Arcade Fire yaralarını sarıyor

Kanadalı indie rock ekibi Arcade Fire, yedinci albümleri “Pink Elephant” ile yeni bir yol arayışında. Solist Win Butler’a 2022’de yöneltilen taciz suçlamalarının vurduğu darbenin izleri hâlâ belirgin

2022’de Win Butler birden fazla kadın tarafından tacizle suçlandı. İddialarının geçmiş yıllara yayılmış olması münferit bir olay olmadığını düşündürüyordu. Arcade Fire anlattığı hikâyeler ve müziğinden yayılan enerji itibarıyla insanın en saf hâlini yansıtan, sevgiden bahseden, iyilik dolu, masumiyet sembolü bir gruptu. Grubun iki lideri Win Butler ve 2003’te âşık olup evlendiği Regine Cassagne (bugün Butler’ın kardeşi Will Butler’ın grupla yollarını ayırmasının ardından artık karı koca grubun bütün yükünü sırtlıyorlar) sahneden bu mesajı yayıyorlardı. Klasik rock gruplarının olaylı, skandallı hikâyelerinden çok uzak bir yerdeydi Arcade Fire. O yüzden bu iddialar hem hayranlarda hem grubun yakın çevresinde ve sanatçı dostları arasında büyük hayal kırıklığı yarattı. Haberlerin çıkmaya başladığı dönemde grupla birlikte turnede olan Feist apar topar bir açıklama yaparak turneyi bıraktı. Muhtelif eleştirel sesler yükseldi ama mesele çok büyümedi. Butler taciz iddialarını kabul etmedi. Yaşananların karşılıklı rızayla gerçekleştiğini söyledi. Karısı Regine bir sessizliğin ardından Butler’a destek verdi. Olay büyümeden kapandı ve grup üzerinde çalıştığı albüme odaklanarak ortadan kayboldu.

Özür dileme hâli

Arcade Fire indie müziğin en büyük gruplarından biri. Pop değil, klasik rock grubu değil. Onlar gibi müzik yapan pek çok grup ve müzisyen daha küçük çapta bir kariyere sahipken Arcade Fire yıllar içinde statları dolduran bir fenomene dönüştü. Grup çok büyüdü. Yıllar süren turneler bitmek bilmedi, Grammy’ler geldi, her yeni albüm heyecan ve coşkuyla karşılandı. 2022’de gelen darbeye kadar bir büyük başarı hikâyesi tam gaz yaşandı.

“Pink Elephant” grubun yedinci stüdyo albümü. Kapağında gözyaşları döken pembe bir fil var. Mum olduğundan tepesinde yanan ateşle yavaş yavaş eriyor. Bu görüntü üzerinden bile çok şey söylenebilir yeni albümün ruhu hakkında. Arcade Fire’ın ilk kez bu kadar kafası karışık muhtemelen ve ilk kez bariz bir arayış içinde olduklarını görüyoruz. Taciz iddialarının gölgesi her şarkının her notasında hissediliyor. Bir tür özür dileme hâli dikkat çekiyor. Arcade Fire, bu skandal hiç yaşanmasa da bir arayış içine girmiş olacaktı. Neticede 24 yıllık bir grup için normal süreçler bunlar. Ancak belli ki bu olay herkesi etkilemiş. Ayarları bozmuş. Ama bu her zaman kötü bir şey değil.

Güçlü, yoğun, dramatik

Albümün prodüktörü Daniel Lanois, U2’nun neredeyse bütün albümlerinin prodüktörü. Etkisi hissediliyor. Grup başlarda kendi kendisinin prodüktörüydü. İlerleyen yıllarda James Murphy (LCD Soundsystem), Thomas Banghalter (Daft Punk), Nigel Godrich (Radiohead’in uzun soluklu prodüktörü) gibi isimlerle çalıştılar. Bu albümde Lanois, Arcade Fire’ı temize çekmiş, yumuşatmış, bir benzetme yapmam gerekirse Arcade Fire’ın skeç hâlindeki şarkılarının üzerinden kalın çizgilerle geçmiş.

Albümün ilk yarısındaki “Pink Elephant”, “Year of the Snake” Arcade Fire tarzı güçlü, yoğun, dramatik, kendini ağır ağır ele veren şarkılar ve statlarda kitleleri coşturacakları kesin. “Circle of Trust” ve “Alien Nation” elektronik öğelerin ustaca bir ölçüyle kullanıldığı dans şarkıları olarak dikkat çekiyor. Albüm “Beyond Salvation”dan itibaren yeni bir bölüme giriyor. Bu bölümün ilki kadar heyecan verici olmadığını itiraf etmek lazım. “Suburbs” albümünden kalma gibi duran “Stuck in my Head” hariç aklımda kalan bir parça olmadı.

Win Butler, şarkı sözlerinde hâlâ eski Win olduğunu kanıtlamaya çalışıyor. Elimde yeteri kadar delil yok ama şarkıların satır aralarında hep bir özür dileme, kendini affettirme hâli seziliyor gibi geldi. Skandalın gölgesindeki yeni Arcade Fire albümü her şeye rağmen bu yıl şu âna kadar yayınlanan en iyi albümlerden biri. Belli ki grup yeni bir arayış dönemine girmiş ve çok belli ki bu arayış henüz tamamlanmış değil.