Baba, kız çocuğunun büyüme hikâyesinin ilk kahramanıdır. Hayatın çocuk yaşlardaki sertliğine kafa tutmasını sağlayan ilk güç sembolüdür. Elini ilk tuttuğu erkektir ve onun avucunda hissettiği güvenin yerini ne kadar istese de bir başka erkeğin elinde hissedemeyecektir. Tekrarı başka bir erkekte imkânsız bu çok özel ilişkinin içinde bütün güzelliğine rağmen çocuk aklıyla bile hissedilebilecek sorunlar olur bazen. Adı tam olarak yetişkinlikte koyulabilecek türden. Tıpkı 2022 yapımı, yönetmenliğini ve senaristliğini Charlotte Wells’in yaptığı, başrollerini Paul Mescal ve Frankie Corio’nun paylaştığı “Aftersun”da izlediğimiz 11 yaşındaki Sophie’nin fark ettiği gibi.
Filmde Sophie’yi 31 yaşındaki babasıyla birlikte ‘90’lı yıllarda Fethiye’de çıktıkları bir tatilde görüyoruz. Şahane bir oyun arkadaşı babası. Birlikte bilardo oynuyorlar, yüzüyorlar. Sophie yanmasın diye sık sık güneş kremi sürüyor babası. Keyifli yemek sohbetleri yapıyorlar. Ve sürekli kamerayla kayda alıyorlar, nasılsa kısa sürede bitecek tatillerini. Biz filmi yetişkin Sophie’nin izlediği bu kamera kayıtları üzerinden takip ediyoruz.
Birlikte çok eğleniyorlar ama ters giden bir şeyler var. Sophie bunu için için hissediyor. Biz de. Babanın yüzünde dalga dalga yayılan bir huzursuzluk… Eşinden ayrılmış, iş konusunda dikiş tutturamamış, vaktiyle anne babası tarafından görülmemiş, genç baba olmanın ağırlığıyla başa çıkmakta zorlanmış bir erkeğin huzursuzluğu. Aynada kendi yüzüne tükürüyor mesela. Değersizlik duygusu gün gibi ortada. Kolundaki alçıyı kendi yöntemleriyle çıkarmaya çalışırken hayat tepesine binmiş, inmiyormuş gibi bir ağırlık içinde. Gülümsemesinde hep bir kırık döküklük. Zaman zaman bastırılmış öfkesi dışarı vuruyor. Her şeyin yolunda gittiği bir günün sonunda kızıyla uğradıkları karaoke salonunda karaoke yapmayı kırıcı bir şekilde reddediyor mesela. Sophie’nin tek kişilik performansının ardından “Sana müzik dersi aldırabilirim” dediğinde o da büyük bir tepkiyle karşılaşıyor: “Bunu yapma baba. Paran olmadığını biliyoruz”. Nitekim sarı bileklik takan müşterilerin her şeyden sınırsızca faydalandığı otelde onların imkânları sınırlı.
‘Yaralı’ bir erkek
Öyle soluk soluğa heyecanla izleyebileceğimiz bir film değil “Aftersun”. Yavaş ve sakin bir tempoda akıyor. Baba kızın keyifli ilişkilerine, babanın yetersiz hissetmesinden kaynaklanan duygu geçişlerine tanıklık ediyoruz. Sorun olduğunu fark ediyor fark etmesine Sophie ama o bir yandan da tatilin tadını çıkarmaya çalışan küçük bir kız. Dünyayı öğrenmeye çalışan. 17-18 yaş gençlerin hayatlarını izleyen, onlara imrenen. Durumu doğru değerlendiren, babası için üzülen ise yetişkin Sophie. Kamera onu gösterdiğinde çocukluğundaki genç babasının ne kadar acı çektiğini, varoluş krizinin onu nasıl bunalttığını gören bir kadının hüznüyle karşılaşıyoruz. Çocuk Sophie’yi oyalayacak şeyler var ama babasıyla aynı yaştaki Sophie için aynı şey geçerli değil. Artık hayatta olmayan babasının gençliğindeki melankoliyi anlamaya çalışırken o da en az babası kadar üzülüyor.
MUBI’de izleyebileceğiniz, babamızla ilgili çocukluk ve yetişkinlik algılarımız arasındaki farkı gösteren dupduru bir film “Aftersun”. Baba ve kahraman rollerinin yükünü taşımakta zorlanan ‘yaralı’ bir erkeğin hikâyesi. Babasının yarasını çocuk sezgileriyle fark eden küçük bir kızın. Kaybettiği güneşin ardından babasının yasını tutan genç bir kadının. Ben en çok o genç kadına üzüldüm. Babanın herhangi bir yaşına bugün o yaştayken bakıp kahramanının kırık kanatlarını görmek ve artık bir şey yapamayacak olmak… Netameli bir ilişki, baba kız ilişkisi. Güneş henüz gökyüzünde pırıl pırıl parlarken tadını çıkarmak lazım.
İyi pazarlar.
