Nasıl ki, "sisli hava" ile "kurtlar" arasında "pozitif" bir ilişki varsa, 18 Ocak’tan beri yürürlükte olan "nefes nefese futbol" takvimi de, üç günde bir ava çıkmaya alışkın "futbol kurdu" Galatasaray için biçilmiş kaftandı.
Ne olacaktı yani? Çaykur Rizespor’a 15 yıl önceki gibi yenilecek miydi?
Hem de Ali Sami Yen’de... Hem de Fenerbahçe, Ankara’da teslim anlaşmasını imzalamış, Beşiktaş’ın, Diyarbakırspor’a puan kaptırma müjdesini almıştı...
Maç saygı duyulacak nitelik ve nicelikteki seyirci katkısıyla başladı Galatasaray adına... Lucescu, tedbirli davranıp, Denizli deplasmanında da hakemlerin kulağını bükmüştü. Ali Uluyol, maçın ilk çeyreği biterken Rizespor’u bir kişi eksiltip, penaltıyla tabelaya bir de gol yazdırdı. Bunu hakemin bir "avansı" kabul etmek de olası. Nitekim ilk yarı bitmeden Hasan Şaş’a yapılan penaltıyı vermeyip, hesabı kapattı Uluyol.
Ama Oumar’ın eksikliğini sonuna kadar hissetti Rizespor. Direnmek istedi, gücü yetmedi. İkinci devre de çözüldü...
Çözen ise Batista...
Eğer futbolun edebiyatı varsa, bir şair bu adam. Makina gibi çalışan, koşan ve her yaptığını futbola yakıştıran bir oyuncu.
Capone ve Emre Aşık’ın da hakkını yememek gerek. Terini son damlasına kadar akıtan Rizespor önünde "tekleyenlerin" listesi ise uzun... Kerem’le başlayıp, Lucescu’ya uzanır ki, hiç girmeyelim.
Aslında takım eksik ama, motivasyonu tamamdı Galatasaray’ın...
Acayip bir motivasyon anlayışı var Galatasaraylı futbolcuların. Bir kere misafire bayılıyorlar. Her antrenmana çıktıklarında yeni insanlarla tanıştıkça, alınmak bir yana, aldırmıyorlar bile. Kalabalığı seviyorlar... Hatta kabalığı bile. Yönetimdeki tartışmalar vız geliyor, tırıs gidiyor. Borç, parasızlık, vefasızlık onları kamçılıyor.
Harika çocuklar... Ah, bu "harika çocuklar" bir de, sağa sola borç takmayıp, hır - gür çıkarmayan, ailedeki huzuru bozmak için çabalamayıp, komşulara laf atmayan "ebeveyne" sahip olsalar...
İşte o zaman "parça parça" değil, topluca "evrensel değer" olacaklar.