Başarılar dilerim

"Başarı" denilen, yanlış tanımlandı; bu yanlış, yalanlarla pompalandı ve hayatta o şekilde "başarı" kazanması mümkün olmayanların hayallerinin filmlerine dahi tek senaryo olarak kakalandı.
İnsanı tekmeleyen...
İnsani ilişkileri törpüleyen...
Gündelik manevralarla iş kotarmayı iş bilirlik sayan...
"Haysiyetten taviz" zincirleri ve hiyerarşileri kurarak organize olduğunu sanan...
Yeraltının "çetevari" ilişki ağlarını, şebekelenmeyi, yerüstünün siyaset ve iş dünyalarına taşıyan...
Günübirlik kakarakikirileri mutluluk sayan ve saydıran...
Kültürsüz...
Akılsız...
İzansız...
Ve insafsız...
Ve omurgasız ve ahlaksız...
Oportünist ve hain...
Sinsi, tuzakçı, namert, kalleş bir "başarı" modeli; yükselmenin, yerini korumanın, kazanmanın, en azından yenilmemenin, aradan sıyrılmanın, köşe dönmenin, enayilikten kurtulmanın, "akıllı ol oğlum"luğun amentüsü sayıldı.
Bir virüs gibi, bir salgın gibi yayıldı da yayıldı.
"Farklı" bir tarihleri olanların bir bölümünü zorlayarak, tehdit ederek, endişelendirerek ya da ikna ederek benzetti ve kendi olmaktan çıkarıp kendisine benzetti.

. . .

İnsanoğlunun dört ayaktan ayağa dikilişinin bel kemiği, temel direği "omurga", bu "başarı" dünyasında ayağa kalkmak ve ayakta kalmak için iptal edildi.
Doğa kanunlarına dahi aykırıydı; omurgasızlar, sürüngenler dikilip diklenirken, omurgalıların dümdüz olması ama; oldu ve bu "doğal" sayıldı.
Bunların, şunların, o işlerin, bu işlerin "başka türlü olamayacağı... herkesin böyle yaptığı... tek yolun bu olduğu... araziye uymak gerektiği" filan...
Kimi zaman istikrar programı...
Kimi zaman hükümet eylemi...
Kimi zaman ekonomik reçete...
Kimi zaman bankacılık, sanayicilik, tüccarlık, gazetecilik, sanatçılık vesaire diye...
Böyle anlatıldı, böyle belletildi, böyle dayatıldı.
Durmadan kanıtlandı ve hiç durmadan kanıtları cilalanıp parlatıldı.
Bu fırsatı ve şansı hiç olmayanlar bile, bazen korkudan, bazen şaşırarak, bazen iç geçirerek, özenerek ve her ihtimalde ahmakça ve aval aval, birer ayran budalası olarak hayran hayran budalalaştı.

. . .

Artık iflas eden ve kendi formülleri, yöntemleri, arsızlıkları, ihtirasları ile çöken, bu "başarı sistemi"dir.
"Toplumsal başarı, huzur ve güven" diye...
Duruma göre despotluğu, duruma göre içi kof bir liberalizmi, duruma göre milliyetçiliği, duruma göre teslimiyetçiliği, duruma göre küreselleşmeciliği şişiren...
Ama her durumda insanı, hatta birer insan olarak kendi kişiliklerini dahi iğdiş eden...
Yağmacı, çeteci, dışlayıcı, eşitsiz, haksız, hukuksuz, vicdansız bir düzen iflas etti.
İflasın bedelini, bu modelin aktörlerinden ödeyen de var, henüz ödemeyen de.
Şimdi bir sırat köprüsündeyiz.
İflas edenin yerine bir şeyler koyamamanın çöküntüsü içinde debeleniyoruz.
Çünkü o "başarılılar"ın çökerttiği toplumsal binanın altında da önce "başarısızlar" kalıyor.

. . .

Hani deprem biraz olsun uyandırmıştı ya, sizi, bizi...
İşte öyle.
Bu da deprem.
Ses verecek, ses arayacak, el verecek, el arayacak, son nefesler karışırken havanın ve yerin fırtınasına, daha çok nefes alıp vereceksiniz.
Her halk bir gün bir yol bulmuştur...
Her halk bir gün kendini bulmuştur.