Uzay Gökerman

Fenerbahçe 20 Temmuz’da Avrupa Kupaları mücadelesi için başladığı sezonda 8 Ağustos’tan itibaren haftada 2 karşılaşma olmak üzere yoğun bir maç trafiğine girmişti.

Geçen hafta Eskişehir’de oynanan Konyaspor karşılaşmasındaki tutukluğun başlıca sebeplerinden biri bu olmalıydı.

Bu haftayı boş geçirmek aynı zamanda dinlenmek anlamına da geldi ve ortaya dün geceki Fenerbahçe çıktı.

Kuşkusuz takım kurgusunun tamamının mükemmel, kadro seçiminin isabetli yapılmış olduğunu söylemek bardağın dolu tarafına fazlasıyla odaklanmak anlamına gelir.

Fenerbahçe’nin orta alanında oynayan Crespo’yu zaten geçen sezondan biliyoruz; böyle bir futbolcuydu. Takıma sonradan katılmış, Galatasaray maçında attığı galibiyeti getiren golle bir anda yıldızı parlamış ve buradan aldığı momentumu sonuna kadar götürmüş, İsmail Kartal’ın Zajc ile birlikte en önemli kozu olmuştu.

Crespo gibi oynayan futbolcunuz varsa onu direkt olarak kadroya yazarsınız.

Jesus da aynı şekilde mi düşünüyor bunu Perşembe akşamı yapacağı takımı görünce anlayacağız. Normal şartlarda sakatlık olmasa Crespo’nun oynayıp oynamayacağını tartışmak tuhaf olurdu ama Fenerbahçe’nin teknik direktörü bu sezon her maça ayrı bir kadro

Sezonun boyu çok uzun ve mutlak surette dalgalanmalar olacaktır. Önemli olan takımların kendilerini başarıya götürecek ortalamayı yakalamalarıdır.

Peş peşe yazdığım yazıları okumuş olan okuyucum hatırlayacaktır bu “ortalama” konusu üzerine bir değerlendirme yapmıştım.

Soruyu tekrarlayalım; “yoğun maç temposu içinde istikrarlı bir oyun planı ve kurgusu bol rotasyonlu bir takım programı içinde mi yoksa omurgası oturmuş bir ekibin etrafında oluşturulur?”

Dünkü maçın genel görüntüsüne bakıldığında Fenerbahçe’nin öncelikle yorgun, sonrasında da isteksiz olduğunu sonucunu hemen çıkarabiliriz.

Bir de buna henüz 22. Dakikada 10 kişi kalmayı eklediğinizde üç temel referans nokta ile anlaşılır bir geometrik şekil çizmiş oluruz.

Valencia’nın kırmızı kart gördüğü pozisyonunu Arda Kardeşler gerçekten gördü mü?

Maçı izlerken emin olmak çok zordu.

Hani yıllar önce kulağına gelen bir “lan” bağırışını

Sahaya çıkacak ilk 11’ler açıklandığında “yine farklı oyuncu tercihleri olmuş, acaba dengesiz, uyumsuz bir oyun mu izleyeceğiz?” diye içimden geçirdiğimi girişte yapacağım bir itiraf olarak buraya not düşmek istiyorum.

Normal şartlar altında kadro ile oynamanın yaratacağı etki böyle bir sonuç olmalıdır çünkü.

Tabii bu “normal şartlar altında” olan bir şeydir; mesele Fenerbahçe ile ilgili olunca ‘ortamalama, standart, averaj’ konuları birbirinin içinde karışıyor.

20 Temmuz’dan bu yana 9. resmi karşılaşmasına çıktı.

Bu maçlarda 27 farklı oyuncu forma giyme şansı yakaladı.

Bazı seçimlerini eleştirdim mi? Kesinlikle!

Hâlâ “şu değil de bu oynasa” diye aklımdan geçmiyor, değil.

24 gol attı!

Fenerbahçe 20 Temmuz’dan bu yana her hafta bir resmi maça çıkıyor, Süper Lig başladıktan sonra bu 2 maça yükseldi.

Rakiplerinden çok önce sezonu açmakla kalmadı; diğer tarafta hem o çok eleştirdiğimiz her sene yeniden yapılanma sorunsalı ile uğraşıyor, hem bir oyun planı oturtmaya hem de takım olmaya çabalıyor.

Tüm bu saydığımız olgular ülkemizin futboluna yabancıdır bir arada götürmesi hiç kolay değildir.

Rakip Adana Demirspor üzerine koyarak ve belli bir plan çerçevesinde ilerliyor.

Daha ilk dakikadan itibaren gösterdi ki çok mücadele veren, bu şekilde tanımlamak yetmez, kavga eden, savaşan bir takım.

Fenerbahçe son yıllarda böyle takımlara karşı sahada dirençli kalmada sorunlar hatta kırılganlıklar yaşadı, lig yarışından koptu.

Başakşehir, Sivasspor, Konyaspor, Adana Demirspor... Bir çırpıda sayabileceğimiz takımlar.

Ancak dün geceki karşılaşmanın yine birinci dakikasından itibaren izledik; Fenerbahçe de en az rakibi kadar mücadele verecek, gerekirse kavga edecek, ayakta kalacak, sinirlerini de sağlam tutacak.

Adil oyun takım içinde adaletli kadro seçiminin ayrılmaz parçasıdır.

Forma dağıtımında bir gözü kapalı bir eli de terazinin kefesinde dengeleri değiştirecek şekilde ayar yapan teknik direktörün takımın iki yakasını bir araya getirmesi çok zor olur.

Her teknik adam takıma kendi imzasını atmak ister. Karizması yüksek kişilikler için bu egosal bir sorun haline de gelebilir. Sonuç aldığınız sürece kimse yaptıklarınızı eleştiremez; hatta yüksek anlamlar addedilecek bir idealizm olarak de değerlendirilebilir.

Ancak işler ters gittiğinde esas mesele başlar. Eski defterler açılır.

Fenerbahçe’nin son 4 senesinde o defterler her sezon başında tekrar açılmak üzere kapatıldı; ilerleyen haftalarda da maalesef sahneye çıkarıldı.

Geride kaldı; fakat buralardan öğrenilmiş dersler çıkarılmış olmalıdır.

İlk sezon yapılan hatanın ne kadar büyük olduğunu Başkan her fırsatta kendi özeleştirisi eşliğinde ifade etmiyor mu?

Peki beşinci sezona aynı hataları tekrar ederek giriyor olmanın ne anlamı var?

Şampiyonlar Ligi ne kadar travmatikse, Avrupa Ligi’nin takımlarımızın dişine göre rakiplerin olduğu bir seviyeye karşılık geldiği çok açık. Her ne kadar Fenerbahçe’nin Dynamo Kiev’i geçmesi gerektiği düşünüyor olsam da sonrasındaki aşamaların o kadar da kolay geçemeyeceği malum.

Fenerbahçe kolay bir takımla oynadı. Adını okumaya çalıştığımızda eski Çekoslavakya’nın Slovakya tarafını çağrıştırsa da aslında Çekya’ya ait bir takım olmasından başka ilginç neyi var dünkü karşılaşmayı izlerken düşündüm, bulamadım.

Böyle rakiplerle eşleşerek, bol gollü galibiyetler almak bir taraftan ekip olmaya çalışan Fenerbahçe’nin kendine gelmesini sağlarken, diğer yandan fazlasıyla kolektif ihtiyaç duyulan ülke puanına katkı bakımından da büyük önemi olduğuna şüphe yoktur sanırım.

Fenerbahçe dün akşam rahat oynadı, bol gollü bir galibiyet alarak önümüzdeki hafta gideceği deplasmanı turistik geziye dönüştürdü.

Rahat oyun aynı zamanda iyi oyun anlamına geliyor mu?

Ya da...

Sezonun bu seviyesinde önemli olan iyi oyun mu yoksa neticeye ulaşmak mı?

Buraları düşünür, konuşur, tartışırken dikkatli ve özenli olmak gerekiyor.

Bu köşede 13 senedir yazıyorum; çok değil, 1-2 yıldan beri okuyanlar bilir ki teknik direktörcü bir yazar oldum her zaman.

Ne demektir teknik direktörcülük?

İşin özü şu; sezonun 25-26. Haftalarına kadar yaptığı her türlü hatayı anlamaya çalışan, cümleyi tekrar kuruyorum ve ‘hata’ kelimesini de çıkarıyorum, yapmaya çalıştığı her türlü taktiksel kurguyu takip edip, bir şekilde teknik direktör gözüyle bakıp, değerlendiren yorum anlayışıdır.

Peki henüz 2. resmi maçta Jesus ile ilgili birazdan başlayacak eleştirel tutum teknik direktörcülükle çelişmiyor mu?

Jesus Fenerbahçe’ye Haziran ayında gelmedi. Bu görünen tarafıydı. İşin aslı aslında aylarca süren görüşmenin içinde doğası gereği Fenerbahçe’yi takip eden, değerlendiren, eksiklerini bir kenara not eden bir futbol aklı vardı.

Fenerbahçe’nin çok eksiği bulunuyor muydu?

Bir takımın her zaman her mevki için eksikleri olur. Ancak bu her şeyi yeni baştan yapmak anlamına gelmez. Son 4 sezonda bunun ne kadar hatalı olduğu yeterince tecrübe edilmiş olmalıdır.

Geride kalan bu dönemdeki süreci Jesus belki bilemez ama Fenerbahçe’nin bu acı günlerini tecrübe edenler en azından teknik direktöre bilgi verebilirler.

Bir Avrupa Kupası karşılaşmasında öncelikli 2 hedef vardır.

Gol yememek ve tabii ki yenilmemek.

Fenerbahçe, Lucescu’nun çalıştırdığı bir takıma karşı öncelikle bunu başardı. Hoca’nın ismini özellikle belirttim, çünkü aynı şeyi o da başardı ve çok iyi biliyoruz ki deplasmanlarda bu taktiksel hedefi daha da iyi başarıya dönüştürmeyi bilen veya becerebilen bir teknik direktöre sahip Dynamo Kiev.

Bu nedenle Kadıköy’deki karşılaşma çok daha zor geçecektir.

Dynamo Kiev ülkesinin şartları da gözönünde bulundurulduğunda çok fazla transfer yapıp kadrosunu güçlendirmiş bir ekip değil; hatta gidenler gelenlerden daha fazla.

Bu Ukrayna takımını çok daha birbiriyle oynamaya uyumlu bir ekibe dönüştürüyor.

Fenerbahçe’nin geçen sezondan gelen hazır bir takımı vardı. İsmail Kartal’ı övdüğümüz en önemli detay da bu olmuştu. Sadece hazır bir takım değil, birlikte oynamaya alışkın bir kadro da oluşmuştu.

Dün akşam Fenerbahçe’nin bu bakımdan en diri ve oyuna katkı verenleri de bunlar oldu.