"Benim güzel prensesim" diye başladığı son mektup, "Acımasız bir kaderin çocuğu Leyla'ya" ithaf edilmişti. Diba, mektuba kızının onu bıraktığı yerden, yani intihar haberini alışından başlıyor, sonra geriye doğru gidip, Tahran'da 4 çocuğun en küçüğü olmanın fütursuzluğuyla babasının ofisine dalışını anımsıyordu.Ardından İran'da esen devrim rüzgarı Şah Rıza Pehlevi' yle ailesini Amerika'ya savurmuştu. Leyla 9 yaşında sürgünü, 10'unda babasızlığı tatmıştı. Yapayalnızdı. Hangi ülkeye ait olduğunu ç"zememişti bir türlü... Zirveden zemine düşmüştü. "Hem çok kırılgan, hem çok güçlü" ydü. Ancak gücü, kırılganlığını taşımayıverdi bir gün...Londra'da Leonard Oteli'nin suitinde "lü bulundu. Diba, mektubunu bir itirafla noktalıyordu: "G"kyüzüne bakıp 'Neden' diye sormaya cesaret edemiyorum".* * * İran'ın devrik kraliçesi Farah Diba' nın intihar eden 31 yaşındaki kızı Leyla' ya yazdığı mektubu okudum. Ne yazık ki, daha beterleri var tarihte...Belçikalı ünlü romancı Georges Simenon, yazdığı 500'e yakın romandan edindiği servetle Lozan'daki muhteşem şatosunda yaşarken tatmıştı evlat intiharının zehirini...O da eşi ve 4 çocuğu tarafından terk edildikten sonra yalnızlığa sığınmıştı. Bir gün telefonu çaldı. Arayan en sevdiği kızıydı: "- Baba bak sana ne dinleteceğim" dedi.Telefonda bir silah sesi yankılandı.Kızı hattın diğer ucunda intihar etmişti.Hayatta her şeyi vardı; lakin tutkuyla bağlı olduğu babası yoktu. O da seçtiği finali babasıyla paylaşarak çıkarmıştı bu yokluğun acısını... Simenon g"k yüzüne bakıp "Neden" diye sormadı. Cevabı biliyordu.Kızının küllerini bahçesindeki bir ağaca serptirdi. ™ldükten sonra kendi küllerinin de aynı yere serpilmesini vasiyet etti.Baba - kızın yaşayamadığı birlikteliği, yaşlı bir ağacın dibinde karışan külleri yaşadı.* * * Marilyn Monroe biyografileri, onun da 36 yaşında hayata veda etmeden "nce babasını aradığını yazar.Evlilik dışı bir ilişkiden doğan ve babasını hiç g"rmeden büyüyen MM, Başkan Kennedy' nin yaş gününde şarkı s"ylediği o ünlü 1962 yazında evine kapanmış ve huzuru Nembutal haplarında arar olmuştu. Kalabalıklardan süzülüp yapayalnız kaldığı o son yazında en başa, hayat macerasının başladığı yere d"nmek istedi ve hiç g"rmediği babasını aradı: "- Baba benim, Norma Jean" dedi umutla...Ş"hret olmadan kullandığı isim, telefonun karşı ucundaki adama bir şey ifade etmemişti. Ş"hretli olan adını kullandı. "- Filmlerini g"rdüm" dedi karşıdaki adam... "- O benim sahte adım. Ben Norma Jean'im... senin kızın" diye çırpındı telefonda...Adam "yle birini tanımadığını s"yleyerek kapattı telefonu... Marilyn saatlerce "Ben Norma'yım baba" diye ağladı. Artık çok geçti. Norma' nın "ldüğünü anlamıştı. Şimdi yapılacak tek şey Marilyn' i de "ldürmekti.O da "yle yaptı.5 Ağustos günü odasında "lü bulundu.* * *Madem hüzne daldık, bu hazin yazıyı šmit Yaşar Oğuzcan' ın, intihar eden oğlunun yasını tutan dizeleriyle tamamlayalım:"Her intihar başlı başına bir şiirdirGalata Kulesi'nden İstanbul'a süzülmekBambaşka bir şiir.Bir fincan kahve, bir kadeh konyak,™lüm yolcusunun son arzusu buydu.Bir adam düştü Galata Kulesi'ndenO adam.Benim oğlumdu". candundar@superonline.com Bir anne için, kızına hiç okuyamayacağı bir mektup yazıp veda etmekten daha büyük bir keder düşünülebilir mi?
