Rijkaard, Denizli ve Daum için seçmece şarkılar

Rijkaard’ın alternatif müziği sevdiği anlaşıldı. Peki Denizli’nin romantik şarkıları sevdiğini biliyor muydunuz? Ya Daum?

Rijkaard’ın hayatını Pixies değiştirmiş. Özellikle de 1989 tarihli  “Doolittle” albümü. Geçen hafta Milliyet Spor’da okuyunca araştırdım.
Esas kaynak Fransız So Foot dergisine ait.
Röportajda çok daha fazla detay var müzikle ilgili.
Rijkaard kazanınca sakin sessiz şeyler dinlemeyi seviyor. Hüzünlü müziklerle duygulanıyor. “Nirvana Unplugged in New York” albümüyle mesela.
Zafer onu duygusallaştırıyor.
Kaybedince de rock ve punk gibi şeyler dinliyor. Enerjik müziklerle acısını dindiriyor.
On yıllara göre neleri sevdiğini de soruyorlar. 70’lerden Beatles’ın “Let It Be”sinin ve Sex Pistols’ın “Never Mind The Bullocks”unun adını veriyor. Yani hem pop hem punk.
80’lerden new wave ekibi XTC var listede.
90’lardan favorileri Nirvana ve Pearl Jam.
RockZone dergisinde 2005 yılında yapılan röportajda ise daha çok detay buldum.
Satın aldığı ilk albüm 10 CC single’ı “Donna”.
Son satın aldıkları Killers’ın “Hot Fuss”, Bloc Party’nin “Silent Alarm” ve Nirvana’nın “With the Lights Out” albümleri (Tabii şimdi sorulsa yanıtın daha güncel olacağına eminim).
Bitmedi, Rijkaard baba Deftones ve Queens of the Stone Age’i de çok seviyor.
“Futbolculara ne dinlemelerini tavsiye edersin?” diye soruyorlar.
“En iyisi hiçbir şey tavsiye etmemek” diyor.
“Müzik kişisel bir şeydir. Tartışma götürür yanı yok. Kimin neyi neden sevdiğini bilemezsin ve insanları da zorlayamazsın. Bir şarkıyı sevdiğimde kendime soruyorum neden diye. Ve yanıtını bulamıyorum.”
Elton John’un
takımında antrenördü
Üzgün olduğundaysa The Smiths ve Morrissey dinliyor.
Rijkaard’ın müzik zevkine 10 üzerinden
10 verebilirim şu anda.
Ama Türkiye’den de iki şey önermek isterim doğrusu.
Levent Yüksel’den “Med Cezir”, kazanınca...
Duman’dan “Belki Alışman Lazım” kaybedince.
Müzik zevkine sahip tek teknik adam Rijkaard değil elbette.
Mustafa Denizli de müzik dinlemeyi seven bir teknik adam.
Rijkaard kadar güncel ve alternatif olmasa da...
Bakın bildiklerimi sıralayayım.
Denizli klasikleri seviyor.
“Sadece futbolla yatıp kalksam ot olurdum” diyor.
Duygusal bir insan. Ve müzikle arası iyi.
Müziğe bakışının, farklı kültürlere bakışı gibi olduğunu söylüyor: “Benim için müzik, farklı kültürlerin farklı çağrışımlara ya da notalara dökülüşüdür.”
İran müziğini de İtalyan’ı da, İspanyol’u da sevmiş.
“Antrenörlük yıllarımda Elton John’un takımında yardımcı antrenörlük yapmıştım. Watford’un başkanıydı o zaman” diyor.
“Muhtemelen ondan etkilenmişimdir” diye de esprisini patlatıyor.
“Yumuşak, aşkı ön plana çıkaran müzikleri severim...”
Yok bunlar So Foot dergisinden değil. Bunlar geçen sene Rolling Stone dergisinde yayımlanan Mustafa Denizli röportajından.
Kendisine, klasikleri de sevdiğini göz önüne alarak kafa dinlemek için bir adet Leonard Cohen albümü yazıyorum. Hem klasiktir hem de hocanın tarzına iyi gider.
Romantik anlarda ise her zaman bir adet Serge Gainsbourg albümü, mesela Brigitte Bardot ile olan “Bonnie&Clyde”...
*   *    *
Daum’a gelince; onun hakkında fazla bir şey bilinmiyor.
Bir dönem kokainle başı dertteydi.
Onun için tamamen içgüdülerime güvenerek bir karışık kaset yapmayı tercih ettim.
Maçlardan önce dinlemek üzere A yüzü şöyle:
Girişte bir adet Rammstein yazıyorum; “Reise Reise.” İyi bir başlangıç...
Sonra Moby’den “We Are All Made of Stars” geliyor.
Ardından bir Justice klasiği “Stress”. Devamında The Chemical Brothers’dan: “Get Your Self High”.
Ve son olarak bir dans şaheseri, kutlama tadında Groove Armada’dan “Get Down”.
B yüzü ise maç sonrasında sırasıyla şöyle: Kraftwerk’ten “Model”, Röyksopp’tan “Remind Me”, Daft Punk’tan “Something About Us”, Schneider TM’den “Reality Check” ve son olarak Beatles’tan bir klasik: “Lucy in the Sky With Diamonds.”
Aslında bu çok iyi oldu, hemen kendime bir kopya çıkarayım...