Uzay Gökerman

Son yılların aksine gerilim seviyesi neredeyse hiç olmayan bir Fenerbahçe-Trabzonspor karşılaşması oynandı Kadıköy’de.
Bu da Fenerbahçe’nin işini fazlasıyla kolaylaştırdı diyebiliriz; çünkü son haftalarda sarı lacivertli ekibe rakip olan takımların hem çok istekli hem de fazlasıyla motive olmuş bir şekilde sahaya çıkmalarına fazlasıyla alışmıştık.
Trabzonspor’un karşılaşma boyunca kimi kaleci İrfan Can kaynaklı etkili birkaç pozisyonu olsa da genel itibarıyla bu maçı kazanabilecek bir oyun ve mücadele sergilemekten uzak olduğunu söylememiz gerekiyor.
Neden?
Fenerbahçe bu veya benzeri sezon içinde rahat kazandığı karşılaşmalardan sonra çıktığı maçlarda hep çok zorlandı.
“Rahat kazandığı” vurgusunu özellikle tırnak içine alalım; bu sanki iyi futbol oynuyor veya oyunu yerleşiyor şeklinde bir yanılgı ile birlikte hareket eden dinamik bir yorum değil.
Takım içinde sonucu değiştirecek bazı oyuncular var; Arda Güler’i başa yazmalıyız, çünkü çok özel bir futbolcu olduğunu hemen her

Sanırım Fenerbahçe adına en pozitif sonuç sezona başladığı teknik adamla tamamlamak olacak ki bu 2018’den bu yana futbol takımı için güzel ve değerli bir aşamayı geçmeye karşılık gelecektir.

Ali Koç, ilk senelerde yaptığı konuşmalarda “yönetici olmanın okulu yok, öğreniyoruz” mealinde cümleler kuruyordu; işte bu sonuç oralara karşılık geliyor olmalıdır.

Fenerbahçe ağır ve emin adımlarla her sezon üzerine koyarak hem yönetmeyi öğreniyor hem futbol takımına bir istikrar sağlıyor.

Tabii önümüzdeki sezon Jesus’la devam edilir mi bu henüz belirsizliğini koruyor; eğer aynı teknik direktörle bir sonraki sene de devam edilirse bunun için de karneye bir “pekiyi” derece daha yazabileceğiz?!

Peki Jesus Fenerbahçe’nin teknik direktörü olmayı gerçekten hak ediyor mu?

Bu sayfanın devamlı okuyucuları soruya nasıl cevap vereceğimi üç aşağı beş yukarı tahmin edeceklerini biliyorum.

Mesele benim ya da sizlerin nasıl bir fikre veya kanaate sahip olmalarının ötesinde Fenerbahçe futbol aklının süreci

Ligin boyunun bu kadar kısaldığı bir seviyede Galatasaray’ın puan kaybettiği bir hafta Fenerbahçe’nin psikolojik baskı oluşturacak şekilde rakibini farklı yenip zirveye bir adım daha yaklaşması gerekiyordu.

İstediği skoru da 51. Dakikada eline geçirmişti de...

Sonra bir anda zincirleme hatalar ve dış etkilerle 15 dakikada bir anda durum 2-2 oluverdi.

5 dakika geçmişti ki Fenerbahçe bir kere daha üstünlük sayısına ulaştı.

Ama...

Taraftar şampiyonluk şarkıları söyler, Jesus da maçı oyuncu değişiklikleri ile soğutup tamamlamaya çalışırken 90+6’da gelen golle 2 puan uçup gidiverdi!

Birçok sebep, mazeret, bahane arayıp bulmak mümkün.

Fenerbahçe tarafından baktığınızda özellikle saha içi ve dışı mücadelede eşit olmayan handikaplarla boğuşulduğu gibi bir ilk cümle kuralabilir.

Konu Fenerbahçe olunca işin içine duygular girmeden gerçeklere ulaşmak çok kolay değildir. Son haftalarda gerçeklerin üzerini kaplayan yoğun bir duygu seli olduğunu konuşmamız gerekiyor.

Bir “gerçeğin” altını çizelim; Fenerbahçe taraftarı bayrama çok mutlu giriyor.

Bayram sonrasında tekrar nelerle yüzleşir bilemeyiz ancak bir şekilde lige ve yarışa tutunmaya çalışan bu futbolcu grubunu tebrik etmek gerekiyor.

Normal şartlarda böyle bir maçtan sonra teknik direktörün kazandıran hamlelerinden konuşulur değil mi?

“İlk yarı oynanan etkisiz oyuna müdahale ederek 3 oyuncu değişikliği yapan Jesus galibiyetin kilidini açan teknik direktör oldu!”

Kulağa ne kadar hoş geliyor?

Oturmuş bir takımın vardır, şakır şakır top oynuyorsundur ve bir gün tıkanmışsındır, tam ihtiyaç halinde teknik direktör olaya el koyar ve maçı kazandıran taktik değişiklikleri yapar!

Bu mudur?

Sezonun 28. Haftasına gelinmişken bir takımın çok daha oturmuş bir kadrosu ve oyun planının olmasını beklemek sanırım tüm futbol kamuoyunun hakkı olması gereken bir sonuçtur.  

Ancak ülkemizde olaylar bu beklentilere paralel şekilde ilerlemiyor ya da gelişmiyor.  

3 gün önce Kupa’da iyi bir performans sergileyen takımı görünce Jesus göle maya çalan Hoca gibi “ya tutarsa” diyerek tekrar sahaya sürüyor.  

Sonuç?  

Tabii ki birbiri ile uyumsuz, bolca sakarlıkları olan bir futbolla ilk yarıyı 1-0 geride tamamlıyor.  

Sonra aksayan taraflara pansumanlar başlıyor; ancak takım kendine dördüncü değişikliklerden sonra gelebiliyor.  

Aslında İsmail, Arda, Zajc gibi oyuncular Jesus’un birinci tercihleri değil.  

Mesela haftalardır sahada hayalet gibi gezen ve mecburiyetten oynayan Pedro tekrar oyuna girerken, Serdar Dursun’a 45 dakika tahammül edememek bir Portekizli teknik adam duruşu ve seçimi olmalı.  

Daha beteri olur mu diye sorduğumuz her derbi maçı sonrasındakinde çok daha kötüsü ile karşı karşıya kalıyor.

2018’e kadar sahasında 1997’den beri Trabzonspor’a, 1999’dan beri Galatasaray’a ve 2005’ten beri de Beşiktaş’a kaybetmemişken nasıl oldu da bu kadar kolay yenilgiler almaya başladı Fenerbahçe?

Ne değişti?

Bu dip noktaya nasıl geldi?

Bunun adını koymanın zamanı geldi sanırım.

Fenerbahçe’yi 3 Haziran 2018’de sonra tarihinin en donanımsız, hazırlıksız, bilgisiz Yönetimi devraldı.

Bugünün enkazını yaratan başarısız, beceriksiz bu Yönetim’dir.

Kuşkusuz bu Yönetimin lideri Ali Koç’tur.

Hafta arasında Sevilla karşısında Avrupa’ya havlu atan Fenerbahçe, Galatasaray’ın puan kaybettiği bir hafta deplasmanda da olsa sahaya mutlak kazanmak için çıkması gerekiyordu.

Jesus’un, karşılaşma öncesindeki tercihlerinin bu vurguya uyup uymadığını anlaması için ilk 45 dakikanın tamamlanmasını bekledik, hep birlikte.

Portekizli Hoca neyin ısrarında veya inadında bunu sanırım birçok sporsever merak ediyor olmalıdır.

Sevilla karşılaşmasına Alanyaspor maçında kullanmayı düşünmediği Arda ve Zajc gibi aslında hiçbir zaman ilk on bir tercihinde olmayan bu iki futbolcu ile neden başladığını da bu merakın içine dahil edebiliriz sanırım.

Aslında cevabını sorunun içinde de okuyabiliyor veya en azından bir çıkarımda bulunabiliyoruz.

İkinci yarıya 3 değişiklikle başlaması ısrarından vazgeçtiğinin bir işareti olmakla birlikte bir sonraki maça da “aslında doğru kadro bu ve ben bu oyuncuları istiyorum, belki sisteme uymuyor ama yine aynı tercihi yapmaktan geri durmayacağım” mesajını vermekten geri kalmadığını da bilmemiz iyi olacaktır.

Haftalardır aynı yerlerde

Fenerbahçe futbol aklının son beş yıl içinde ortaya koyabildiği yegane değerin Ferdi Kadıoğlu olduğunun tespitini yaparak başlayalım yazımıza.

Fenerbahçe ve Türkiye’deki yükselişi aslında her iki olgunun kendi içindeki gerçeklikleri gözönüne alındığında irrasyoneldir; bir “standart sapmadır.”

Fenerbahçe’nin geride bıraktığımız son beş sezonda yaptığı transferlerin sayısı, gelen ve gidenler Kulüp tarihi düşünüldüğünde aslında olağan bir süreçtir.

Hepimiz çok yakından biliyoruz, futbol yorumculuğunun en basit, sıradan, değersiz ama en çok rağmeb gören, yaygın klişesidir; “Fenerbahçe futbolcu yetiştirme yeri değildir!”

Bu nedenle hep hazır, hemen oynayacak oyuncu transferi aranır ve yapılır.

Son elli yılda Fenerbahçe altyapısından yükselip takımda oynamayı başarabilmiş oyuncu sayısı, benim hatırlayabildiğim, 2’dir.

Cem Pamiroğlu ve Müjdat Yetkiner.

2000’li yılların başında bir Genç Semih olayı vardı.