Bir kuşağın aşık olduğu kadındı

Hollanda şehri Utrecht’te 28 Eylül 1952’de doğdu Sylvia Kristel. Otel işleten ailesi tarafından 11 yaşında yatılı dini bir okula verildi. Biyografik kitabı “Nue”de (Çıplak) 9 yaşında otelin işletmecisi tarafından taciz edildiğini açıklayacaktı. Okulda başarılı bir öğrenci olan Kristel, tercihini modellikten yana kullandı. 1973’de televizyon için düzenlenen bir yarışmada Avrupa güzeli seçildi.
Bir yıl sonra, 22 yaşındayken ona uluslararası ün kazandıracak, genç bir kadın ve kocasının Tayland’daki erotik maceralarını konu alan “Emmanuelle”de rol aldı.
Sonradan bir söyleşisinde bu rolü kabul etmesinde, o dönem birlikte olduğu Belçikalı yazar Hugo Claus’un etkisi olduğunu şu sözleriyle açıkladı: “Claus bana dedi ki, ‘Bak, hiç Tayland’a gitmedik. Film nasıl olsa Hollanda’da gösterilmez, böylece anneni utandıracak bir durum da olmaz.”

13 yıl boyunca gösterildi
Claus, tahminlerinde daha fazla yanılamazdı. Dünya çapında 350 milyon kişi tarafından izlenen film, Paris’te Champs-Elysees’de bir sinemada 13 yıl boyunca gösterimde kaldı ve gelmiş geçmiş en başarılı Fransız filmlerinden biri oldu. Filmin Emmanuelle’in oturduğu hasır koltuklu afişi milyonlarca kişinin aklına kazındı, Türkçeye ise “Emmanuelle koltuğu” diye bir mobilya terimi kazandırdı. Yıllar sonra “seksi mültipleks salonlara getiren film” olarak anılacak “Emmanuelle”, 1970’lerin özgür seks döneminin de bir işaretiydi. Kristel, “Dönemi itibariyle özgür aşkın ve insanların AIDS riski olmadan deneyim yaşayabileceği bir zamanın filmiydi. Şimdi ise insanlar çok daha dikkatli. Sanırım Emmanuelle gibi bir karakter başka zamanda başarılı olamazdı” diyecekti.
“Emmanuelle”in Kristel’a ün getirmekle birlikte onun laneti olduğunu düşünenler de vardı. Bunlardan biri de filmin yönetmeni Just Jaeckin’di: “İnsanların fantezilerine girdiği gün hayatı mahvoldu”.

Devam filmlerini de çekti
Flemenkçe, İngilizce, Fransızca, Almanca ve İtalyanca bilen Kristel, serinin “Emmanuelle 2” (1975), “Goodbye Emmanuelle” (1977) ve “Emmanuelle 4” (1984) gibi devam filmlerinde de rol aldı. Kristel, özellikle 1981’de “Private Lessons”la başlayan, kısa süreli Hollywood döneminde uyuşturucu ve alkole bağımlı hale geldi. Bu dönemden “Keşke hayatımın bu bölümünü atlayabilsem” diye söz etti. Emmanuelle’le üzerine yapışan etiket, benzer erotik rollerde görünmesine yol açtı. “Lady Chatterley’s Lover”ın bir uyarlaması (1981), 1. Dünya Savaşı casusu Mata Hari’yi canlandırdığı “Mata Hari”, “Casanova” ve “Hot Blood”, bu tür rollerine örnek gösterilebilir.
“No Pockets in a Shroud”da Jean-Pierre Mocky; “A Loyal Woman”da Roger Vadim, “Alice ou la derniere fugue”de (1976) Claude Chabrol gibi saygın yönetmenlerle de çalıştı ama kariyeri Emmanuelle karakterinden sıyrılamadı. 1980’lerde rol aldığı filmleri kabul ederken, en önemli kaygısının kokain bağımlılığını finanse etmek olduğunu söyleyecekti. 1990’lardan itibaren kariyeri daha da düşüşe geçen Kristel, 2006’da biyografik kitabı “Nue”yu yayımladı.

‘Ben rüyalara aitim’
Yaşlı erkeklerle olan ilişkilerinde baba figürü arayışında olduğunu, ilişkilerini ve madde bağımlılığını anlattı. Kitap, büyük ilgi gördü. Kitaptaki cümlelerden biri, hem Kristel’ın hayat hikayesini hem de kariyerinin kült film “Emmanuelle”in etkisinden çıkamamasını kısaca özetliyordu: ”Ben sessiz bir film oyuncusuyum, sadece bir vücudum. Rüyalara aitim, hayal kırıklığı yaratabilecek rüyalara”...