"Günaydınsız" Narlıdere

* * * Benim çocukluğumda, böyle çarpıcı karşılaştırmalara ihtiyaç duyulduğu zaman, o dönemin modasına uygun biçimde, aydede ölçeğinde tartışılırdı. Mesela denirdi ki, "Elâlem aya gidiyor kardeşim, biz daha belediye otobüslerini doğru dürüst çalıştıramıyoruz..." İçinde bulunduğumuz yıllar, ölçütlerimizi de ister istemez değiştirdi. Şairin, "Oklar gibi saplanmada kalbe/düştükçe semâdan yere mehtab" mısraından ilham alarak, biraz ayaklarımız yere bastı sayılır. Batı dünyası ile aramızdaki bazı uçurumları çoktan kapattığımız gibi, eski yeni bazı kapanması zor uçurumların kıyısından, hâlâ karşıya bakıyor olma halimiz de devam ediyor. Şimdilerde kullandığımız terazi, malûmunuz olduğu üzere Avrupa Birliği... İlerleme raporlarıyla emeklemeye, uyum yasalarıyla uyumsuzluğumuzu törpülemeye çalışıyoruz. Bu arada Zulu kabilesi kadar itibarımız kalmamış, ne gam... Dolayısıyla, diyaloglarımız da değişti. Günlük karmaşa ve çözümsüzlüklerimizde tıkanan yolları açmak için, Avrupa Birliği umudumuzun sifonuna asılıyoruz "Yahu bu halimizle sen olsan bizi alır mısın ? Almaz tabii kardeşim..."* * * Geçen hafta, emektar arabamın fennî muayenesini yaptırmak için sabahın kör saatinde Narlıderedeki Şehitlik Muayene İstasyonuna gittim. Önce egzoz emisyon ruhsatının yenilenmesi gerekiyormuş. Sıraya girdim. Benim önümde de aşağı yukarı 10 - 12 araba var. Bir aksilik çıkması ihtimalini engellemek uyanıklığı ile sürücülerin çoğu pek yavaş basıyorlar gaz pedalına. Görevli memurun, "Kuvvetli basın, yolda gidiyormuş gibi... " şeklindeki ricalarına rağmen, her araçla dakikalarca uğraşılmak zorunda kalınıyor. Hal böyle olunca sıra bana gelene kadar, görevlinin sinir katsayısı bir hayli yükselmişti. Arabamı yaklaştırdım, "Günaydın, kolay gelsin" dedim. Ruhsatı kulübeye bıraktıktan sonra, gaz pedalına yüklendim. Emektar, can havliyle kükreyince, "Tamam efendim, bırakabilirsiniz" cevabıyla rahatladık. Arabamın camından evrakı uzatan görevli dertliydi: "Beyefendi, inanmayacaksınız ama, sabahtan beri ilk defa birisi günaydın dedi bize..."* * * Daha sonra asıl muayene faslı... Bütün işlemler tamamlandıktan sonra, diğer görevlilere bu "günaydın" yoksunluğunu, bu kez ben sordum. "Maalesef" dediler. Ülkemizde, kamu görevlisinin her yerde vatandaşı mutlu edecek hizmeti üretemediği doğrudur. Ama acaba biz, bırakın cüzdanlarını, onların en temel insanî ihtiyaçlarını, eğitimlerini ne kadar ciddiye alıyoruz? Ne verdik de ne istiyoruz? Bu arada, LPG kullanan araçların sızdırmazlık testinin, koca Egede, sadece İzmirde ve sadece bir adreste yapıldığını da öğrendik. Herkes bu test için İzmire taşınıyormuş. El insaf! Demek ki , "Önce insan, sonra Avrupa Birliği..." ege@milliyet.com.tr Kamu görevinin, bir kimyasal analizle elementlerine kadar ayrıştırılması mümkün olsa, önceliğin hangi unsura verilmesi gerektiğine ilişkin bulgular karşısında, "sistem ve insan" arasında kararsız kalınması ihtimali hayli yüksektir. Misafirliklerde memleketi kurtarma sohbetleri yapanlar, yabancı hayranlığı tütsülerini tutuşturmadan önce, genellikle "Efendim adam sistemini kurmuş, insan hatasını en aza indirmiş; O sandalyeye kimi oturtsan model çalışıyor" söylencesi etrafında birleşirler. Nadiren, konuşmalar bir akşam oturmasının dost demagojisi ölçeğini aşar ve birileri de "Hangi modeli kurarsanız kurun, hangi teknolojiyi getirirseniz getirin, insanı meselenin kalbine oturtamamışsanız, fayda yok..." yaklaşımını telaffuza fırsat bulur.