Cemal Ersen

Gerçekleri bir yabancı söyleyince ne kadar da alıngan oluyoruz.

Kanımıza dokunuyor galiba. Dokunmasın. Gerçeklerle yüzleşmek, hatalarımızı görmek, ders çıkarmak ve doğruyu bulmak zor geliyor çünkü. Ne yaşarsak yaşayalım, yerimizde sayıyor, sürekli patinaj yapıyoruz.

Slaven Bilic’den başlayalım. Beşiktaş’ı çalıştırdığı dönemde sadece futbolumuzu değil, toplumsal psikolojimizi de analiz etmişti Hırvat çalıştırıcı. Ne demişti Bilic? “Türkiye’de temel problem şu; bilgili olanların yetkisi yok, yetkisi olanların ise bilgisi yok.” Altına imza atılacak bir tespit.

Bilge insan aramayın. Fenerbahçe teknik direktörlüğüne getirilen Jorge Jesus da kısa sürede çözmüş bizi. Şimdilerde adı Brezilya milli takımı ile anılan Jesus’un tespitleri ilginçti; “Süper ligde maçlar sahada kazanılmıyor. Bu ligin sportif bir gerçekliği yok.” Utansak mı, tepki mi göstersek bilemedim. .

Son olarak A Milli Takım teknik direktörü Stefan Kuntz... Sadece aldığı milyonlarca euroya bakıp eleştirenler bir

Deprem felaketinden sonra ülkece kenetlenmiştik ya.
Futbolumuzun lokomotifi kulüplerimiz büyük bir dayanışma içine girmişti ya.
Ve acılardan çıkardığımız derslerin barış ortamına vesile olacağını sanmıştık ya.
Anladık ki tümü yalan rüzgarı imiş.
O günlerde şunu söylemiştim: “Dilerim ligler yeniden başladığında aynı hoşgörü devam eder. Umarım anlık, günlük, göstermelik kalmaz bu güzellikler. Umutlu muyum? Keşke diyeceğim ama, hayır.”
Son bir haftada yaşadıklarımıza bakınca, her şey ortada. Ne huylu huyundan vazgeçiyor, ne rekabetin vahşi kuralları değişiyor. Endişem, ortamın daha da sertleşmesi ve gerginliğin artması.
Eski bir siyasetçi geçmiş günahlarına kılıf ararken, “Tuğladan bir taş çekse idik, duvar yıkılırdı” demişti.

Trabzonspor olağanüstü kongreye gidiyor. Ahmet Ağaoğlu’nun istifasından sonra elini taşın altına koyacak tek aday çıktı, o da Ertuğrul Doğan. İşi kolay değil.
Neden mi? Önceki gün Denetleme Kurulu Başkanı Mahmut Ören görmezden gelinen gerçekleri açıkladı. 31 Ocak itibarıyla kulüp borcunun 2 milyar 835 milyon lira olduğunu duyurdu.
Yanlış okumadınız, 3 milyara yakın bir borç. Ören, kısa vadede ise 1 milyar 668 milyon lira ödeme yapılması gerektiğine işaret etti.
Bitmedi; başkan Mayıs ayı sonuna dek 31 milyon euro borç olduğuna dikkat çekerken, çarpıcı tespitlerde bulundu:
“Futbolcu ve teknik kadro maliyetlerimiz ile profesyonel faaliyet giderlerimizin ciddi rakamlara ulaştığı görülmektedir. Trabzonspor yönetimlerinin bugüne kadar yaptığı yüksek maliyetli transferlerle kurulan kadrolarda, fazla sayıda yabancı oyuncu bulunması ve sözleşmelerinin euro cinsinden yapılması nedeniyle, kur farkları ve kredi faizleri bugünkü ekonomik tabloya neden olmuştur.”
Bu ifadeler sıradan bir yöneticiye ait değil. Hani “Dost acı

Ligde hedefsiz kalmak büyük takımlar için en istenmeyecek senaryodur. Futbolcuyu motive edemezsiniz. Taraftar da mutlu değilse. Hele sezonun bitmesine daha 13 hafta varsa. İşkence gibi geçer zaman. 
Trabzonspor böyle bir ruh hali içinde idi. Dolayısıyla Süper Lig’in son şampiyonu, on ayda vasat bir takım kimliğine bürünmüştü. Yaşananlar kabus gibi idi.
Bordo-mavili ekibin dünkü rakibi ligin dişli ekiplerinden Adana Demirspor oldu. İşin matematiğine bakarsak, Trabzonspor’un kalan maçlarda toplayacağı puanlarla ilk üçe girme şansı sürüyor. Sonuç gerçeği tescilledi. Vazgeçmemek gerek. Peki ısrarla soruyorum; daha önce nerede idiniz? Siz şampiyon takımın oyuncuları değil misiniz? Elbette bunu açıklayacak bir kaptanınız olacaktır. Uğurcan’ın yeri hep farklı. Soran olursa sen bu takımın başına gelmiş en güzel insansın. Sadece maçı değil, sezonu kurtardın.
Gelelim maça. Bazen oyunun kaderini yediğiniz goller değil, sorumsuz oyuncularınız belirler. Trabzonspor maçın hemen başında Yusuf Yazıcı ile öne

Trabzonspor trajik günler yaşıyor. Kimin aklına gelirdi son şampiyonun önce başkan Ahmet Ağaoğlu, ardından teknik direktör Abdullah Avcı ile vedalaşacağı?..
Oysa daha on ay önce tarihe geçen bir hikayenin başrol oyuncularıydı ikisi de.
Bakın; başarı kadar başarısızlık da futbolun kaderinde vardır. Bu gerçeği kabul edenler günü değil, yarını kurgular.
Lakin Trabzonspor camiası zordur. Üç büyüklere benzemez. Beklentisi yüksek, tez canlı, sabırsız, öfke ve sevinç duygularını aynı anda yaşayabilen, tarif edilemez bir ruh haline sahiptir.
Yirmi yıla yakındır takip ederim Trabzonspor’u. Takımı yenildiğinde hafta boyu yas tutan başka bir kent görmedim bu coğrafyada. Ağızları bıçak açmaz, esnafı hayata küser, taksicisi surat asar, uzun sokak sessizliğe bürünür.
Yaşam sevinci bordo-maviye endeksli bir toplumdan söz ediyorum. Bu tutku bazen zarar da veriyor kendine.
Evet; son şampiyon geçen yılki performansından uzak kaldı. Avrupa hedefleri şaştı, ligde işler iyi gitmedi, yönetim ciddi hatalar yaptı, maddi olarak sıkıntılı bir sürece girildi.

Son iki Basel maçı ve dünkü mücadelenin ilk yarısı pozisyon açısından inanılmazdı. Üç sınavda 30’un üzerinde gol fırsatı üretti Trabzonspor. Bu küçümsenemez. Peki neden istediği skorları alamadı? Bunu sadece şanssızlıkla açıklamaya kalkmak takımın ruh halinden anlamamak demek. Oyuncu grubu büyük bir özgüven sorunu yaşıyor. Son vuruş beceriksizliği dikkat çekici. İsabetli orta ve kaleyi bulan şut istatistiği ise topa sahip olma oranıyla ters orantılı.
Dünün en dikkat çekici yanı Abdülkadir Ömür’ün performansı oldu benim için. Bakasetas’ın yokluğunda inisiyatif alan ve sevdiği alanlarda topla buluşan Ömür etkiliydi. İki topu direkten dönerken, sık sık rakip ceza alanı içinde boşluk yarattı. Forvet formatında oynayan Gomes ve Umut gerçek işlevlerinden tamamen uzak kaldılar. Bu arada taraftarın Umut Bozok’a gösterdiği tepkiyi de haksız bulduğumu söylemem gerek. Umut ne kadar süre aldı, bugüne dek hangi oyun planının parçası oldu, buna bakmak gerek. Tribünler

Dört büyükler özelinde söylüyorum. Taraftar, şampiyonluk dışındaki her sonucu başarısızlık olarak görür.
Mevcut yönetim anlayışları ile geldiğimiz nokta ortada. Türk futbolu batmış durumda. Bizzat kulüp başkanları itiraf ediyor acı tabloyu.
Geçen yıl sonu itibarıyla dört büyük kulübün toplam borcunun 20.7 milyar TL olduğu açıklandı. Bunlar resmi rakamlar. Kapı arkasında 30 milyar liralık bir yükümlülükten söz ediliyor.
Borcu borçla kapatma geleneği sürer, Bankalar Birliği’ne yapılacak ödemelerin ötelenmesi için devlet kapıları aşındırılır, giderler geliri üçe katlarsa, nasıl çıkılacak işin içinden?
Bir yanda FIFA ve UEFA yaptırımları, öte yanda Kulüpler Yasası Demokles’in kılıcı gibi sallanıyor üzerlerinde.
Bakın Trabzonspor’un durumuna. 38 yıl sonra gelen şampiyonluğun ardından akıl tutulması yaşıyor bordo-mavili camia.
Başkan Ahmet Ağaoğlu ve ekibi ile teknik direktör Abdullah Avcı’nın hasrete son veren dokunuşları hatırlanıyor mu şu günlerde? Emeği geçen

Yaşadığımız deprem felaketinin izlerini uzun süre silemeyeceğiz. Futbola ara verdik, ancak paydaşların katkısı vardı bu süreçte. Gerçekten müthiş bir dayanışma gösteriyoruz. Sözün bittiği yerde ulus olarak kenetlendik.
Bu sıkıntılı günlerde futbol da konuşmadık, hakem de. Özellikle hakemler üzerinden reyting alanlar malzeme bulamadı, program yapamadı, can sıkıntısından kepenk indirdi. Doğrusu seviyorum bu sessizliği.
Ama biliyorum ki, yarından itibaren çok şey eskiye dönecek, aradaki boşluğu doldurmak adına hoşgörüsüz yorumlar bıraktığımız yerden devam edecek.
Perde açılıyor. Tanrı Merkez Hakem Kurulu başkanı Lale Orta ve ekibinin yardımcısı olsun.
Federasyon mu? Liyakatin olmadığı yerde kim kimden hesap soracak ki?
Devam eder mi?
Geçen haftaki Trabzonspor- Basel Konferans Ligi play-off maçında futbolumuz örnek bir tavır sergilemişti. Aralarında ezeli rekabetin yaşandığı kulüplerin başkanları omuz omuza “poz” vermişti.