Casino de Parisden SSK koridorlarına

Ama bunun yanı sıra magazin haberlerine de pek meraklıydık. Hollywood ve Yeşilçam dedikoduları bizden sorulurdu. Bir kere gitmemiş olsak bile Taksim, Tepebaşı gazinolarının kadrolarını ezbere sayardık. Dansözlere öncelik vererek..."Oryantal" sözcüğü henüz yerleşmemişti. "Dansöz". Benim yıldızım Mısır filmlerinden tanıdığım Tahiyye Karyokaydı elbette. Arkadaşlarım Babuş Bahriyeye, İnci Birola hayrandı.* * * O yıllarda bir dansöz vardı ki, hepsinden ünlüydü: Nana. Ayşe Nana. Namı diğer "Çılgın Bakire". Bu adı taşıyan bir de film çevirmişti.Sonra yok oldu Nana. İtalyaya yerleştiğini duyduk. Unuttuk.1980lerin başında birdenbire karşıma çıktı. Romada. İstanbula döneceğim gün.Sokakta bir afiş gördüm. Bizim "Çılgın Bakire"nin fotoğrafı. Yanılıyor muyum diye yaklaşıp bir daha baktım. Evet, o! Adı da yazılı: Aiche Nana! Baudelairein "Kötülük Çiçekleri"ni tek kişilik bir gösteri olarak sunuyormuş.İnanılacak şey değildi. Nana ile Baudelaire adlarının yan yana gelmesi bile bir mucizeydi sanki. O gün İstanbula dönmek zorunda kalmasam gidip görürdüm mutlaka.* * * İlk gençliğimizde adı yurtdışında parlamış bir dansöz daha vardı: Nejla Ateş. "Türk Lokumu". Gazetelerde, dergilerde zaman zaman okuyorduk. Sahneye çıkıyor, filmlerde oynuyordu. Ne yalan söyleyeyim, pek de önemsemiyorduk bunu. Buna benzer haberleri kanıksamıştık. Sözgelimi, Hollywooda giden Muzaffer Tema "dünya starı" olma yolunda dev adımlar atmanın eşiğinde değil miydi! Saganın romanından uyarlanmış bir filmde iki saniye görünebildi, o kadar. Sekseninci sınıf bir bilimkurgu filminde de oynadı; sonra o film Yeşilçamda çekilen sahneler eklenerek ülkemizde gösterildi. O haliyle bile ilgi çekmedi."Türk Lokumu"yla ilgili haberlere de kuşkuyla yaklaşıyorduk hep. Ama Nejla Ateşin ABDdeki serüveni yıllarca sürdü. Ateş, büyük yıldız olamasa bile, dünyanın en nankör işkolunda, üstelik bu açıdan son derece acımasız bir ülkede, süreklilik gösteren bir çalışma yaşamı sürdürmeyi başardı.* * * Ortaokul-lise sıralarında edebiyata, tiyatroya, sinemaya, müziğe ilgimiz "yakın" olmanın ötesindeydi. Kimimiz şair, kimimiz oyuncu, kimimiz besteci olma düşleri kuruyorduk. Özer Baysalingin "Ateş Dansı" (Yeni Yaz Yayıncılık) kitabı, Nejla Ateşin Romanyanın Köstencesinde başlayıp İstanbulun SSK koridorlarında sona eren yaşamını anlatıyor.Baysaling, kendisinden 15 yaş büyük Ateşle geçirdiği yılları yazmış aslında. Bir Anadolu turnesinde yeşeren ilişkilerini, o ilişkinin evlilikle noktalanmasını dile getirmiş.Kitabın uzunca bir bölümünde, "Türk Lokumu"nun kendi ağzından anıları da var.* * * Asıl adı Naciye Batır (Tatar Naciye) olan Nejla Ateş, yoksul bir ailenin kızıymış. Çocuk yaşlarda çeşitli işlerde çalıştıktan sonra dansöz olarak sahneye çıkmış. Anadolu. İstanbul. Kıbrıs. Oradan Beyrut, Bağdat, Kahire derken Pariste bulmuş kendini. 1952ye kadar orada çalışmış. Sonra ünlü Casino de Parisden ABDnin Latin Quarterına geçmiş.Asıl ün ve para da ABDde. Altın anahtarlı Cadillac. Değerli takılar. Petrol kralıyla nişanlılık. Bankadaki hesabında 1 milyon dolar.Ama Türkiyeye dönmeyi tasarladığı sıralarda parasını menajerine kaptırmış. Yine sıfırdan başlamış işe.* * * Türkiyede göz kamaştırıcı kısa bir başarı döneminden sonra yine Anadolu turneleri. Özer Baysalingle başlayan ilişkisi. Hiltonlarda konaklamaları izleyen gecekondu yaşamı. Yoksulluk. Evlilik. Biraz toparlandıkları sırada gelen amansız hastalık.Eldeki para da tükenmiş elbet.Koğuşta yer olmadığı için bir SSK hastanesinin koridorundaki sedyede geçen son günler.* * * Baysalingin kitabı bir edebiyat yapıtı değil elbette. Bir ilişkiden yola çıkılarak içtenlikle yansıtılmış bir yaşam öyküsü. Pırıltılı bir ateş dansının nasıl küllere dönüştüğünü anlatıyor.