Uzay Gökerman

Haftalar sonra Osayi ve Becao sahadaydı. İkinci yarı Fred de girdi oyuna. Bir anlamda Fenerbahçe sezona başladığı düzene geri dönmeye başladı.

Şunu artık biraz daha net bir şekilde görebiliyor ve söyleyebiliyoruz; takımın temel iskeletini aynı bir insan bedeni gibi bir araya getiren 11 oyuncu var. Bu oyunculardan biri bile oyunun dışında kalsa tüm senkron bozuluyor, akordu olmayan aletlerden oluşan bir orkestraya dönüşüyor. Hele bu sayı 2-3 olursa konu sadece akortsuzluk değil; entrümansızlığa ve nihayetinde de bazı seslerin hiç olmadığı, keyif vermeyen tatsız bir müzik halini alıyor.

Esas sanatçılar ana temayı çalarken takım uyum halinde hareket ediyor, keyif alıyor ve etrafını da mutlu ediyor.

Diğerleri de bu keyif veren ortama katkı sağlıyor.

Durumun özeti bu!

Fenerbahçe sezonun ilk yarısında tam da buralarda, Pendikspor maçına kadar her şeyin yolunda gittiği bir senkronda ilerledi.

Hatayspor maçı sonrasında Djiku, Pendikspor maçında da önce Fred’i sonra da Becao’yu kaybetti.

Kasım ayı boyunca bu oyunculardan yoksun çıktığı mücadelerde geri dü

Fenerbahçe’nin kadroya bağlı zorunlu değişikliklerinden sonra oyununun bozulduğu bir gerçek.

Bu maç temposunda İsmail Kartal’ın sadece Samandıra’da taktik antrenmanlarla bunu aşabilmesi çok kolay görünmüyor.

O da ister istemez kadro tercihleriyle bir oyun oturtmaya çalışıyor ki bazı oyuncuların formlarındaki düşüşün neredeyse dip yaptığı bu bölümde evdeki hesap asla çarşıya uymuyor.

İrfan Can’ın yaşadığı sakatlık bu sürecin tam tuzu biberi oldu!

Osayi Samuel’in Afrika Kupasından nasıl döndüğü tam bir muamma! Onunla birlikte Ferdi’nin tekrar eski yerine geçip geçmeyeceğini de şimdilik bilmiyoruz.

Burası kritik çünkü Oosterwolde’nin saha içindeki yüksek mücadelesi takımın genel sorunlarının dışında her türlü takdiri hak ediyor.

Benim düşünceme göre Ferdi’nin solda oynaması çok daha doğru bir tercih olur ama Oosterwolde bize bu cümleyi kurduracak bir oyuncu profili göstermiyor.

Sorunlardan biri oyunun geriden kurulamaması; rakip çok sayıda oyuncu il

Rize’de yağmur altında iyice ağırlaşmış öyle bir saha şartları vardı ki 1980’ler Türkiyesini hatırlatıyordu, izleyene.

Belki yukarıdan bakınca yemyeşil çim görüyordunuz ama böylesi parklarda, bahçelerde de vardı; hani içine girdiğinizde ayağınızın tamamının çamura battığından söz ediyorum.

Avrupa’nın birçok ülkesinde iklim şartları çok daha ağır yaşanmasına karşın artık saha zeminlerinde Rize’deki gibi kötü görüntülere rastlamıyoruz.

Özellikle Büyük Britanya gibi Gulf Stream etkisinde kalan ada ülkelerin stadyumlarının modern drenaj sistemleriyle saha zeminlerini koruyucu önlemlerle donattıklarını izliyoruz.

Evet, 20 sene öncesinde belki oralarda da yüzleri çamura batmış oyuncu fotoğraflarını görmeniz mümkündü ama artık değil.

Bunu Avrupa’da futbolun içinde olan hiç kimseye anlatamaz, açıklayamazsınız.

Türkiye’de son 10-15 yılda birçok şehirde devlet desteği ile görkemli stadyumlar yapıldı. Rize de bunların arasındaydı.

Adında “Süper” ola

Hikayeyi geçen hafta şöyle bir yerde bırakmıştım.

“Fenerbahçe’nin oyununda bir sıkışma ve daralma neticesinde de tıkanma artık gözle görülür hale geldi.

Bunun bir bölümü oyuncu performanslarından kaynaklanırken önemli bir kısmının oyundan sebeplendiğini konuşuyor ya da tartışıyor olmak gerekiyor.

İsmail Kartal için burası tam bir sırat köprüsü niteliğinde bir yere dönüştü; çünkü eğer oyuncu performansları çözülmezse Hoca’nın mutlak surette artık şapkasında ne varsa onlardan bir seçki yapması gerekecektir.”

Hafta arası Gaziantep’te kötü saha koşulları altında Kupa maçı oynarken fazlasıyla rotasyon tercihi kullanmıştı İsmail Kartal ki hemen hepsi doğru ve gerekli dokunuşlardı.

Süper Lig maçı ile kıyaslandığında Gaziantep karşısında sahaya çıkan oyuncu grubunun etkili bir mücadele ortaya koyduğunu da izledik.

Sezonun boyunun tam buraya geldiği ve yoğun maç trafiğinin içinde o şapkadan tavşan çıkarmanın ne kadar güç bir maharet olduğu gerçeğini

Geçen hafta yazımı bıraktığım yerden devam ettireyim.
“Ocak bitti, Fenerbahçe adına zorlu bir Şubat ayı başlıyor.
Antalyaspor (D), Alanyaspor, Rizespor(D) ve Kasımpaşa maçlarının herbirinin zor geçeceği sonrasının da artık yokuş aşağı inmek anlamı taşıdığını söyleyebiliriz.”
Sezonun en kritik dönemecine girmiş bulunuyor Sarı Lacivertliler.
Bir kere yukarıda saydığımız dört takımın 3’ü ile puan sıralamasında ilk 10 arasında yer alıyor ve mücadeleyi seven, dirençli oyun oynuyorlar.
Diğer taraftan Fenerbahçe’nin kadrosunda form düşüklüğü yaşayan oyuncular var.
Tadic, Szymanski, Dzeko kelimenin tam anlamıyla düşüşe geçtiler.

Başlığa bakıp kanaatkâr olmadığımı müşkülpesentlik yaptığımı düşünebilirsiniz; ancak mesele benim ne hissettiğim değil, takımın verdiği eforun karşılığını alamama ve hem kendi üzerlerinde duyduğu aynı zamanda da taraftara yansıttığı baskı halini vurgulamaya çalışıyorum.
Livakovic’in hatası sonrasında Ankaragücü’nün kazandığı penaltı ile karşılaşmanın hemen başında yenik duruma düşen Sarı-Lacivertliler sonrasında rakibine öyle bir baskı kurdu ki peş peşe yarattığı gol fırsatları, kaleye çektiği şutlarla bir anda maçı ne kadar çok istediğini net bir şekilde göstermiş oldu.
Özellikle Cengiz Ünder hırsı ile bu ifadenin sahada cisimleşmiş hali gibiydi.
Sonrasında attığı gollerle takımı rahatlatan da o oldu.
İlk golü orta şut karışımı herkesi şaşırtan akıl dolu bir vuruş sonrasında geldi.
İkincisi de ceza sahasında olmanın getirdiği bir fırsat vuruşuydu ki bir benzerini Gaziantep FK maçında İrfan Can atmıştı.
Böylece birbirinin yedeği iki oyuncunun taşıdığı bir takım haline geldi Fenerbahçe!

Yine ölüp ölüp dirildiği bir maç oynadı Fenerbahçe!

Puan da kaybedebilirdi ve dahası liderlik yarışında alacağı ağır darbe sonrasında normal şartlarda hiçbir şeyin sonu değilken Camia’nın kendi dinamiklerinin etkisiyle gereğinden fazla ortalığın yangın yerine dönüştüğü bir sürecin de fitili ateşlenmiş olurdu.

90+4’te gelen gol belki de sezonu kurtardı!

Şunu diyebilirsiniz; “ya arkadaş aynı şeyi Gaziantep maçında da yaşadı bu takım. Her karşılaşma sırat köprüsü olur mu?”

Bir sonraki maç için de benzer bir cümle ile yazıya başlamayacağımızın garantisi yok.

Çünkü takımın gol performansı durdu!

Samsunspor karşılaşmasında İsmail Kartal’ın yaptığı oyuncu değişikliklerini eleştirmiştim. Başakşehir maçında da İrfan Can’ın çıkışı gereksizdi ama dün gördük ki temel sorun aslında bu değil!

Hafta başında değerli ekonomist Mahfi Eğilmez ortaya “skimpflasyon” diye bir kavram attı.

60 dakika her şeyin yolunda gittiği bir karşılaşmada Fenerbahçe’nin Samsunspor karşısında puan bırakması bu sezonun belki en tuhaf ve aynı zamanda da gereksiz sonucu oldu.
Fenerbahçe savunması son karşılaşmalarda rakiplerine pozisyonu bırakalım akan oyunda şut imkanı bile vermiyordu.
Duran toplarsa fazlasıyla sorun oluşturuyordu. Geçen hafta Gaziantep FK’nın son dakikada kaçırdığı veya Livakovic’in kurtardığı şut bu anlamda dikkat çeken bir durumdu.
Samsunspor’un da genel görüntüsü organize bir oyun kurmanın ötesinde duran top ile pozisyon üretme becerisi gösteren oyuncuları işaret ediyordu ki Emre Kılınç bu özellikleriyle Sivasspor’dan Galatasaray’a transfer olma başarısı gösteren futbolcuların başında geliyordu.
Fenerbahçe’nin yediği golde sivrilen Emre Kılınç ve Livakovic oldular.
Bu şekilde gol yemek kuşkusuz üst düzey bir takım için her zaman soru işareti bırakıyor sahanın içine...
Diğer taraftan golün hemen peşinden İsmail Kartal’ın 3 radikal değişiklik yapması satranç oynayanlar anlayacaktır;