Melih Aşık

Batılı burjuvaların Türkiye’ye bakışı geçmişte bugünkünden farklı mıydı?

Bu bakış dostluk ve samimiyet içerir miydi?

Yoksa baştan aşağı bencillik ve aldırmazlık hatta düşmanlık mı içerirdi... Alman yazarı Goethe’in ünlü eseri Faust’ta bu soruların yanıtını görebiliriz.

FAUST adlı eserinde Goethe iki burjuvayı konuşturur...

Burjuvalardan biri şöyle demektedir:

“En iyisidir bence pazar ve bayram günleri,

Savaştan konuşmak, bir de savaş çığlıkları atmak,

Uzak bir ülkede, Türkiye’de,

Ülkemizde kişilere en kolay vurulan damgalardan biri de “vatan haini”dir. Peki vatan haini olmak kolay mıdır? Artık tarihte kalmış bir olayı nakledelim...

12 Eylül’ün darbeci lideri Kenan Evren Manisa’da konuşuyor:

“Biz çok aydınlar görmüşüzdür, vatan hainliği yapmışlardır. Bazı şairlerimiz vardı, yurt dışına kaçtılar. Ve başka bir memlekete sığınıp orada öldüler. O aydın değil miydi? Ne yapayım böyle aydını. Bu millete hükmetmek için aydın olmak gerekmez. Son padişah Vahdettin de aydındı, cahil miydi? Ama memleketi düşmanlara teslim etti. Ne yapayım öyle aydını?”

★★★

Kenan Evren bu konuşmayı ünlü aydınlar dilekçesi üzerine yapmıştı. İki binden fazla aydının imzaladığı o dilekçe “demokrasiye dönüş” çağrısı yapıyordu. İmzacılardan biri de Mülkiye’den hocam Tahsin Saraç idi. Şair, yazar, akademisyen Tahsin Saraç, savunmasında bakın ne demişti:

“Vahdettin’in aydın olup olmadığı tartışılabilir ama devlet başkanı olduğu kesindir, tartışılamaz. Çünkü sayın

Bizim arkadaş bavullarıyla yurt dışından gelmiş. Taksiden inerken şoför oturduğu yerden uyarmış:

- Bagajı biraz geriye çekip öyle açacaksınız yoksa takılıyor...

Arkadaş denileni yapmış... Bagajı dikkatle açmış. Bavulları alıp bagajın kapağını özenle kapatmış. Şoföre işlem tamam işareti yapmış. Taksiyi yolcu etmiş. Dedi ki:

- Türkiye’ye her gelişte hayretler içinde kalıyorum. Dünyanın her yerinde taksinin bagajına eşyayı şoför yerleştirir, gidilen yerde şoför indirir. Japonya’da dahası var. Siz taksiye binerken şoför iner kapıyı açar, başınız çarpmasın diye kapının üstünü eliyle kapatır, ineceğiniz yerde de inip kapıyı açar, bagajı da açıp yükünüzü indirir. Japonya’da ne lokantalarda ne taksilerde çalışanlara bahşiş verilir. Çünkü herkes işini iyi yapmak zorundadır. Bahşiş almak hakaret sayılır. Türkiye’de maalesef şoför oturduğu yerden kımıldamıyor bile... Ama bazısı yine de sizden bahşiş bekleyebiliyor...

İstanbul’da taksici dernekleri vardır… Onları sürekli zam isterken

Tüketim hastalığının bir adı da “Diderot etkisi”dir...

Hikayesini öğretmen Mustafa Karadaş anlatıyor...

18. Yüzyıl düşünürlerinden Fransız yazar ve filozof Denis Diderot’nun borç içinde olduğunu duyan Rus imparatoriçesi Büyük Katerina, Diderot’nun kütüphanesini satın alıp 25 yıllık maaşını da peşin ödeyerek onu zor durumdan kurtarır.

Maddi durumu düzelen Diderot’ya bir arkadaşı çok şık bir kadife sabahlık hediye eder. Giydiği yeni sabahlığın verdiği keyifle çalışma masasına oturan Diderot bu eski masanın yeni ve gösterişli sabahlığına hiç uymadığını fark eder. Aldığı yüklü miktar paranın verdiği rahatlıkla yeni bir çalışma masası alır. Ancak bu kez yerdeki eski halı sabahlığına ve masasına yakışmamaktadır.

Yeni bir halı alır. 

Bu şekilde eski resimlerini, koltuğunu, duvar halısını, sandalyelerini derken evindeki her şeyi tamamen yeniler. Sonunda bütün parası biter ve yine borçlanır. Ancak o zaman aklı başına gelir ve kendisini nasıl bir tüketim çılgınlığına kaptırdığını anlattığı “Eski

Rahmetli Erdal İnönü bir kokteylde Lübnan Büyükelçisi’yle konuşmaktadır. Büyükelçi sürüp giden iç savaşın biteceğinden ve Lübnan’ın huzura kavuşacağından umutsuzdur. Sebebini Erdal İnönü’ye şöyle anlatır: 

“Yıllarca önce ben gene Türkiye’de, büyükelçiliğimizde görev yapıyordum. Babanız o zaman muhalefet partisi başkanıydı. Ulusal günümüzde bizi kutlamaya geldi. Ben karşılayıp yanında bulundum. Bana iltifat etti, sonra ‘Lübnan’da durum nasıl?’ diye sordu. ‘Çok iyi ekselans, ekonomimiz ileri durumda, gelişiyoruz’ dedim. Bana inanmadan baktı, “Sizin geleceğinizi iyi görmüyorum” dedi.  

Ben şaşırdım, ‘neden ekselans?’ dedim. O zaman dedi ki: 

‘Komşularınızın sizin topraklarınızda gözü var, tarihten gelen arzular bunlar. Sonra büyük devletlerin bu yöredeki çıkar çatışmaları ülkenizdeki din ve mezhep farklılıklarını körükleyip ortalığı karıştırıyor. Sizin bu tehlikelere karşı

İzmir ve Manisa’dan sonra Bursa’da da çiftçiler domates eylemine girişmiş. Domatesin tarlada 2 liraya kadar düşmesi üzerine çiftçiler otomobil ve traktörlerle konvoy oluşturarak
D 100 otoyolunu kapatmışlar. Jandarma müdahale ederek yolun açılmasını sağlamış.

Fransa’da çiftçiler benzer eylemlerde yolu tamamen kapatmaz ama çok ağır ilerleyerek trafiği kaplumbağa hızına düşürürler. Kurallara aykırı davranmadıkları için güvenlik güçleri bir şey yapamaz.

Gelelim 2 liralık domatese...

Bildik bileli manzara değişmiyor... Ürün tarladan manava gelene kadar on kat, yirmi kat pahalanıyor. 2 liralık domates bugün şehirlerde 40 - 50 liradan satılıyor. Arada birileri büyük kârlar sağlıyor. Aracıyı kaldırma masalı yıllardır parti programlarında yer alır. Politikacıların ağzındadır. Ama aracının malı götürmesini kimse engelleyemez. Çünkü aracı siyasette çiftçiden güçlüdür.

Çiftçinin en büyük kozu kooperatifleşmedir. Ne var ki ne iktidar ne muhalefetin

Aşağıdaki ülkelerin halkı Arapça konuşur ve resmi dilleri Arapçadır.

1-Bahreyn 2-Birleşik Arap Emirlikleri 3-Cezayir 4-Cibuti 5-Çad 6-Etiyopya 7-Fas 8-Filistin 9-Irak 10-Katar 11-Komorlar 12-Kuveyt 13-Libya 14-Lübnan 15-Mısır 16-Moritanya 17-Batı Sahra 18- Suudi Arabistan 19- Somali 20-Sudan 21-Suriye 22-Tunus 23-Umman 24-Ürdün 25-Yemen...

Bu 25 devletin hemen hiç birinde demokrasi ve insan hakları yoktur.

Kadın hakları kısıtlıdır.

Yönetimleri laik değildir.

Dünya piyasalarına sürdükleri bir tek marka yoktur.

Tek bir teknoloji ürünü üzerinde imzaları görünmez.

Çoğu şeriat ile yönetilir.

CHP Genel Başkanı Özgür Özel, Kurultay çalışmalarını anlatırken:

“Çevreci ve doğa dostu tutumumuzu ve kadın erkek eşitliğine yönelik inancımızı ifade etmek üzere 6 okun en ortasındaki devletçilik okunun yarısını yeşile, yarısını mora boyayacağız.”

Anlaşıldığı gibi CHP’nin ambleminin değiştirilmesi ve oklardan birinin yeşil ve mor renklere boyanması genel merkezde kararlaştırılmış.

Oysa amblem değişikliği ciddi iştir. Bugün bir yönetim kalkar oklardan birine renk ilave eder. Yarın bir başkası tutar oklardan birinin ucuna çiçek koyar. Bir başkası okun ucundan kan damlatır. Partinin tarihi amblemi Genel Merkez’de alınan fantezi kararlarla değiştirilemez. Üstelik böyle bir gerek de yoktur...

Düşünün ki, bu partinin kurucuları Anadolu bozkırında hiç yoktan bir yeşil şehir inşa etmiş, başkent yapmıştır. Aziz Atatürk bu şehrin ortasına Gençlik Parkı gibi parklar yapmış, bataklığı kurutup Orman Çiftliğine dönüştürmüştür. Yeşile ve doğaya sevgi ve saygının en büyüğünü daha kuruluş yıllarında bu parti