Cansen Erdoğan (Avukat – Yazar)

Aman efendim aman, kimler gelmiş! Sultanımız, arz-ı endam etmiş!

Nefsimizin efendisi, yüreğimizin nur paresi hayatımıza teşrif etmiş! Hoş gelmiş, sefa getirmiş!

11 ayın sultanı, Müslüman aleminin kutsal ayı, yardıma muhtaç kişilere yardım elinin uzatıldığı,  kalabalık sofraların karnını doyuramayanlarla zekatın, ihtiyacı olanlarla paylaşıldığı mübarek ramazan ayı başladı. Derin bir ferahlık hissettirse de bir yangın yeridir ramazan, yüreğinin taraçalarına kıvılcımlar sıçratır. Secdelerce sarar kalbini, ruhuna dokunan kutlu sesin yankısını getirir kulağına! Ben’den biz’e taşır seni kucağında, yalnız olmadığı hissettirir, basar bağrına! Maddenin katılığında üşümüş ruhunu, dualarla ısıtır.

Bence sihirli bir ay ramazan, yemek yemek daha bir güzel, su içmek daha bir özel çünkü bu ayda! Günlük hayatta fark etmediğimiz birçok şeyin farkında oluyoruz ramazanda. Yemeğin, suyun nimet olduğu dank ediyor, şükrediyoruz varlığına. Sadece yeme- içme olarak da değil, hem midemizi hem nefsimizi terbiye ediyoruz bazı şeylerden uzak durarak aslında! Oruç

Hayat öyle bir nehir ki insanı bulunduğu ovalardan alıp bambaşka diyarlara sürükleyebiliyor!

Sindirella masalı gerçek olabiliyor!

Sıradan, kendi halinde bir kız iken katıldığı yarışmayla rotası değişen ve Acun Ilıcalı ile evlenerek hayatı bambaşka bir yere evrilen Şeyma Subaşı gibi!

Giydikleriyle gittiği yerlerle yaptığı tatillerle yiyip içtikleri ve gözler önünde yaşadığı ışıltılı hayatı ile milyonlarca kişinin takip ettiği Subaşı, paylaşımlarını ticarete dökerek herkesi şaşırttı!

Şimdilerde Mısırlı sevgilisi ile nikah masasına oturmaya hazırlanan sosyal medya fenomeni Şeyma Subaşı, özel hayatına dair içerikleri artık paralı olarak göstereceğini duyurdu. Subaşı böylece Türkiye’de ücretli abonelik hakkı başlatan ilk fenomen oldu!

Subaşı’nın özel hayatınız izlemek, abonelere özel paylaşımlarını görmek aylık 66.99 TL imiş! Şimdiden onlarca kişi aboneymiş!  Tamam da insan başka birinin özel hayatını izlemek için niye para versin ki? Hem bilmiyoruz ki gösterdiği hayat gerçek mi? “Nasıl yani, gerçek olmaz olur mu?” demeyin

Yılın en önemli haftalarından birindeyiz pek tabi ki! Kod adı ölüm, şifresi vatan, öznesi şehit, rengi kan kırmızı! Günlerden 18 Mart; Bir yiğidin düştüğü yerden kalkması, uyanışı! Asırlık bir uygarlığın kalbine batırılan hançerin çıkarılması, tarihin baştan yazılması!

Her türlü silah ve malzemesi tam olan işgalci kuvvetler, malzemesi- cephanesi sınırlı ama yüreklerini ortaya koyan Türk askerleri tarafından boğaza gömüldü! Bir tarafta devasa bir donanma, karşısında iman dolu göğüsler!

Nusret Mayın Gemisi'nin döşediği mayınla 18 Mart’ta, itilaf devletleri donanmasına büyük bir yenilgi yaşattı. Bu büyük hezimeti hazmedemeyen İtilaf devletleri, 1 ay sonra Çanakkale'yi bu kez de karadan geçmeyi denedi. Mustafa Kemal idaresindeki Türk ordusu, bir kez daha tarih yazdı. Gelibolu'da şehit kanlarıyla bir destan daha yazıldı. "Çanakkale Geçilmez" sözü, hafızalara kazındı!

Çanakkale Zaferi’nin 108.yıldönümü! Sadece Türklerin değil dünyanın seyrini değiştiren bir galibiyetin

Dünyanın en renkli, en deli, en duygusal, en zarif, izlemeye, seyretmeye değer varlığından - kadından bahsetmek istiyorum bu günün hatırına, sayfalarca! Sıkıp kelimelerin boğazını, cümleleri bağırta bağırta! Sırtına dünyalar yüklenen, ayaklarının altına cennet serilen, sevgi nedir en iyi bilen, gösteren o kadından; Annenden, kardeşinden, eşinden, yârinden!

O kadın var ya; Yapışır gururuna sımsıkı, feda eder geri kalanı! Acıları aşsa da boyunu, sesini çıkarmaz, zarafetini bozmaz. Mahvolmuş olsa da hayatı, pişmanlık cümleleri dönüp durmaz dilinde. Sustuğunda bile çok şey anlatabilir gözleriyle. Ve susmuş bir kadının sessizliği, sağır edici olabilir çok kere!

O kadın var ya; Hep bir şeyler olur ona! Bir imzayla yıllardır sahip olduğu soyadı değişir mesela. Bir gecede ‘kız’ iken ‘kadın’, kocası gidince ‘dul’ oluverir. Küfürde cinsel objedir kadın, kırsalda çocuk gelin. Uğruna ölünendir de, her gece dövülen de!

Yediği yemekle değil gördüğü sevgiyle doyar o kadın! Aldığın hediyeyle değil verdiğin güvenle yaşar.

Üç haftayı geçti, Kahramanmaraş merkezli deprem felaketinden beri!

Zaman geçmiyor, acı bitmiyor, yaş dinmiyor! Yılın en kısa ayı şubat, yüzyılın en uzun ayı oldu birden!

Normale dönemiyoruz, dönmek de istemiyoruz zaten. Hepimizin ailesinden, eşinden, dostundan, sevdiğinden biri, hepimizin içinden bir parça kaldı enkaz altında. Hayallerimiz de çöktü binalar gibi, umutlarımız da! Sabrımız çatladı, kerpiç duvarlar misali, bitmek bilmez artçılarla sızladı vicdanımız!

‘Hayat devam ediyor’ deniyor, ediyor mu sahiden?

Televizyon izleyemez oldum ben, uyku uyuyamaz, yemek yiyemez oldum! Yattığı yataktan, başının üstündeki damdan utanır mı insan? Utanırmış gerçekten! Başım dönse deprem oldu sanıyorum, gürültü duysam, sesimi kim duyar acaba diye düşünüyorum. Başucumda düdükle, fenerle uyuyorum, oğlumun odasına kaç adımda yetişirim diye hesap yapıyorum. Ne önemsiz dertlerim varmış eskiden, rutin hayatımız ne mutluymuş, mumla arıyorum!

Eskiden mi güzeldi her şey, eskiler mi güzeldi?

Eski aşklar daha güzeldi,

Ülkemizi yasa boğan depremden beri iki hafta geçti! Aylar, yıllar süren iki hafta yaşadık hep birlikte! Bir ‘hiçlik’ duygusu ile uyuştu bedenlerimiz, televizyon ekranından ayrılmadı gözlerimiz! Enkaz altından çıkarılan her sağ kişi de tutuldu nefeslerimiz, umutla yakınlarının çıkmasını gördükçe yandı yüreklerimiz!

Öyle bir felaket yaşadık ki giden canından, kalan aklından oldu. Herkes ama en çok da çocuklar mahvoldu! Annesiz kalan bebekler, ailesine ulaşılamayan çocuklar, hastaneleri doldurdu. Yaşadıkları travma nedeniyle konuşamayan, ailesini hatırlayamayan ve kalabalık bir ailesi varken bir anda kimsesiz kalan çocuklar, gündemin önemle ele alınması gereken ciddi bir sorunu oldu. Çünkü organ mafyasının dikkati oralarda olabilirdi, dilendirmek ya da fuhuş yaptırmak için onları çalmak isteyenlerin de tabi! Bu sebeple deprem bölgesindeki refakatsiz çocuklar için “ALO 183” hattı kuruldu. Yine afet bölgesindeki çocuklar için gönüllülerin oluşturduğu “Çocuk

Hayatımızı değiştiren, hepimizi kahreden Kahramanmaraş Depremi olalı 1 hafta oldu, binalar da ruhlarımız da hala enkaz yeri! Bilmiyorum nasıl geçireceğiz bu acıyı, kederi, nasıl toparlayacağız hem yıkılan yerleri hem kendimizi! Bilanço gün geçtikçe artıyor, ölü sayıları on binleri aştı, acı- öfke- umutsuzluk birbirine karıştı!

Ha tabi at izi, iti izine de karıştı! Asrın felaketi yaşanırken ülkemizde, vatan hainleri de fırsatı kaçırmadı elbette! Yol kesen eşkıya müsveddelerinden, televizyonları, çamaşır makinalarını sırtlanıp çalan hırsızlara, polis - AFAD kıyafeti giyip fırsatçılık yapan kanı bozuklarla da uğraştı bu ülke! Savaştan kaçanlara kucak açan Türkiye, nankörlüğün dik alasını gördü Suriyeliler sayesinde! Sadece onlar olsa hadi bir nebze de kendi kanından, canından, kendi vatandaşından görünce hazmedemiyor insan işte!

Tüm bu karanlığın içinde, tünelin sonundaki ışıktı gelen yardımlar, yardım etmek için koşturanlar!

Eşi benzeri görülmemiş  bir yardım seferberliği oldu bir anda! Yurdun dört

 Saat gecenin bilmem kaçı!

Gece üstümüze düşmüş öylece! Karanlığa sıkışmış bedenler, bir uyanışın eşiğinde!

Önce derinlerden gelen bir uğultu, ardından gelen şiddetli sarsıntı!

Çatlayan duvarlar, dökülen fayanslar, derinden duyulan kelime-i şahadet sesleri!

Çöreklenen karanlıkta puslu bir dolunay, feryatlar, çığlıklar!

Teslimiyetle öylece bekleşen çaresiz insanlar!

Ve saat geçmez, zaman geçmez ve sabah olur nihayet! Ama gün aydınlanmaz, birkaç saat önce deprem olmuş, ölümle yaşam arasındaki çizgide tek ayak üstünde durma cezası almış insanların şehrinde!

Güneş doğmaz, beton kokan karanlıkların içinde! Uçuşan perdeler, uluyan köpekler, ağlayan çocuklar, deliye dönmüş analar görünür yıkık duvarların arasında! Dört-beş katlı binaların ardından kalan enkazlar, enkazın altında cansız yatanlar, tükenen umutlar, sönen ocaklar! Bir daha asla aynı olmayacak hayatlar!