Attila Gökçe

Gergin ve istekli bir Beşiktaş izledik. Siyah-beyazlılar, Süper Lig’in bitişine yaklaştıkça maçı kazanmak için daha çok emek ve enerji harcıyor ama, aynı biçimde top kayıpları ve savunmayı önemsemiyordu.
Oyunun adı “ Gözü Kararmışların Gösterisi “ olabilirdi.
Gözünü karartmak, işe atılırken hiçbir şeyden çekinmeden, sadece işi bitirmeye yönelik kararlılık göstermek anlamına geliyor. Beşiktaş dün o nedenle gözünü kararttı. Sadece golü düşünerek içgüdüsel bir hücum gösterisine girişti.
Cezalı Quaresma’nın yokluğunda bu oyunu oynamak o kadar kolay değildi. Yine de fazla zorlanmadılar. Gökhan Gönül kanat bindirmelerinde fazlasıyla sorumluluk üstlenip etkinlik gösterirken önündeki adamlar sıkça değişti... Talisca, Babel... Hatta Oğuzhan. Aslında dört hücumcu, kanat, merkez ayrımı yapmadan küçük varyasyonlarla maçı taşıdılar. Babel ve Talisca golü arayan en istekli ayaklardı. Oğuzhan da goldeki asisti ve yaratıcı katkısıyla oynadı. Ancak devamlılığı yoktu. Zaten ilk yarının en önemli iki hareketi (şut ve gol) onlardan geldi. Bir de Negredo’nun Talisca’ya attığı harika aşırtma pas var. Brezilyalı topla buluştu ama, golü atamadı.
Negredo her zamanki gibi iyi niyetli, koşan,

Milli Takım’ın Antalya’da oynadığı maçta, kaybettiğimiz keyfi, saygı duyduğumuz oyunu bulduk.
Belki “bayat konu” diyerek burun kıvırabilirsiniz ama, kayıtlara geçsin diye söylüyorum: Bu Milli Takım’ın oynadığı ve oynayacağı her maça kefilim.
Bu Milli Takım’la yaşayacağımız her olaya ve tanıklığa hazırım.
Lucescu’yu ya da takımın tümünü... Kadrodakilerden birini ya da birkaçını... Taktiklerini, becerilerini, performanslarını eleştirebilirim.
Bunlar oyunun içinde var olan gerçekler.
Bu ülke, futbolun kendi hakikatlerinden koparak farklı zeminlere başka kulvarlara ve başka alanlara kaydığı zaman huzuru da başarıyı da saygıyı da kaybetti.
Polemiklerin, yersiz ve zamansız tartışmaların, anlamsız ego savaşlarının ortasında pusulayı şaşırdı.

Fenerbahçe Başkanı Aziz Yıldırım, uzun suskunluk döneminden, beklenmeyen sessizlik sürecinden sonra adeta patladı : “Fenerbahçe artık bölünmüştür!”

Doğrusu, şaşkınlık veren bir mesaj bu. 3 Temmuz sürecinde Kadıköy’den yola çıkıp giderek büyüyen nehirler gibi Adliye Sarayı’na akarak - bir bütün halinde- kendisini destekleyen, tutukluluk halinde başkanı yalnız bırakmayan koskoca bir camia için “bölünme”, öyle kolay kolay, ezberden yapılacak bir tanımlama değildir.

2015 kongresinde kendisi tarafından “Fenerbahçe’ye başkan” adayı olarak adeta icazet verilen Ali Koç’un, yönetime karşı sosyal medyada yaygınlaşan eleştiri, küfür ve hakaretlerle şimdi bölünmenin merkezinde olduğunu anlatıyor Aziz Yıldırım. Konyaspor’la oynanacak kritik lig maçına 2,5 saat kala “Her koşulda başkanlığa aday” olduğunu açıklayan Koç’un bölünmeyi orada başlattığını ileri sürüyor.

Bugüne kadar fark atarak seçim kazandığı rakiplerine karşı böylesine tavırlar takınmayan, onları sandıktaki gücüyle yenmeyi başaran Aziz Yıldırım, bu defa daha “duyarlı” olduğunu gösteriyor. Alıngan, hoşgörüsüz, biraz da panik halinde tavırlarla gündem belirlemeye çalışıyor. Geleneksel söylemleri de ihmal etmiyor: “Hakem kararlarında

Süper Lig’in en iyi oynayan iki ekibiydiler. Her türlü arızaya, eksiğe, yanlışa ve kayıplara rağmen eleştirilerle birlikte hem övgüye, hem de takdire layık görülüyorlardı...

Maç başladığında gördük ki o en iyilerin buluşmasında sayı 2’den 1’e inmiş. Başakşehir, Epureanu ve Emre gibi iki cezalı oyuncusunun yokluğuna rağmen kalitesinden hiç bir şey kaybetmemişti. Epureanu yoksa Da Costa vardı. Emre yoksa İrfan Can koşuyor, genç enerjisiyle elinden geleni yapmaya çalışıyordu. Mahmut, Visca, Adebayor, Mossoro ve Elia da istim üzerindeydiler. Abdullah Avcı’nın takımı rakibinden daha çok koşarak, daha çabuk oynayarak, topa daha fazla sahip olarak maça ağırlığını koydu.

En azından ilk yarı için söyleyelim, Beşiktaş belki de sezonun en kötü oyununu dün oynadı. Hepsi de sarhoş gibiydiler. Oyun içinde bulundukları yeri, pozisyonu, rakibin planını filan hiç görmeden ağır çekim bir uyku mahmurluğuyla eh işte, oynuyorlardı. İlk 10 dakikada Emanuel Adebayor’la ne yapacaklarını bir türlü anlayamadılar. M.Başakşehir bu kadar kısa sürede en az üç gol kaçırdı.

Beşiktaş’ın yediği gole bakalım. Top Adriano’da Tolgay Arslan yorgun (!) ve şaşkın... Adriano Tolgay’a pas atıyor. O da üç kişinin arasına

Hafta boyunca istatistiklerle, grafiklerle, teknik direktörlere dönük niyet okumalarıyla bolca konuşup tartıştığımız derbinin en güzel yanı, nihayet dün saati geldiğinde başlamış olmasıydı. Böylece oyun, sanallıktan gerçekliğe dönüştü. Hemen söylemeliyim ki onca afur - tafurdan sonra maç beklendiği gibi yüksek perdeden başlamadı. Akıl başka, duygu başka... Heyecan başka, sükunet başka. O nedenle iki teknik direktör de oyuna olabildiğince akıl katmaya çalıştılar. Bu anlamda tribünlerin heyecanına, beklentisine yanıt vermediler, ayak uyduramadılar.

Özellikle ilk yarıda “coşku” yoktu. İki taraf da doğru oyunu oynamaya çalışıyordu çünkü. Fenerbahçe bol pasla topu Galatasaray yarı alanında dolaştırıp Giuliano, Soldado, Şener ve Hasan Ali ile etkili olmaya çalıştı. Topu kaybetmeden ısrarla Galatasaray ceza alanına girmek istiyor, basıyorlardı. Bu bir anlamda doğru bir anlayıştı. Galatasaray’ın dağınık ve netameli savunması üzerinde baskı kurarak golü bulabilirlerdi. Nitekim Maicon’un ceza alanı içinde artistik (!) top çevirme hevesi yüzünden Soldado’ya topu kaptırınca Kocaman ve ekibinin ne kadar doğru iz üzerinde oldukları anlaşıldı. Fenerbahçe ilk yarıda 4 korner kazandı. Bir de

Dünkü tabelanın hiç önemi yok. Başakşehir’e hazırlık kapsamında ciddi bir provaydı, o kadar. Şenol Güneş’in sahaya sürdüğü onbirle kulübede yanında oturttuğu oyuncuları da tartmaya, karşılaştırmaya gerek yok. Beşiktaş için asil - yedek ya da rotasyon fark etmiyor. En azından takımın elle tutulur, gözle görülür bir oyun anlayışı var. Bu anlayışta başarı da kişisel performanslara göre belirlenebiliyor.

Bayern’le oynanan “nafile” rövanşta Beşiktaş gol pozisyonlarına da girdi. Topu rakip yarı alana, caza alanına taşıdı. Ne var ki ilk yarıda kişisel egoları kontrol edemediğinden olacak, Quaresma uzak- yakın demeden hep kaleye şutladı... Her defasında leylekleri kovaladı top. Vagner Love da harcıyordu buluştuğu topları. İkinci yarıda attığı golü sorarsanız, Bayern Münih’in en azından beş yıl süreyle asla tekrarlamayacağı hatalar zincirinin bedeliydi. Önce rakibin kısa düşen topu, sonra Vagner’in kötü vuruşu... İleri çıkan kalecinin altından geçen top... Ve geciken Boateng’in önleyemediği gol. Yine de teşekkür etmek gerekir Love’a... O golle eğlenceye döndü maç.

Bayern’in Alcantara ile 1-0 öne geçmesi, ikinci yarıda Gökhan’ın iş kazasıyla 2-0’a tutunması, sanki onlar için yeterliydi.

Süper Lig’imiz 60 yıllık tarihinde görülmemiş bir rekabet ile yoğunlaşırken, futbolumuzda rekabet yoğunlaşması kadar kalite artışını gözleyemiyoruz, maalesef.

Hemen yaşadığımız sezondan çok taze örnekler vereyim: Galatasaray - Konyaspor maçında Volkan Şen düştü ve yerde kaldı. Hakem Halil Umut Meler, yanına koştu, sedye isteyip istemediğini sordu. Volkan sedye isteyince Meler sağlıkçılara işaret yaptı, Galatasaraylı taraftarlar da durumu protesto ettiler. Her taraftar grubu gibi onlar da rakip futbolcuların sakatlığında “cinlik” olduğuna inanıyorlardı. Protestoyu gören Volkan, tribünlere “Sakin olun” mesajı verdi eliyle, sedyeden vazgeçti. Ne var ki sedye gelmemesine rağmen üç kere oturdu, kalktı. Süre 15 saniye. Hakemin bu zaman geçirme nedeniyle oyuncuya sarı kart göstermesi gerekiyordu, göstermedi.

Volkan Şen tek örnek değil... Malatyaspor-Fenerbahçe maçında ev sahibi takımın oyuncusu Chebake, taç çizgisine 5 metre yakında bacağına kramp girmesi nedeniyle yere oturdu. Hemen Fenerbahçeli Chahechouhe koştu yardıma. İnsani bakımdan tam da sportmence bir davranış göstererek rakibini masajla tedavi etmeye çalıştı. Süre 45 saniye. Oysa oyuncu yardımla ya da tek başına 5 metreyi aşıp

Tıpkı macera filmleri gibi... Kaçan var, kovalayan var... Sürprizler var. Öfke var, umut var. Hatta ironi bile var. Bu yıl Süper Lig bize iç-içe geçmiş Matruşkalar gibi farklı duygular yaşatıyor. Seviniyoruz, üzülüyoruz... Kahroluyoruz, geriliyoruz. Kızıyoruz, şaşıyoruz. Öfkemiz de var, neşemiz de.

Evet futbolu da seviyoruz, bu yıl yaşadığımız muhteşem macerayı da!

Galatasaray - Konyaspor maçı yukarıdaki maceranın yeni bir bölümü olarak sergilenirken, “Hoca” ile “Öğrencisini” de karşı karşıya getirdi. Fatih Terim’le Sergen Yalçın, en büyük başarılarını sergilerken bir aradaydılar. Hemen her güzelliği paylaştılar.

Ama dünkü oyunda paylaşmak yoktu. İki takımın da paylaşacak hali yoktu. O yüzden işte, ev sahibi de konuk da beraberliği reddeden anlayışla oynadılar.

Ortak (!) anlayış, maçın kalitesini yükselten görüntüler sundu bize. Hayır şikayetçi değiliz, memnunuz! (Bu sözü de sadece futbolseverliğimize bağlayın, lütfen!)

Hızlı bir girişle başladı maç... Daha ikinci dakika dolmadan Serdar Aziz, Mehdi Bourabia’ya faul yaptı... Serbest vuruşu kullanan Volkan Şen... Sıradan bir vuruş gibi, kimseyi heyecanlandırmayan bir enstantane idi bu. Ama Volkan Şen’in ön direğe attığı top yerden