Abbas Güçlü

MEB gelecek yıl tüm okullara İngilizce hazırlık sınıfı koyuyor. Ayrıntılar henüz açıklanmadı.

Bilinen tek şey, 5’inci sınıfın hazırlık sınıfı olacağı.

Öncesi sonrası belli değil.

Hangi öğretmenler bu dersi verecek, hangi müfredat programı uygulanacak, haftalık ders yükü kaç saat olacak, pratikler nasıl yapılacak, sonraki yıllarda ne yapılacak henüz belli değil.

Elbette bir bildikleri vardır diyeceğiz ama daha önceki İngilizce maceralarına göz attığımızda, bol bol zikzak görüyoruz ve içimiz kararıyor...

Fikir güzel ama!

Bu noktada işi isterseniz gelin bir bilene, çiçeği burnunda bir İngilizce öğretmeni olan SM’ye sözü bırakalım:

“Çok ciddi bir konu başlığıyla karşı karşıyayız.

Diplomaside ilginç rüzgârlar esiyor.
Fransa’nın bir önceki İstanbul başkonsolosu kadındı.
İngiltere ve ABD’nin yeni başkonsolosları da kadın.
Her üçü de klasik diplomatların çok ötesinde.
Giden Fransız Başkonsolos İstanbul sevdalısıydı.
Gelen İngiliz Başkonsolos da “Bugüne kadar hep başkentlerdeydim, İstanbul’u duyduğumda havalara uçtum” diyecek kadar İstanbul hayranı.
Önceki gün eğitim ağırlıklı uzunca bir söyleşi yaptığımız ABD İstanbul Başkonsolosu Jennifer Davis ise tam bir İstanbul âşığı.

Yurtdışı eğitim şart mı, evet şart?
Neden? Çünkü bugünün global dünyasında, ülkeleri, kültürlerini ve insanlarını çok daha yakından tanımamız gerekiyor. Niye?
Çünkü yeni arkadaşlar, yeni diller, yeni iş olanakları için yeni açılımlar gerekiyor.
Ne zaman? Yurtdışı eğitim yaşamın her döneminde mümkün. İlk ve ortaokul çağlarında yaz okullarına, lisede öğrenci değişim programlarına, üniversitede de lisans ya da mastır ve doktora
için gidilebilir.
Nereye? Dünyanın şu an için en fazla ihtiyaç duyduğu şeylerden biri de yabancı öğrenci. Hemen her ülkede öğretim kurumlarının kapısı yabancı öğrencilere sonuna kadar açık. Yeter ki siz karar verin. Peki, bu konuda en doğru ülke hangisi? İşte bu konuda, çok iyi araştırma yapmak gerekiyor! Güvenilir bir kılavuz ve ayrıntılı yol haritası olmadan sakın
yola çıkmayın.

Eğitimde ciddi mesafeler kaydettik. Osmanlı’dan bugüne geldiğimiz nokta, mucize
sayılabilir.

Cumhuriyet hükümetlerinin hemen hepsi, istisnasız eğitime büyük destek verdi. Son
15 yılda da yatırımlar çok öne çıktı. Ama eğitimin ruhunu kaybettik. Dahası sayısal olarak büyürken, kaliteden taviz verdik ve uluslararası arenada, kendimize yer bulamadık. Üreten, tasarruf eden, ayağını yorganına göre uzatan nesiller değil, tüketen bir toplum yetiştirdik… Eğitim için kafa yoranlar, asıl buna ağırlık vermeli!.. Yurtdışı eğitim sezonu açıldı. Fuarlar yapılıyor, üniversite temsilcilerinin birileri gidiyor, diğerleri geliyor. Türkiye, sadece ekonomik alanlarda değil, eğitimde de, gelişmiş ülkeler için çok iyi bir pazar. Hemen hepsi, her yıl binlerce gencimize eğitim olanağı sunuyor ve bundan çok memnunlar. En iyilerine burs verip, eğitilmiş insan gücü açığını kapatıyorlar, diğerlerinden de ciddi paralar kazanıyorlar. Eğitim için gidenler de diplomayla fark yaratıp iş arayışında bir adım öne geçmenin telaşında. Yani alan memnun veren memnun…

Ama yine de yurtdışına giderken çok ama çok dikkatli olmak gerekiyor. Çünkü yanlış adımlar gelecek hayallerini maceraya dönüştürebiliyor. Bu konuda en doğru

Önceki akşam iki muhteşem törene katıldım.

İlki Rahmi Koç Müzesi’nde, ikincisi ise Feriye’deydi.

İlk törende, 10 yıl içerisinde, sadece Nobel ödülü almakla kalmayıp dünyanın en zengin insanlarından biri olabilecek Prof. Dr. Aydoğan Özcan’a Rahmi Koç Bilim Madalyası verildi.

İkincisi ise emektar TRT spikeri Mesut Mertcan’ın son arzusu olan TRT ana haberde, haberleri sunmasından sonra gerçekleşen vefa töreniydi.

Hasan Abi’nin anma töreninden sonra bizim mahallenin sakinleri amma da vefasızmış dedim ama Mesut Mertcan’a destek gecesinde herkes oradaydı.

Özellikle televizyon habercileri...

Vefa turunda, biz gazeteciler bu kez durumu kurtardık ama ödül töreninde kafam karışmadı desem yalan olur.

Örneğin Koç Üniversitesi anlatılırken Vehbi Koç’tan neredeyse hiç bahsedilmedi.

Sosyal medya yaygınlaşalı, yazmayı çoktan unutmuştuk.

140 karakterli tweet’ler yetiyor da artıyordu.

Bu arada dilimiz yozlaşmış, kelime dağarcığımız azalmış kimsenin umurunda değildi.

Meğerse daha da beteri varmış.

Artık kelimelere de ihtiyaç kalmamış.

“Emoji” dediğimiz semboller, kendimizi ifade etmeye yetiyor da artıyormuş.

100 kelimenin anlatamadığını, tek bir sembol anlatıyor diyenler var.

Yakında biz de köşelerimize üç beş sembol koyup, bugünlük bu kadar dersek hiç şaşırmayın!

Ekonomik kriz, hayatımızı altüst edecek diyen de var, teğet geçer diyen de.
Öyle ya da böyle bir kriz söz konusu olduğuna göre, önlem almak zorundayız.
Çünkü ucu hepimize dokunacak.
Kaldı ki krizi önlemek, tek başına Ankara’nın üstesinden gelebileceği bir durum değil!
Şu ana kadar önerilen yaptırımlar, lükse, şatafata, israfa, ithalata ve dövize, bağımlılık derecesinde alıştırılan bir toplum için ne kadar işe yarar bilmiyorum.
Gelin isterseniz çözüm için önerilenleri bir bir hatırlayalım:
İsraftan kaçının! İki arabanızdan birisini satın. (Devlet kurumları bunu ne kadar uyguluyor? Mercedes satışı yüzde 145 artmış! En büyük alıcı da devletmiş!)

Çin, dünyadaki en eski medeniyetlerden biri ve dünyanın yükselen değeri.

Trump sonrası Amerika’da bile, Çin’e geleceğin Amerika’sı olarak bakılıyor.

Bir milyar 300 milyon nüfusu, ekonomisi, yaptıkları ve yapacaklarıyla göz kamaştırıyor.

Çin, son dönemde bizim de fazlasıyla ciddiye aldığımız ülkelerden.

AB ve ABD’ye ne zaman kızsak, Şanghay Beşlisi ile gözdağı veriyoruz.

İlişkilerimiz artıyor, ticaret hacmimiz büyüyor, flörtten de öte bir yakınlaşma söz konusu.

Çinli turistlerin sayısı da hızla artıyormuş.

Artık Çin radyosu, Çin televizyonu ve Çin haber ajansımız da var ve her gün onlarca Çin haberini bizlerle paylaşıyor.