Rakip Mersin İdmanyurdu... Böylesine önemli bir rakipten üç puanın alındığı maçta, geçmişle hesaplaşmanın faydasının olmadığını biliyorum. Ama geçmişi de unutamıyorum.
Bu takım bu hale nasıl geldi? Nasıl bu kadar aciz durumlara düşürüldü? İnsanın mantığı almıyor. Hele bu takımın 32 günde enkaza dönüştüren Ümit Özat’a nasıl bu kadar sabredildi?
Giderayak ‘Yapacak bir şey yok’ sözleri hala hafızalarımda. Bu takım, hala yapılacak bir şey olduğunu gösterdi dün herkese...
Yapılacak çok şey var
Bu kadar geçmişi andıktan sonra, bugüne dönmek lazım. Pırıl pırıl genç bir hocanın bu kadar kısa sürede Manisa’da değiştirdiği havaya gelelim.
Yapacak bir şeyin olmadığı bir ortamdan, umutların yeniden yeşertildiği maça gelelim. Kazanmak için önce inanmak lazım.
Reha Erginer ile bu inancın tekrar geldiğini Mersin karşısında gördük. Pozisyonu kısır, orta alanda sıkışan bir maçın kilidini Isaac iki golle aşsa da, esas dengeleri değiştiren Kahe oldu.
Reha Erginer, “Son sözümüzü daha söylemedik” demişti. Gollerden sonra tüm futbolcuların genç hocaya koşup galibiyeti kutlamaları, hala söylenecek sözün olduğunun kanıtıydı.
Kalan 4 haftada fikstür zorlu, maçlar sıkıntılı ama bu inanç, bu arzu olduğu sürece, bu iş ligin son maçına kadar sürecek gibi. Ümit Özat’ın kulakları çınlasın. Hayatta bir şeye inanırsan, yapacak her zaman bir şey vardır.
Bunu Manisa’da dün hep beraber gördük. Umarım Ümit Özat da görmüştür.
