Madenci...

Bir ayağı topraktadır Zonguldak işçisinin...
Ya Çaycuma'nın bir köyünde,
Ya Devrek'in...
Evin bahçesi ekonomi kokar Zonguldak'ta...
Ya fasülye,
Ya mısır,
Ya da domates - hıyar.
Maden işçisi, tam tutunamaz kömüre...
Bir eliyle hep toprağı tutar.
Tutmak ister.
Bir kısmını hep köylü bırakır.
Bırakır ki, ocak kendini kustuğunda tutunacak yeri olsun...
Kömürden de vazgeçmez, topraktan da...
Böyledir ki, hala tartışır durur hocalar:
Zonguldak maden işçisi tam proleter midir, değil midir?
Yarı - proleter midir, değil midir?
Galip unsur, işçilik midir, köylülük mü?
Madencinin köylü tarafı korkar işçi tarafından.
O tarafı, düzenin ters ters baktığı tarafıdır da, ondan...
Böyledir ki
Yıllarca sendikasından da korkmuştur Zonguldak işçisi.
Avukatından, doktorundan korktuğu gibi.
Bir kazmasına, bir postabaşına bir de köyüne güvenir.
Böyledir ki,
Kazmayı bıkarıp, sendikaya tutunarak yer üstüne çıkmak yürek ister Zonguldak'ta...
* * *
İŞTE madende kazmacı Şemsi, kazmasını da soyadını da madende bırakacak kadar cesurdur.
Sendikacılığa yapışıp gün ışığına çıkacak kadar yürekli.
İçinde "sarı" geçen soyadını "sarı sendikacı olmaz" diye değiştirecek kadar kararlı.
Madenciye, köylü değil, işçi olduğunu kabul ettirecek kadar azimli bir sendikacı.
Madenciyi, ocak ağzından Ankara'ya püskürtecek kadar güvenilir bir sendikacı.
Madenciye, Ankara'yı gün ışığında kuşattıracak kadar başarılı bir sendikacı.
Madenciye, gücünün ve güveninin köyden değil, madenden geldiğini belletecek kadar bilinçli bir sendikacı.
Buraya kadar doğrudur Şemsi Denizer.
Buraya kadar kömürün çocuğu...
Ölümü, kömürden olur madencinin...
Kömürden değilse,
Tozundandır...
O da değilse,
Mayıs'ın 1'indendir.
Çek - senetten olmaz madencinin ölümü...
Fethiye'de bardan, İstanbul'da pavyondan olmaz...
"Ölüdeniz"den ölmez madenci.
Ölüyorsa, ölen madenci değildir.
En azından epeydir.



Yazara E-Posta: fbila@milliyet.com.tr