Son kötü günleri yaşıyoruz belki...

“Kekremsi” bir yıl, son nefesini vermek üzre... “Kekre”yi bilirsiniz değil mi?
Genzi yakar. Ekşimsidir. Nahoş...
Buruktur. Asık suratlı. Acımtırak.
Damağımızda bu tatları bırakarak gidiyor 2009...
2010’dan umutlu muyuz?
Bilmiyoruz; acemisiyiz yeni bir yılın, yeni başlangıçların...
Ama yaşadıklarımız, yaşayacaklarımızın habercisidir.
Dileyelim bunlar son kötü günlerimiz olsun.
Ve yarından itibaren ilk güzel günler başlasın.
Bu köşenin yeni yıl hediyesi, bir Cemal Süreya şiiri...
Hem düne derman, hem yarına umut olsun diye...
İyi yıllara!
* * *
Zaman mı? değil zaman.
Akan zaman değil mesafelerdir

Güneşin çekici yukarda
Suyun bıçağı aşağıda
Krom alçakgönüllü, bakır utangaç
Ağaç: bir damla iki kıvılcım arasında.
Rüzgâr bilmiyor nerden eseceğini
Sınırlar kesik,
Yerleşme yerlerinde balkıma.

Biz kırıldık daha da kırılırız
Ama katil de bilmiyor öldürdüğünü
Hırsız da bilmiyor çaldığını
Biz yeni bir hayatın acemileriyiz
Bütün bildiklerimiz yeniden biçimleniyor aşkımız yeniden,
Son kötü günleri yaşıyoruz belki güzel günleri de yaşarız belki
Kekre bir şey var bu havada
Geçmişle gelecek arasında
Acıyla sevinç arasında bağış arasında

Biz kırıldık daha da kırılırız
Doğudan Batıya bütün dünyada
Ama kardeşin kardeşe vurduğu hançer ciğer arasında bağlantı kurar
Büyür, bir gün, zenginleşir orada, Ali’yi dirilten iksir de saklı
Hasan’a sunulmuş ağuda,
Granitin de olur bir okyanus diriliği,
Nehirler daha uysal akar,
Bir çiçek nasıl açıyorsa kendiliğinden
Bir kuş nasıl uçuyorsa sever, çalışır insan,
Kıraçlar çarptıkça dağlara
Gül göçürür şafağından
Doğanın altın şafağındanaltın şafağından
Tarihin altın şafağından

Biz kırıldık daha da kırılırız

Kimse dokunamaz bizim suçsuzluğumuza.”