Attila Gökçe

Bunun adı rövanş… Süper Lig’in ilk yarısında (12 Eylül 2022) Vodafone Park’ta oynanan maçı Başakşehir kazanmıştı. Oysa o maçın iyi oynayan tarafı Beşiktaş’tı… Fatih Terim Stadı’ndaki rövanşa dönersek… 10 kişi kalmasına rağmen daha iyi oynayan taraf ev sahibi Başakşehir’di.
Beşiktaş rakip yarı alanda baskı kurarak oyunun boyunu kısaltamadı. Dahası topla sık sık buluşmasına rağmen bu topları baskı altında çabuk kaybetti. Üç isabetli şutu var siyah beyazlı takımın. İkisi gol oldu. Anlayın artık oyunun gerisini.
Yine de Şenol Güneş’in ekibi Ankaragücü’nden sonra ikinci galibiyeti alırken Başakşehir’e karşı uzun süredir özlediği üç puana da kavuşmuş oldu.
Bu başarıda kaleci Mert’in katkısını görmezden gelemeyiz. Figueiredo’nun yüzde yüz gollük vuruşunda topu uzak köşeye uzanarak çeldi, örneğin.
Peki golcüler? Her şeyden önce dünkü maçın tacını tek oyuncuya vereceksek o adam kesinlikle Vincent Aboubakar’dır. Salih’in çok akıllı bir

Trabzonspor’a 38 yıl sonra yeniden şampiyonluk kazandıran, yüzbinlerce genç taraftara ilk kez zafer mutluluğu yaşatan Başkan Ahmet Ağaoğlu’nun peşinden Teknik Direktör Abdullah Avcı da dün istifa kararı aldı.Trabzonspor’da kulüp ve takım içindeki sorunların yarattığı başarısızlık ortamında tek çözümün “kongre” olduğu sanılıyor. Başkan Yardımcısı Ertuğrul Doğan, Ağaoğlu ile birlikte kulübü başarıyla bugünlere getiren deneyimli bir yönetici. Şimdi başkan adayı. Birlikte çalışırlarken tek hedef şampiyonluktu. Tüm enerjilerini özlenen büyük hedefe yönelttiler. Unutulmaz sevinç gösterileriyle bayrama dönen şampiyonluk gelince mutluluk kısa sürdü... Temel sorunlar masada ve kasada çözüm bekliyordu.Finans konusunda çok başarılı karar ve uygulamalara imza atan Başkan Ağaoğlu, yaklaşan borç ödemelerinin, transferden doğan takıntıların halledilebilmesi, maaşlarda sıkıntı doğmaması için yakın çalışma arkadaşlarına “Pamuk eller cebe” çağrısı yaptı. Beklediği

Tamam galibiyet ve üç puan önemli ama oraya bakıp takılırsanız koca maçtaki oyunu görememiş olursunuz. Futbolu sevdiğini söyleyen herkesin dikkat edeceği durum budur: Skor tabelasıyla arasına mesafe koymak. Dünkü maçta 3 gol izledik. Üçünün de ibretlik hikayesi var… Ama oyunun bütününe bakarsak, Vodafone Park’ta yepyeni bir heyecan, hevesli ve yetenekli yeni oyuncular… Baştan sona karşılıklı ataklarla taraftara şarkılar söyleten tablolar izledik.
Peki nasıl oldu bu?
Kimse alınmasın sadece bir teşbih… Tek cümlelik “benzetme” ile açıklayalım nasıl olduğunu…
Şenol Güneş dizginleri eline aldı da ondan… Beşiktaş’ı kendi haline bıraksa, şampiyonluğu kupayı, Avrupa’yı unutmuş takımının boşlukta daha beter daha dramatik hallere düşeceğini gördü.
Dokundu takıma… Kimini kenara iti kimini de içeri çekti.
Şampiyonluk görmüş Welinton’u, Portekiz’i eleyen Fas’ın yıldızı Saiss’i, Rosier’i, yeni gözde Maxim’i, Muleka’yı kenarda

Süper Ligimiz üç yıldan beri büyük bir maceranın içinde. Önce epidemi sonraki evrensel tanımıyla pandemi… Ara verilen maçlar. Seyircisiz oynanan müsabakalar… Bazen ısınamayan, çoklukla fazla hararetten tekleyen rekabet motoru… Küme düşmenin kaldırılması, takım sayısının bir türlü normale (18’e) dönüşememesi…
Ve büyük deprem felaketi…
Böylesine uzun süreli, kararsız bir ortamda şampiyonluk yarışı da kümede kalma mücadelesi de değerinden çok şey kaybeder. Bu kayıpların yaşanmaması için skor tabelasına değil sahada oynanan oyuna bakmamız hakem kararlarına takılmadan toplu ve topsuz alanları izlememiz gerekiyor. Yapamıyoruz. Sadece futbol iklimi değil biz de kaybettik normal hallerimizi. O yüzden tartılarımız, değer ölçülerimiz yorumlarımız da zik-zaklarla dolu.
Süper Ligimizin 64 yıllık tarihinde şampiyonluk tacı giyen 6 takımımız var. Galatasaray, Fenerbahçe, Beşiktaş, Trabzonspor, (Bursaspor/halen TFF 2.Lig’de) ve Başakşehirspor…
Puan cetveline baktığımızda ilk

İkisi de anlamlı… İkisi de insanlığa armağan edilmiş vicdan eserleri.
Pablo Picasso’nun “Guernica”sı ile Trabzonspor taraftar grubu Vira’nın Basel maçında gerçekleştirdiği o unutulmaz koreografi… Bence ikisi de çok kıymetli… O koreografiyi elbette Guernica’nın eşsizliği ile kıyaslamayacağım. Picasso, savaşın ne kadar büyük bir felaket olduğunu anlatıyor bize… Vira taraftar grubu da barışın ve masumiyetin renklerini sunuyor.
Guernica’yı yapan Picasso sadece siyah ve gri tonları kullanıp savaş ve katliama karşı tüm renkleri dışarıda tutmuştu. Vira taraftar grubu ise tüm renkleri kucaklıyor onlara el uzatıyor. Uzatılmış elleri tutup çözülmez sevgi bağları oluşturuyor.
Trabzonspor Basel maçının, tam da bu nedenle doksan dakikalık bir oyun olmanın ötesinde spor kültürümüzde de devrim sayılacak bir yanı var: Tüm futbolseverler, birleşin! Renklerinizle tribünleri çiçeklendirin. Çağrıya içtenlikle uyan 30 binden fazla seyirci kulüp ayrımı olmaksızın sporun kardeşliğini örnekledi. Depremde

Spor dünyamız, depremin yaralarını sarmak, şoklarını azaltmak için görülmemiş bir yardımlaşma ve dayanışma örneği sergiliyor. Türkiye Futbol Federasyonu 20 milyon liralık bağışın yanı sıra Riva’daki kampında depremzede futbolcuları ve ailelerini ağırlıyor. Adlarını ve sayılarını veremiyorum. Kamp yeri bir otel gibi… Milli Takım Teknik Direktörü Stefan Kuntz’un Almanya’da 1 günlük hasılatını bağışlayan marketin kasasına geçip depremzedeler için çalıştığını görünce içimiz ısınıyor.Bir de Üç Büyükler’in ortaklaşa doldurduğu tırlar var. Her türlü giyim ısınma temizlik malzemesi, gıda ve ihtiyaç maddeleri, ilaçlar… İlk kez o tırın kaportasında birleşiyorlar. O tırda şoför muavinliği yapmak isterdim yani…  Hedef deprem bölgesi. En ağır yükleri de sevgi!Sadece onlar mı? Tüm kulüpler sporcular, antrenörler ve yöneticiler seferberlik halinde. Yardım için örnek çalışmaları var.… Ve hepimizi Bordo-Mavi’ye çağıran Trabzonspor Kaptanı

Gözleri yarımşar limon, damlıyor feryadın kristalleri…
O adam ağlıyor, yalvarıyor, yardım talep ediyor. Acıyı paylaşıyor, vicdanları dürtüyor. Tam da sevgili kapı yoldaşım Ercan Güven’in yazdığı gibi: “Futbolun ‘maçosu’, sinir harbinin üstadı Volkan Demirel’in gözyaşlarını… Görmeyen… Yüreği cız etmeyen bir kişi var mı?”…
Volkan Demirel’i ilk kez “ağlarken” gördüm. Aktif futbol yıllarında ne hakem yanlışlarına ağladı, ne haksız penaltı kararlarına, ne yediği hatalı gollere ne de kaçan şampiyonluklara... Hepsine göğüs gerdi. Sulanmadı, erimedi.. Taş gibi ayakta kaldı direndi.
Ama ağladı Pazartesi sabahı… Paylaştı acılarla dağlanan yüreğindeki “ah”ı..
Simon Kuper’in hafızamıza yerleştirdiği kült eserinin adını biliyorsunuz: Futbol Sadece Futbol Değildir… Eyvallah!
İzninizle şunu da ben söyleyeceğim: Hayat da sadece futbol değildir!
Omuzu kırıldığı için maçlara çıkamayan Yeni Malatyaspor’un 28 yaşındaki kalecisi yeni evli Ahmet Eyüp Türkaslan enkaz

Tamam kimse onlardan Alanyaspor karşısındaki coşkuyu beklemiyor. Ama beraberlik de olsa Karagümrük maçını tekrarlayabilirlerdi. Orada daha istekli daha heyecanlı, beraberlikten dolayı da daha öfkeliydiler. Sivasspor karşısında hiç de kendine benzemeyen dağınık bir oyun sergiledi Beşiktaş. Zirveye ortak olma şansları düşüktü ama o şansı arayacak, koşulları ve oyunu zorlayacak bir etkinlik gösteremediler.
Acaba nedendi bu tutukluk, savrukluk, dağınıklık?
Beşiktaş’ın her hattında arıza vardı. Birincisi gelen topları tutmak değil yumruklamak gibi tedirgin edici bir Mert vardı. Yine de ikinci yarıda ayaklarıyla önemli bir kurtarış yaptı. Rosier, Welinton, Hadziahmetovic ve Masuaku’nun savunmadaki uyumsuzluğu söz konusuydu. Hadi, Hadziahmetovic’in ilk maçı diyerek anlayış gösterelim… Ötekiler neden bu kadar tutuk, gecikmeli ve faullü oynar ki!
Acaba Saiss’in orta alanda oynaması, savunma zaafı yaratmış olabilir miydi? Bu soruyu sorarken, Faslı’nın orta alana da önemli bir katkısının olmadığını gördük. Orada kaptan sorumluluğu ile didinen ve koşan Necip vardı