Cemal Ersen

Ülke olarak olağanüstü günlerden geçiyoruz. Önceliklerimiz değişti, depremin vurduğu 11 kentin yaralarını sarmak için herkes seferber oldu. Dolayısıyla sporu, futbolu konuşmak gelmiyor içimizden. Lakin öte yandan hayat devam etmek zorunda. Acılarımızı asla unutmayacağız, öfkemizi içimize gömeceğiz, çıkaracağımız derslerle Türkiye’nin bir deprem gerçeği ile yaşamak zorunda olduğunu kabul edeceğiz.
Geçen hafta Trabzon’da Basel ile oynanan UEFA Konferans ligi play- off müsabakasında iki farklı duyguyu birden tatmıştık.
Bir yanda deprem karşısında ulusça gösterdiğimiz dayanışma, diğer tarafta futbolun birleştiriciliği vardı. İkisi de çok değerli idi. Aynı sahneleri bu kez St. Jakob Park’ta yaşadık, tüm renkler yine bir arada idi.
İlk maçtaki tek farklı galibiyet bu koşullarda elbette kötü sonuç sayılamaz. Üstelik Trabzonspor’un gösterdiği performans rövanş için umut vericiydi. Aslında turu cebe koyacak skoru alabilirdik. Ama kaleci Hitz’i aşamamıştık.
Dün gece İsviçre temsilcisi de

Trabzonspor- Basel maçının şifresiz kanaldan yayınlanması harika bir fikirdi. Hem milyonlarca yurttaş bu anlamlı müsabakayı ve duygusal anları izleme şansı buldu, hem tüm kazanımlar (TV8’in reklam gelirleri dahil) deprem bölgesine yardım için kayda alındı. Vesile olan Acun Ilıca’ya teşekkürler.
Bir takdir de Trabzonspor Başkanı Ahmet Ağaoğlu’na... Acılarımızın tavan yaptığı süreçte kulüplerin tamamına çağrıda bulunarak bu kutsal görev için bir araya gelmelerini sağladı. Ve alkışı hak etti. Davete duyarsız kalmayan başkanlar ve taraftar da geceyi değerli kılan kahramanlardı. Helal olsun hepinize.
Ya tribünler? O müthiş koreografiyi izlerken tüyleri diken diken olmayan var mıydı? On binlerce Türk bayrağı sallanırken kendimizi bir milli maçta gibi hissetmedik mi?
Depremde yıkılan kentlerin adı söylenip yoklama alınırken, içimiz cız etmedi mi?
Yıllardır liglerde maç izlerim. Bu kadar farklı renkte formanın omuz omuza durmasına, bir amaç uğruna dayanışmasına ilk kez tanıklık ediyorum. Ne olur o güzel fotoğraf kareleri anılarda kalmasın.
R

Öyle zor ve acılı günler geçiriyoruz ki... Gözümüze uyku girmiyor. Her sabah kaç yurttaşımızın daha yaşama tutunduğuna dair mucize haberleri bekliyoruz. Dolayısıyla bu ruh halinde futbol konuşmak, yazmak ve izlemek ağır geliyor.
Hayat devam ediyor diyenler olabilir. Elbette ediyor, lakin kendimizi gerçeklerden arındırıp başka bir coğrafyada yaşıyor sayabilir miyiz? Dün geceki maçın bir maçtan fazlası olduğunu yaşamak, tek tesellimiz kuşkusuz. Yediden yetmişe, takım gözetmeden, geçmişteki rekabeti ve çekişmeleri unutup Trabzon kenti özelinde tek yürek olmak, sanırım Türk ulusuna has bir özellik. Böyle bir dayanışma, böyle bir kenetlenme ve paylaşım çok önemli.
Sadece biz mi? Trabzonspor’a rakip olan Basel takımının antrenörü Heiko Vogel’in basın toplantısında yaptığı duygusal katkı görmezden gelinebilir mi? “Eğer atarsak, oyuncularıma gol sevinci yaşamamalarını söyledim” demek, saygıdan da öte değerler barındırıyordu. Haftaya oynanacak rövanş maçında düzenleyecekleri bağış kampanyası

Babam Bosna, anne tarafım Selanik göçmenidir. Ortak coğrafyada yaşayan, benzer kültürleri paylaşan, sofrasında aynı yemeğe ekmek bandıran uluslarız.
Önceki gün gözlerim yaşardı izlerken. Yunan devlet televizyonu, yayınını Kazım Koyuncu’nun o unutulmaz ezgisini seslendiren Şevval Sam ile açtı; “Ben sana doyamadım, doysun kara topraklar.”
Komşuyuz, dost, arkadaş ve yoldaşız. Zor günlerde birlikteyiz. O acıyı hissetmeyen, paylaşmayı da bilemez.
Şu felakette bize en hızlı ulaşan, tüm imkanlarını seferber eden ülkelerden biridir Yunanistan. Dünyanın dört yanından koşanları da asla unutamayız. 56 ülkeden 6 bine yakın gönüllü kısa zamanda müdahale etti depremzedelere. Hâlâ mücadele ediyor, bir umut çaresizliğe meydan okuyorlar. Fedakârlıklarının karşılığı yok.
Belki görmemiş olabilirsiniz, göçük altından çıkardıkları her can için nasıl sevindiklerini ve o anı paylaştıklarını... Ben olsam, bu kadar tutulurum yaşadıklarıma.
Dünyayı daha güzel ve yaşanır hale getirmek elimizde. Bunu böyle zamanlarda

Nwakaeme, Cornelius, Hamsik ve Djaniny. Yıllar sonra gelen şampiyonlukta en fazla katkısı olan oyunculardı. İkisi sezon başında gitti, biri son haftalarda teknik direktör kontenjanına takıldı, sonuncusu ise böylesi önemli bir maç öncesi Arap yarımadasına transfer oldu. İlginç değil mi? Geçen sezonun ikinci bölümünde takımın performansı düşmeye başlamıştı. O süreçte üç önemli oyuncu, Abdullah Avcı’nın kapısını çalmış ve “hocam rahat bırak bizi oynayalım, kazanalım” demişti. Şimdi esameleri okunmuyor. Trabzonspor’un bu sezonki performansını sorgulayanlar için küçük bir not düşmek istedim.
Taraftar zaten yüreği ağızında maç izliyor. Savunmada oyun kurarken fantaziye gerek yok. Öz güven de fayda etmiyor. Dün maçın 12. saniyesinde Galatasaray’ın yediği gol tam anlamıyla derslik bir hatalar zinciri idi. Ne Torreira’ya ne yılların deneyimi Muslera’ya yakıştı. Uruguaylı kaleci hayatı boyunca unutamaz bu şımarıklığın faturasını. Boş kaleye son dokunuşu yapan Maxi Gomez de arkadaşı

Adana Demirspor maçının bitiminde koşarak hakem Ali Palabıyık’a giden ve tepki gösteren Fenerbahçe Teknik Direktörü Jorge Jesus’un gördüğü kırmızı kartın karşılığı muhtemelen bir maç ceza alacak.
Ne yaptı Jesus? İlk kez bu kadar sinirlendi ve hakeme gözlük işareti yaptı. Yani “Kör müsün?” veya bizim tribün jargonu ile “gözüne gözlük” dedi.
Bakın, hakemin son dakikadaki faul kararı doğrudur değildir tartışmıyorum. Lakin bugüne kadar sakinliği ile dikkat çeken Jesus, aynı hareketi bir UEFA maçında yapabilir mi? Yaparsa, kafadan üç maç ceza. Hakeme hakaretten başlar, kişilik haklarına saldırıya kadar gider.
Jesus’un kısa sürede Türk futboluna adapte olmasını garipsemiyorum. Adam bakıyor; kulüp başkanı da, futbolcu da, kulübedeki masör veya doktor da aynı tavrı sergiliyor, ben niçin suskun kalayım diyor.
Sen de haklısın Jesus. Başarının sırrı, gittiğin ülkenin koşullarına uyum sağlamaktır. Bağır çağır, gerekirse saldır, kimi zaman da efendi tavrınla takdir gör.

Trabzonspor’un bu sezon yaşadığı en büyük sıkıntı gol yollarında. Maxi Gomez ve Umut bu takımın forvetleri değil mi? Ya katkıları. Sezonun yarısı bitti, attıkları bir elin parmağını geçmedi. Bakasetas, Trezeguet ve Bardhi, Trabzonspor’un skor yükünü üstleniyorsa, ortada garip bir durum yok mu sizce?
Abdullah Avcı kusura bakmasın; sezon öncesi kadro planlamasını yaparken nasıl bir hücum kurgusu vardı kafasında merak ediyorum. Sörloth ve Cornelius’un yerini dolduracak kimleri düşündü. Belli ki yerleri dolmadı.  
Ya savunmadaki açıklar? Dün yediği gollere bakınca söyleyecek söz bulamıyorum. Hücumda yoksun, savunmada eksik kalıyorsun, orta alanda rakibe teslim oluyorsun. Peki bu ligdeki söz hakkın ne olacak? Kimse deplasman fobisinden söz etmesin. Yok öyle bir travma. Ne demek rakip saha korkusu? Güçlü isen bunu yaşamayacak, gücünü hissettireceksin. Ben artık “son şampiyon” söyleminden sıkıldım.
Trabzonspor yönetimi ve teknik heyeti kusura bakmasın. Trabzonspor’un sıradan takım olma

Andrea Pirlo İtalyan futbolu ve Juventus kulübünün efsane oyuncusuydu.
Sezon başında Fatih Karagümrükspor’un başına teknik direktör olarak getirildiği vakit herkes şaşırmıştı.
Öyle ya, bu kariyerde bir ismin ne işi olabilirdi bir semt kulübünde?
Üstelik kulüpten yapılan açıklamada Pirlo ve 4 yardımcısının 900 bin euro alacağı kayda geçmişti. Aynı teknik direktörün son çalıştırdığı takım Juventus’tan yıllık 3.5 milyon euro aldığını da anımsatayım.
İtalyan teknik adam ise imza töreninde parayla ilgilenmediğini, tek isteğinin başarılı olmak olduğunu söylemişti.
Kimileri de şaşkınlık yaratan Pirlo “transferini” kulüp başkanı Süleyman Hurma’nın müthiş başarısı olarak görmüştü.
Paranın kaynağı