Hüzün ki bazen en yakışandır
Ne anlamlı başarılar armağan etti bize.
Futbolun futbol olduğu günlerde ne keyifli maçlar izledik…
Ne hoş satırlar yazdık; başarı, gurur, heyecan, alın teri ve onur yüklü.
Ya UEFA Kupası’nda son 16’ya kaldığı sezon?
Hepimiz Denizlisporluyduk, hepimiz ‘Horoz’duk…
Dile kolay, 55 şanlı, şerefli yıl…
Yeniden şahlanışta ‘O sene, bu sene’ diye haykırmıştı ya Denizli taraftarı, keşke bu 26 Mayıs’ta, doğum gününde ‘yeniden doğuş’ armağan etseydi futbolcular vefakâr, cefakâr Denizlisporlulara…
Yönetim ve hakem hataları, ekonomik zorluklar, koordinasyonsuzluk...
Hepsi olabilir, hepsi futbolun içinde.
Ama… Sporun bir felsefesi var, bir inanışı, bir dünyası…
Sonuna kadar mücadele, alın teri…
Formayı ıslatma, sırılsıklam bırakma odada, sonuç ne olursa olsun…
Küme düşmüşse bir büyük camia, hüzündür, acıdır, kederdir.
Oturur ağlarsın, göz pınarların ıslanır.
İki elini alırsın başına ‘Ne oldu bize?’ dersin, üzülürsün.
Küme düşmüşse bir büyük camia, gülemezsin.
Gülünecek bir şey olmadığı için...
Ne güzel şiirdir ne anlamlı dizeler.
Hüzün ki en çok yakışandır bize/belki de en çok anladığımız…
Evet, bazen hüzün güzeldir, insanidir, değerlidir.
Hüzün ki, en çok yakışandır bize!
Hele koca bir kent, onun on binlerce sevdalısı bu hüznü en derinden yaşarken.
Ben olsam, bundan sonra ‘gülmeyecek’ camiaya, yürekli Denizli taraftarına yakışan oyun oynayacak gençlerle çıkarım sahaya…
Ve kocaman bir pankart asarım sahaya sevgi dolu yürekler için;
‘Hüzün ki bazen en çok yakışandır bize…’
