Masamızda birçok insan var. Yemekli bir toplantı...
Herkes özenle giyinmiş. Adap, usul yerinde görünüyor.
Kibar ve nazik tavırlar görüyorum.
Dikkatle baktığımda yüzlerine maske takanlar (!) gözümden kaçmıyor.
Bazıları ki sayıları az, gerçekten medeni, bilgili, doğal ve nazikler. öne fırlama gibi bir arzuları yok.
Ama bazıları var ki gecenin başrollerini kapmaya çalışıyorlar.
Egolar şişkin!
İlk kadehler kalktıktan sonra “Mühim insan” olma halleri, maskesiz olanlardan daha bir öne çıkmaya başlıyor.
Bunlar, sınıf atlamaya çalışan ve her şeyi bildiğini iddia eden tipler.
Diğer doğal, bilgili kişiler, kibar bir hoşlukla izliyorlar. Sakin ve telaşsızca...
Çünkü ispat etmek istedikleri bir şeyleri olmadığını düşünüyorlar.
Öbür başrolcüler, yani “Her şeyi bilenler”, iyice coştular şimdi...
Abartılı hareketleriyle ön planda olmaya gayret ediyorlar.
Beden dilleri ve sesleri, “Ben mühim insanım” halleri iyice belirginleşiyor.
Ehil ve doğal olanlar, sakince ve gülümseyerek izliyor bunları.
Masamızdaki bu her şeyi bilenler, her şeyden konuşuyorlar.
Uzmanlıkları olmayan bu her şeyi bilenlere üzülüyorum.
Onların sınıf atlama çabaları beni kederlendiriyor.
Her konuda bilmişlik taslıyorlar.
Yanımdaki hanımefendi, “Bunlarda her şeyden 100 gram var” diyor.
Tıpkı ağızdan dolma tüfek gibiler, diyorum içimden.
“Bir insan, her şey olmak, her şeyi bilmek zorunda değil ki”, düşüncesiyle onlar için çok da güzel şeyler düşünmüyorum.
Karşımdaki beyefendi; “Ayaklar baş, başlar ayak oldu Özden Hanım. Devir bu devir oldu üzülmeyin” dedi.
Uzman ve en iyi bildiği işi yapan maskesiz, doğal insanların bu şık duruşlarına kadehimi kaldırıyorum.
“Gerçek mi bunlar” diyerek içimden iyi ki varlar diyorum.
O naif ve ütüsüz kimlikleriyle hayatımıza renk katıyorlar.
Allah onları korusun ve çoğaltsın diyorum.
Sınıf atlamaya çalışan, egoları şişkin mühim insan olmaya çalışanlara da hüzünle bakıyorum ve sonunda kaybedeceksiniz diyorum.
Çünkü işinde ehil olanı, dağ başında olsa da bulurlar.
