Attila Gökçe

Futbolumuzun iki devi kargaşalı bir sezon geçiriyorlar. Fenerbahçe aradığı antrenörü bir türlü bulamadı, İsmail Kartal’ı yuvaya çağırıp “geçici görev” verdi. Galatasaray, Fatih Terim’i ayıplı biçimde gönderdikten hemen sonra, önceden anlaştığı Torrent’e iş başı yaptırdı. İşler yine de istedikleri gibi ilerlemiyor. Fenerbahçe Kupa’dan elenince aradığı teselliyi Giresun’da buldu. Futbolcular yenik düştükleri halde skora da oyuna da isyan edercesine reaksiyon gösterdiler. Belki de ilk defa “takım” kimliğiyle  mücadele ederek, yardımlaşarak, peş peşe iki gol çıkararak üç puanı sökercesine aldılar. Bu ateşi yakan meş’aleyi İsmail Kartal’ın tuttuğunu düşünüyorum. Altay’ın dönüşü, Pelkas’ın katılımı, Valencia’nın ve tüm takımın kalpten oyunu hem kulübe, hem de camiaya nefes aldırdı.Galatasaray’da ise Kayserispor’la 1-1 berabere kalmaları, “maç kazanamama” sürecinin devam ettiğini

İkisi de kupa yorgunu. Hem de 120 dakikalık fiziksel yıpranmayla. Hem de sonucun penaltılarla belirlendiği maçlarda. Ev sahibi Adana Demirspor, Alanyaspor önünde kaybetmiş, Beşiktaş ise Göztepe önünde kazanmış. Elbette Beşiktaş’ın moral ibresi yükseği gösteriyor. Hele o penaltılardan ikisini bizzat kaleci Ersin kurtardıysa… Demirspor evinde, 30 bine yakın taraftarın gönlünü alma çabasında.Beşiktaş, Önder Karaveli hoca “eldekilerden” oluşturduğu on birle başladı maça… Kiralıktan geri çağrılan Kerem sağ bekte Rosier’in vekili.

Dörtlü savunmanın önünde Necip var. Ghezzal sağda, Larin solda, Atiba ile Teixeira da içeride oynuyorlar. Batshuayi yine iş başında! İşi ne? Gol atmak… Ama yine “bloke” durumda. Pozisyona giriyor, vuramıyor, atamıyor.Hakçası, yorgunluklarına rağmen iyi bir iş çıkarmaya çalıştı iki takım da. Hele kupada oynamayan Balotelli’nin sahada adeta “şut şov” yapması yürekleri hoplatıyor…Karşılıklı top kaybetmeler, kazanılan topları gelişigüzel

Futbolun, “Oyna oyna, gol at!” temaşası (!) süredursun, farklı bir ticaret alanı da var: “Al-kiralasat!” Oyunu yöneten teknisyen, taktisyen sınıfı gündemin bir tarafında duruyor, piyasa uzmanları, scoutlar, menajerler, piyasaya gaz veren medya da başka bir tarafında. Ara transfer döneminde ders çıkarılacak ibretlik tablolar gördük.
Trabzonspor örneğin… Başkan Ahmet Ağaoğlu ve yönetici arkadaşlarıyla Teknik Direktör Abdullah Avcı ve yardımcıları, piyasanın en etkili alıcılarıydı. Geçmiş yıllarda “para babası” yöneticilerin düzenlediği “imza show”lu transferler gibi Trabzonspor da ilgi çekici transfer haberleriyle gündemi belirledi. Elbette baş aktör Edin Visca oldu. Adı Başakşehir’le özdeşleşen ve kariyerini 10 yıldan beri İstanbul’da sürdüren Boşnak futbolcu, eski hocası Abdullah Avcı’nın şampiyonluk mücadelesine parlak bir katılım gerçekleştirdi. Ama daha da parlak olanı, Trabzonspor’un yerli/ yabancı kontenjan tartışmalarına hiç takılmadan sağlam bir yerli 11’i şimdiden

Güya milli maç arasında hem dinlenecekler, hem de çalışacaklardı. Gördük ki bu ara tatillerinin yararından çok zararı var. Takımları bıraktığınız gibi bulamıyorsunuz.
İlk yarıda kötü bir oyun, sakar ve sarsak bir maç izledik… İki takım da rakiplerinin ikram ettiği toplarla pozisyonlara girdi ama bunları ciddiye almadıkları için yararlanamadılar.
Önder Karaveli Hoca, ikinci kez 3’lü savunma ile başladı maça… Necip, Vida, Montero ile bir hat oluşturmuştu. Dörtlü orta alanda Rosier ve Rıdvan’ı sağ ve sol kanatlara yerleştirip, içeride Pjanic ve Can Bozdoğan’la hem yaratıcı, hem savaşçı bir çete (!) kurmuştu. Forvette Teixeira ve Emirhan’ın önünde tek santrfor Batshuayi gol arayacaktı. Hiçbir işe yaramadı bu deneme. Ev sahibi takım oyunun sahibi olamadı. Dahası kaleci Ersin, sık sık adam kaçıran üçlü savunmadan hızlı davranıp ileri çıkarak iki golü önledi.
Önder Hoca, verimsiz ve gereksiz denemesiyle 63 dakikayı bozuk para gibi harcadı… Can Bozdoğan-Larin, Emirhan-Ghezzal

Delikanlı, ailece yenen akşam yemeğinden sonra sormuş: “Baba, eğer yarın oynarsam, hangi ayakkabıyı giyeyim?”
Eğer sözcüğünü vurgulayarak anlatıyor Ali Çalık: “Oğlum Ahmet kendisini hiçbir zaman vazgeçilmez oyuncu olarak görmedi. O nedenle ‘hoca oynatırsa’ diyerek hazır olma kaygısı taşır, çalışırdı. 15 yaşından itibaren alt yapı takımlarında, genç milli takımlarda çok çabuk gelişti. Kişiliğinden, karakterinden dolayı ona kaptanlık bandı verildi hep. Gittiği her yerde hayata sevgi katan bir çocuktu. Antrenörleri, takım arkadaşları ya da kulüp yöneticileri hakkında en küçük bir eleştiri, şikayet, sızlanma duymazdık ondan. Mutlu bir sporcuydu. Oynamaya hep hazırdı. Ama oynamamaya da hazırdı.”
Yolu üzerindeki semtlerde, sokaklarda arabasını durdurup indiğinde onu tanırmış küçük çocuklar: “Yaşasın ‘Çukulata Abi’ geldi” diye çevresini sararlar, sarılırlarmış.. Ahmet’in en mutlu olduğu anlar. Üç oğul var ailede… Ağabey Yunus Emre (32), ortanca Ahmet

Bir eksik, bir fazla. Anlaşılmaz bir Beşiktaş formatı bu. Önder Karaveli, Teixeira ile çift santrfora dönüyor… Amaç Batshuayi’ye yardım etmek, beşli Malatyaspor savunması içinde gol ve golcü sıkıntısına çözüm bulmak.
Peki bulabildi mi? Hayır.
Attığı gol sayısını, penaltıları filan bir yana bırakırsanız, Batshuayi maç içinde kaçırdıklarıyla şaşkınlık yaratıyor… Evet, iyi niyetli. Zaman zaman savunma rolleri de üstleniyor ama rakip ceza alanında hiç de çabuk değil, etkin vuruşlar da yapamıyor. Onun için sevgili Feyyaz Uçar “muhasır” (kuşatmacı) bir hücum oyuncusu deyimini kullanıyor… Haftalardır verimsiz kalan bu kimlik, dün nihayet onca kaçan fırsata rağmen yine de işe yarıyor. Teixeira’nın golüne yaptığı asist alkışlanacak düzeyde. Kale ağzındaki Teixeira ise, kulakları çınlasın Şifo Mehmet’i anımsatan bir hareketle golünü atıyor. Anımsayalım o da göğsünü ayak olarak kullanırdı. Batshuayi belki de asisti sayesinde oyunda kalıyor. Teixeira golünden beş dakika

Atatürk Olimpiyat Stadı’nda çimler pırıl pırıl. Türkiye’nin en iyi zemini orada. Yine de oynanan oyun göz ve gönül doyurmuyor. Beşiktaş’ın dramatik bir hali var: İki haftadır 1-0 öne geçiyorlar ama, ikinciyi atamadıkları için adeta ecel terleri döküyorlar. Beşiktaş bir savunma takımı değil.. Hiçbir zaman da olmadı. Gaziantep FK’dan sonra Karagümrük önünde de savunma ile skoru koruma derdine düştüler. Böyle giderse, pahalı bir bedel ödeyebilirler.

Top kapıyorlar ama, kazandıkları topu da çok çabuk kaybediyorlar. Şut sayısı düşük, isabetlisi de düşük. Duran toplardan, örneğin kornerlerden de yararlanamıyor taraflar. Dahası da var: Karagümrük’te orta alanın Arjantinli “kurucu” ustası Biglia yok, Zukanoviç yok. Üstüne, Volkan Demirel Süper Lig’in en golcü oyuncusu Pesiç’i de kulübede oturtmaya karar vermiş. Ağrısı var, risk almamak adına… Böyle bakınca Borini, Emre Mor ve Karamoh’un hücum hattında beklenen

Beşiktaş durgun ve etkisiz başladığı maçı, çok zor bir mücadele ile alırken unuttuğu kimliğini yeniden kazandı... Maçın başından sonuna kadar sürekli yükselen bir kalite gösterisi ile nihayet hasret giderdi.
İlk yarıya bakalım… Orası Dolmabahçe… Beşiktaş taraftarının “Kartal Yuvası” olarak kuşaktan kuşağa efsanelerle birbirine devrettiği en büyük miras… Ne yazık ki Kartal Yuvası’nda “leylekleri” izledik ilk yarıda.
Leyleğin ömrü lak lakla geçermiş… Beşiktaş da ilk yarıyı lak lak futboluyla oynadı. Topun mutlak sahibiydi (66/34). Maç sonu (58/42)... Ama oyunun sahibi olamadı. Onca topu kullanırken rakip eksilterek ceza alanına gireni göremedik. 5 korner atışında akıllı bir kafa vuruşu izleyemedik. İkisi isabetli dört şut. Bol bol orta var… Ghezzal’dan, Rıdvan’dan… Ama onca ortayı değerlendirip bir pozisyon koyabildiler mi ortaya? Hayır.
Böylesine sıkıcı “kurusıkı” maçta not düşmemiz gereken bir hakem kararsızlığı var maalesef. Djilobodji’nin ceza alanında Emirhan’ın