Başbakanlık muhabiri

Gazeteciliğimin ilk yıllarında Başbakanlık muhabirliği yaptım. Başbakanlık muhabiri arkadaşlarımızdan bazılarına "akreditasyon" verilmeyişini, kendimi onlardan biri hissederek izliyorum...
Bizim Başbakanlık muhabirliği yıllarımızda, saatlerce, bazen bütün bir gün hatta gece yarılarına kadar merdivenlerin başında bekleşirdik.
Başbakan ve bakanların giriş çıkışlarında sorular sorar, açıklamalarını not alırdık.
Hafızası en güçlü olanlarımızın tuttuğu notlarla, kendi notlarımızı karşılaştırır, bu açıklamaları en doğru ve net bir açıklama metni haline getirirdik.
"Teyplerimiz yok muydu?" diye düşünebilirsiniz.
Yoktu... Gazetecinin çalışma yaşamına "teyp" dediğimiz ses alma cihazları sonraları girdi.
Bu bir yenilikti!
Başbakan ya da bakanların ağızlarına uzatılmış teyp tutan ellerin karikatürleri çiziliyor, altında "yeni muhabirlik" yazılıyordu. Teypli gazetecilikle dalga geçiliyordu.
Başbakanlık'ta özel bir odamız yoktu. Su içmek olanağı bile verilmemişti...
Küba krizinin en yoğun olduğu günü anımsıyorum. Biz Başbakanlık merdivenlerinde aç biilaç beklerken, Ankara'da dönemin gözdesi Bulvar Palas'tan Bakanlar Kurulu'na gümüş tepsilerle yemekler getirilmişti. Biz ise saatlerdir açtık.

Ama hiç de şikâyetçi değildik.
Çünkü... Başbakanlık muhabiri olarak görevlendirilmek üzere hiçbir resmi makamdan izin almak zorunluluğumuz yoktu.
Saatlerce güneş altında ya da kışın dondurucu soğuğunda beklerdik ama başbakana, bakanlara dilediğimiz soruyu gözüne baka baka sorardık.
Bize "Bu nasıl soru?" diye tepki konamazdı. Hele "Önce soru sormayı öğren" gibi tepeden bakan tavırlar mümkün değildi.
İsmet İnönü'nün, Demirel'in, Bülent Ecevit'in, İhsan Sabri Çağlayangil'in başbakanlık muhabirlerine yaklaşımları özenliydi. Hatta sevecendi.
Küba krizi günü bir ara İhsan Sabri Çağlayangil dışarı çıktı, otomobiline yürürken, "orada bekleyişimizden üzüntü duyduğunu" söyledi. Uzun uzun bilgi verdi.
Başbakanlık yıllarından hatırlayabildiklerim, can dostum Teoman Erel, sonraları birlikte çalıştığımız Nevzat Ünlü, Savaş Kıratlı, Selman Erdoğdu, Nurettin Yerdelen ve bir ara Orhan Duru idi.
Onların bir kısmı görünmezler dünyasına göçtü. Ama yaşayanların da bazı Başbakanlık muhabiri arkadaşlarımıza yapılan bu hoyratlığın üzüntüsünü yüreklerinde hissetliklerine inanıyorum.
Akreditasyon elbette gerekli bir düzenleme.
Başbakanlık muhabirliğinden sonra Parlamento muhabirliği için görevlendirildiğimde, TBMM basın bürosunda kaydım yapılmış, kartım verilmişti.
Başka ülkelerde de bu sistem geçerlidir.
Hatta Beyaz Saray'daki basın toplantıları odasında her koltukta gazetecilerin ismi ve temsil ettiği yayın kuruluşu yazılıdır.
Fakat... Yıllarca bu statü değişmez...
Burada "keyfilik" olamaz. Yani bir gazeteci ya da bazı gazeteciler iktidarın hiç hoşuna gitmeyecek haberler yaptı, çok kritik bir süreçteki "gizli buluşmaları" saptayıp yazdı diye "akreditasyon giyotininde" infaz edilemezler.
Neyse... İktidarlar gelir geçer, o onurlu gazeteciler kalır. "Bu da geçecek ya hu..."

KAVGA ETME, VUR
Başbakan Recep Tayyip Erdoğan ABD'nin yeni Başkanı Obama'ya "Dik dur ama kavgacı olma" diye seslenmiş.
Obama'nın seçenekleri:

a- "Emrin olur..."
b- "Dediğini yaparım, yaptığını yapmam..."
c- "Nasıl yani? Kavga etmeyelim ama vurayım mı?" (AKP Yozgat Milletvekili Abdülkadir Akgül: "Devletim ve milletime karşı gelenleri elbette vurmaktan hoşlanacağım."')

Aslında ayrımcı terör örgütlerine karşı devletin meşru müdafaa hakkını dile getirmeye çalışmış.
Ancak...
Siyaset bilimi öğrencilerine "doğrunun, yanlış ifadesi" olarak gösterilebilecek bir örnek olabilir bu.
"Vurmak" ve "öldürmek", devletin, kaynağını hukuktan alan meşru savunma hakkıdır ama gene de acı verir.
Keşke buna mecbur etmeseler, diye düşünülür. "Keyif" skalasında bir renk olan "hoşlanmak" sözcüğünün, böyle bir acı sürecinde yeri olamaz.