Uzay Gökerman

Karşılaşmanın bitiş düdüğünden sonra yazının başına hemen oturmadan önce düşünmek için bir süre bekledim; “biz şimdi ne izledik, nasıl bir maç oldu ve sonuçlandı?” diye.

Fenerbahçe şampiyon olmak istiyor mu?

İstiyorsa da nasıl şampiyon olunacağını biliyor mu; bir fikri var mı?

Sahaya kazanmak için mi çıkıyor yoksa kendi kendine kaybetmek için mi?

Fenerbahçe olgun; sakin kalabilen, ne yapacağını ve kazanacağını bilen, buna göre sahada oynayan bir ekip mi?

Teknik direktörü ile oyuncu grubu aynı doğrulara inanıyor mu?

Teknik direktörü, oyuncu grubu, yönetimi ve taraftarı aynı frekansta mı?

Nedir bu şanssızlık, beceriksizlik, başarısızlık hatta artık yeri de geldiği için yazacağım, süre gelen aptallık?

3 Büyükler son yıllarda futbolun ve Süper Ligin kalitesini yükseltmek, izlenirliğini artırmak adına kafa yoracaklarına, birbirlerinin önünü kesmek için uğraştıklarından bu sezon yarışın onlarca puan gerisine düştüler.

Buralarda öğrenilecek çok fazla ders var, her takımın kendisine çıkaracağı başka notlar da var ancak bir gerçek var ki “büyüklük” olarak isimlendirilen etiket artık bu sezona ait değil, maziden kaynaklanan bir gerçeklik.

Kuşkusuz Fenerbahçe’nin dertleri çok daha başka; yıllardır hepsini detaylıca tartıştık; yazdık, konuştuk...

Fenerbahçe öğrenmeyi beceremeyen bir kurum haline geldi; sorunlar ne kadar ortada olursa olsun artık kakofoniye dönüşmüş olan o çoksesliliğin arasında kaybolup gidiyor. O kadar farklı ses, görüş, eleştiri geliyor ki bu ortamda sakin kalarak yapısal anlamda sağlam bir çerçeve oluşturabilmek pek mümkün olmuyor.

Fenerbahçe dün Jahovic’ten (Göztepe değil, yanlış anlaşılmasın) öylesine sıradan bir gol yedi ki yani neresini düzeltmeye çalışsan elinde kalacak bir durumun karşılığıydı.

İlk on birler açıklandığında genel anlamda ortaya koyulan eleştiri “yine yeni bir takım deniyor” oldu.

Tespit çok doğru; çünkü Vitor Pereira uzunca bir

Süper Ligin en büyük derbisini Fenerbahçe kazanarak kendisi için hayati soluk anlamı taşıyan çok değerli 3 puanı almış oldu.

Galatasaray-Fenerbahçe maçlarının taktiği, dizilişi, tekniği olmaz.

Ne olur?

Çok güçlü sinir sistemi, daha güçlü mücadele, ayakta kalabilme becerisi, rakibin karşısında dik durabilme ve biraz da şans tabii.

Aslında son yıllarda Fenerbahçe bu saydıklarımızdan hep yoksun çıkıyor derbilere ve çoğunlukla da kaybediyor.

“Bu sefer süreci iyi yönetmeyi başardı ki kazandı” diyebiliriz.

Galatasaray’ın kaybetme nedeni öncelikli olarak sinirlerine hakim olamamasıydı; kuşkusuz başlıca etken de Fatih Terim’di; karşılaşmanın en başından sonuna kadar kenarda sakin kalmayı beceremediği için hem sürecin gelişini göremedi hem de takımını sahada kontrollü tutamadı.

Oysa 1970’li yıllardan bu yana kaç defa futbolcu kaç kere de teknik direktör olarak bu derbilerde neyin kazandıracağını veya kaybettireceğini çok iyi deneyimlemiş olmalıydı; geçen sezon Kadıköy’de ka

Tarihinde ilk defa üst üste dört yenilginin kıyısından döndü. Bunu yazıyor olmak bile Fenerbahçe’nin neler yaşadığına dair bir ipucu veriyordur sanırım.

2-0 hatta 3-0 geriye düşmek Fenerbahçe gibi bu skorların altından kalkacağını defalarca kere ispat etmiş tarihe sahip bir kulüp için sorun olmalı mıdır?

Hele rakip Kayserispor’ken...

Ama mesele rakibin kim olduğu değil; ne sahadaki oyuncu ne taraftar 1-0 yenik duruma düştüğü an o karşılaşmanın geri döneceğine dair bir inanç taşıyor!

Defalarca kere yazdım burada böyle zamanlardan kurtuluş için ancak mucize bekleyebilirsiniz.

Takımın golünü atmış futbolcuyu tribünler ıslıklıyor, yuhalıyor.

Neden?

Çünkü bir sorumlu aranıyor!

Sezonun 11. haftası oynanıyor, Fenerbahçe 4. yenilgisini aldı. Oyun olarak ortaya bir şey koyamıyor; maçını izlerken taraftarlarına umut vermiyor.

Spor dediğimiz şey sadece mücadele, oyun, taktik değildir; yaptığın işten keyif almasını da biliyor olmak demektir.

Takım oyunlarında ekip olarak işini sevdiğini etrafa gösterbiliyor olmak çok önemli ve bir o kadar da değerli seviyedir.

Bu saydığımız gerekliliklerin biri bile konu Fenerbahçe olduğunda çok uzağında bir yerde duruyor.

Mesela Konyaspor belki oyuncu marka değeri bakımından Fenerbahçe’nin altında olmasına karşın yaptığı işten keyif aldığını gösterebilen, bunu da mücadale ederek ortaya koyabilen bir takım gibi duruyor.

İşler biraz ters gittiğinde etrafı toparlayacak bir lider arar gözler.

Bu bazen saha içindedir, kulübededir; kenardaki teknik yönetimdedir.

Fenerbahçe’nin tarihine baktığımızdaysa çoğunlukla bu lider Başkan’dır!

Avrupa’daki maçtan sonra Fenerbahçe’nin zor bir sürece girdiğini yazmıştım, bunu elbette geçmişten alınmış derslere dayanarak ifade ediyordum.

Neydi bu ders; Fenerbahçe’nin yönetilemeyen büyüklük olarak önümüzde duran gerçekliği.

Kaybedilmiş bir Süper Lig karşılaşmasının ardından teknik taktik konuşmak daha doğru olur ancak bu sabah haftaya başlayan hiçbir Fenerbahçelinin içinden Alanyaspor maçını konuşmak gelmeyecek.

Oysa istatistiksel bakımdan hiç de fena olmayan bir 90 dakika çıkardı Fenerbahçe.

Guardiola yakın zamanda çok güzel bir şey söyledi; “istatistik konuşacaksak bizi yenebilecek bir takım yok. Bu kulübün son 4 yıldır yaptıkları belli, istatistik seviyesinde kaybedemeyiz.”

Oysa Manchester City çok ilginç maçlar kaybediyor. Her sezon da şampiyon olmuyor!

Hani bir klişe vardır; “futbol basit oyundur” denir, “futbolu zor hale getirenler onu basit oynayamayanlardır” diye eklenir ya işte Fenerbahçe bunun içinde debelenip duruyor.

Bu ortam ne f

Fenerbahçe için öncelikli hedef Avrupa değil, zaten olmamalı da ancak takım kurgusunu yerleştirebilmek için çok maç yapmak adına gidebildiği yere kadar ilerlemesinde büyük yarar olduğu da çok açık.

Maça 1-0 yenik başlayan Fenerbahçe’nin yediği golü atan oyuncusu Samatta’ydı; boş kaleye topu yuvarlayıverdi.

Oysa aynı Samatta Fenerbahçe’de oynarken futbolu bildiği bile tartışma konusuydu.

Bu durum Avrupa’dan bakılınca öyle görünmüyor; pek yerleşik ifadesiyle Türkiye’de vasat olarak anılan birçok takımda Samatta, Frey gibi oyuncular rahatlıkla top oynayabiliyorlar hatta gol kralı bile olabiliyorlar.

Peki orada olan ancak burada olmayan ne?

Fenerbahçe sezon içinde bile bazen işe neredeyse 2-3 defa sıfırdan başlıyor. Son 3 sezonunun özetinden söz ediyorum.

Bizim 39. Sırasında olduğumuz FIFA ülkeler sıralamasında birinci durumda olan Belçika’nın temsilcisi Antwerp bile bir sistem takımı; hiçbir şey ezbere yapılmıyor.

Samatta ve oyundan çıkarken Fenerbahçe tribünleri tarafından ıslıklanan Frey çalışan bu sistemin içine vasat iki oyuncu olarak giriyorlar ve iş yapıyorlar.

Büyük maçlara iyi hazırlanmak gerekiyor; her büyük maçı kazanmak şart değil, ancak büyük maçlarda karakter ortaya koyarak oynamak çok önemli.

Fenerbahçe bu özelliğini bir süredir kaybetti.

Çünkü Fenerbahçe tüm sorunlarını kendi içinde tartışan bir yapıya büründü.

Ne yaparsa yapsın, günün sonunda fatura camianın içinde birine kesiliyor.

Geçtiğimiz senelerde de sürekli bu sorunun altını çizmeye çalıştım, hatta “kitabını bile yazdım” denir ya evet bu tam anlamıyla burada karşılığını buluyor.

Türkiye’de ve Avrupa’da birçok maç izliyoruz, içinde sayısız hakem hatası oluyor, haksızlıklar vs. Ancak işin içinde büyük bir takım varsa bunun altından kalkabildiğini hatta bu haksızlıkla motive olduğunu görüyoruz.

Dün akşam Trabzon’daki Fenerbahçe kötüydü.

“Şanslı”ydı; neredeyse karşılaşmaya 1-0 galip başladı. Çok önemli bir joker hakkıydı bu. Ancak takım kurgusunda sezon başındaki o yapısal kurgudan ve düzenden başka yamalar vardı.