Tek adamlar az

Bu pazar siyasete bir "Beyoğlu" parantezi...
"Her adem kişinin bir Beyoğlu'su var.
Kimi Tokatlayan'da Üstad - ı Azam'ın okuduğu şiirin beyitindedir.
Dalgın ve hüzünlü çıkış yolu aramaktadır kendine.
Kimi Nisuaz'ın, Markiz'in, Baylan'ın dokunulmazlığını izlemektedir yüzyıllardan beri.
Biraz aruz, biraz hece, biraz da var oluşun ilkeleri gündemdedir.
Yazarı, çizeri, sinemacısı, tiyatrocusu ve sanat severiyle, batı ve doğu arasında gidip gelinmektedir.
Kimi nohutlu Asya pilavının seyyar arabayla kol gezdiği, lahmacunun taze soğan ve turp eşliğinde votka ve birayla katık edildiği güne ağıt yakar."

Gürol Sözen
Benim Beyoğlum ise ilkokulu bitirdiğim yaz, babam Sait Cıvaoğlu'nun elimden tutup, beni şık mağazalardan giydirişiyle başlar.
Sonraları yatılı okul yıllarında, cumartesi günleri, Galatasaraylı kadim dostum Gürkut Uşaklı ile Yeni Melek Sineması'nda 14:15 matinasıdır.
İnci'de profiterol yiyiştir.
Bir 29 Ekim geçit töreni sonrası, şef - trampet olarak Taksim'e dönüşte, elimdeki bagetlerle gerideki trampet birliğine işaretler verirken, hepsinin habersiz dağıldığını, yalnız kaldığımı ve herkesin bana güldüğünü görerek utanmaktır.
Sınıf arkadaşlarım, Kristal Gazinosu'nun sahibi Hacı ve Gürbüz Haraççı ile birlikte yatakhaneden kaçıp, barlara giderek ilk gece yaşamı ile tanışmamızdır.
Ve sonra genç bir gazeteci olarak Gümüşsuyu'ndaki Yeni İstanbul Gazetesi'nden çıkışlarda, akşamları uğramaya başladığım Çiçek Pasajı ile birlikte Beyoğlu'nun mey, muhebbet, kültür derinliklerine ilk adımdır.
Önceki gece Beyoğlu Güzelleştirme ve Koruma Derneği'nin gecesi gene Çiçek Pasajı'nda düzenlenmişti.
Bu Beyoğlu filmim gözlerimden aktı.

Arkadaşımın aşkısın

O geceden, önce bizim kuşakların ve bugünün gençliğinin bile kulaklarına hiç yabancı olmayan bir şarkı:
"Arkadaşımın aşkısın.
Umut verme insanım ben... Çek elini elimden."
Aksanlı Türkçe'siyle, o sesin sahibinden anılarınız için bir şarkı daha:
"Gardiyan...
Etme bana ziyan..."
Juanito'yu hatırlamış olmalısınız.
Türkiye onu çok sevmişti.
Önceki gece, Çiçek Pasajı'nda Juanito'yla aynı masayı paylaşıyorduk.
Şarkılarını mırıldanıyorduk.
O ise rakı kadehine taklalar attırarak, dudağının üzerinde gezdirdikten sonra yudumlar alarak meyhane gösterisi yapıyordu.
Şarkılarına sesiyle katılamayışını böylece gizlemeye çalışıyordu.
Geçirdiği gırtlak kanseri ameliyatı, ses tellerini alıp götürmüştü.
Masada oturan Gönül Yazar'ın yanaklarına nohut taneleri gibi yaşlar döküldü.
Juanito'yu içinde bulunduğu ruhsal fırtınadan kurtarmak için kolundan tuttuğu gibi sahneye sürükledi.
Rum müziğinin ritminde karşılıklı oynamaya koyuldular.

Hakko'nun hakkı

Çok yıllar önceydi.
Vitali Hakko, bizleri Beyoğlu'ndaki Vakko mağazasında bir toplantıya çağırmıştı.
Şöyle demişti:
"Beyoğlu, artık kaybedilmek üzere.
Ben, bu mağazayı Rumeli Caddesi'nde de açarım.
Gene kazanırım.
Ama...
Vakko burada kalacak.
Siz de Beyoğlu'nu kurtarmak için var mısınız?
Hava karardıktan sonra kimsenin adımını atamadığı Beyoğlu'na gelin eski günlerini yeniden kazandıralım."
Vitali Hakko'nun gönül dostlarıyla birlikte çıktığı bu umuda yolculuk, hedefine vardı sayılır.
Beyoğlu, eski Beyoğlu değil.
Ama eskisinden belki daha da şenlikli, renkli, keyifli.
Tek adamın ateşlemesiyle nelerin olabileceğinin kanıtı.
Beyoğlu'ndan bir başka tek adam görüntüsü...
Yıllar önce İstanbul'dan sadece fotoğraf makinasıyla Paris'e giden ve dünyanın en büyük ajansı Sipa Press'i kuran... Bugünlere getiren Gökşin Sipahioğlu'nun fotoğraf sergisi Fransız Başkonsolosluğu'nda açıldı.
Sipahioğlu'nun objektifiyle yansıttığı büyük gazetecilik olayları, bu ajansa Bill Gates'in 42 milyon doları boşuna önermediğinin kanıtı.
Ancak Sipahioğlu "ben o parayı ne yapacağım. Hayatım bu ajans" diyerek reddediyor.
Tek adamlar çok az.


Yazara E-Posta: gcivaoglu@milliyet.com.tr