Uzay Gökerman

Adil oyun takım içinde adaletli kadro seçiminin ayrılmaz parçasıdır.

Forma dağıtımında bir gözü kapalı bir eli de terazinin kefesinde dengeleri değiştirecek şekilde ayar yapan teknik direktörün takımın iki yakasını bir araya getirmesi çok zor olur.

Her teknik adam takıma kendi imzasını atmak ister. Karizması yüksek kişilikler için bu egosal bir sorun haline de gelebilir. Sonuç aldığınız sürece kimse yaptıklarınızı eleştiremez; hatta yüksek anlamlar addedilecek bir idealizm olarak de değerlendirilebilir.

Ancak işler ters gittiğinde esas mesele başlar. Eski defterler açılır.

Fenerbahçe’nin son 4 senesinde o defterler her sezon başında tekrar açılmak üzere kapatıldı; ilerleyen haftalarda da maalesef sahneye çıkarıldı.

Geride kaldı; fakat buralardan öğrenilmiş dersler çıkarılmış olmalıdır.

İlk sezon yapılan hatanın ne kadar büyük olduğunu Başkan her fırsatta kendi özeleştirisi eşliğinde ifade etmiyor mu?

Peki beşinci sezona aynı hataları tekrar ederek giriyor olmanın ne anlamı var?

Şampiyonlar Ligi ne kadar travmatikse, Avrupa Ligi’nin takımlarımızın dişine göre rakiplerin olduğu bir seviyeye karşılık geldiği çok açık. Her ne kadar Fenerbahçe’nin Dynamo Kiev’i geçmesi gerektiği düşünüyor olsam da sonrasındaki aşamaların o kadar da kolay geçemeyeceği malum.

Fenerbahçe kolay bir takımla oynadı. Adını okumaya çalıştığımızda eski Çekoslavakya’nın Slovakya tarafını çağrıştırsa da aslında Çekya’ya ait bir takım olmasından başka ilginç neyi var dünkü karşılaşmayı izlerken düşündüm, bulamadım.

Böyle rakiplerle eşleşerek, bol gollü galibiyetler almak bir taraftan ekip olmaya çalışan Fenerbahçe’nin kendine gelmesini sağlarken, diğer yandan fazlasıyla kolektif ihtiyaç duyulan ülke puanına katkı bakımından da büyük önemi olduğuna şüphe yoktur sanırım.

Fenerbahçe dün akşam rahat oynadı, bol gollü bir galibiyet alarak önümüzdeki hafta gideceği deplasmanı turistik geziye dönüştürdü.

Rahat oyun aynı zamanda iyi oyun anlamına geliyor mu?

Ya da...

Sezonun bu seviyesinde önemli olan iyi oyun mu yoksa neticeye ulaşmak mı?

Buraları düşünür, konuşur, tartışırken dikkatli ve özenli olmak gerekiyor.

Bu köşede 13 senedir yazıyorum; çok değil, 1-2 yıldan beri okuyanlar bilir ki teknik direktörcü bir yazar oldum her zaman.

Ne demektir teknik direktörcülük?

İşin özü şu; sezonun 25-26. Haftalarına kadar yaptığı her türlü hatayı anlamaya çalışan, cümleyi tekrar kuruyorum ve ‘hata’ kelimesini de çıkarıyorum, yapmaya çalıştığı her türlü taktiksel kurguyu takip edip, bir şekilde teknik direktör gözüyle bakıp, değerlendiren yorum anlayışıdır.

Peki henüz 2. resmi maçta Jesus ile ilgili birazdan başlayacak eleştirel tutum teknik direktörcülükle çelişmiyor mu?

Jesus Fenerbahçe’ye Haziran ayında gelmedi. Bu görünen tarafıydı. İşin aslı aslında aylarca süren görüşmenin içinde doğası gereği Fenerbahçe’yi takip eden, değerlendiren, eksiklerini bir kenara not eden bir futbol aklı vardı.

Fenerbahçe’nin çok eksiği bulunuyor muydu?

Bir takımın her zaman her mevki için eksikleri olur. Ancak bu her şeyi yeni baştan yapmak anlamına gelmez. Son 4 sezonda bunun ne kadar hatalı olduğu yeterince tecrübe edilmiş olmalıdır.

Geride kalan bu dönemdeki süreci Jesus belki bilemez ama Fenerbahçe’nin bu acı günlerini tecrübe edenler en azından teknik direktöre bilgi verebilirler.

Bir Avrupa Kupası karşılaşmasında öncelikli 2 hedef vardır.

Gol yememek ve tabii ki yenilmemek.

Fenerbahçe, Lucescu’nun çalıştırdığı bir takıma karşı öncelikle bunu başardı. Hoca’nın ismini özellikle belirttim, çünkü aynı şeyi o da başardı ve çok iyi biliyoruz ki deplasmanlarda bu taktiksel hedefi daha da iyi başarıya dönüştürmeyi bilen veya becerebilen bir teknik direktöre sahip Dynamo Kiev.

Bu nedenle Kadıköy’deki karşılaşma çok daha zor geçecektir.

Dynamo Kiev ülkesinin şartları da gözönünde bulundurulduğunda çok fazla transfer yapıp kadrosunu güçlendirmiş bir ekip değil; hatta gidenler gelenlerden daha fazla.

Bu Ukrayna takımını çok daha birbiriyle oynamaya uyumlu bir ekibe dönüştürüyor.

Fenerbahçe’nin geçen sezondan gelen hazır bir takımı vardı. İsmail Kartal’ı övdüğümüz en önemli detay da bu olmuştu. Sadece hazır bir takım değil, birlikte oynamaya alışkın bir kadro da oluşmuştu.

Dün akşam Fenerbahçe’nin bu bakımdan en diri ve oyuna katkı verenleri de bunlar oldu.

Fenerbahçe ligde üst üste yedinci, son 11 karşılaşmada da 10. Galibiyetini aldı. Bu Trabzonspor’un sezonun ilk yarısındaki 8 maçlık serisinden sonraki en iyi performans olarak dikkat çekiyor.

Dikkat çeken sadece istatistiksel olarak Fenerbahçe’nin üst üste kazanması değil; takım olgusunu güçlendirip, iyi de futbol oynayarak ve her karşılaşma başka bir hikaye yazıp, daha da önemlisi taraftarıyla bütünleşerek bulunduğu pozisyondan çok daha fazlasını hak ettiğini göstermesi.

57. dakikada Serdar Dursun penaltı vuruşunu direğe nişanladığında Kadıköy’de tribünlerden hiç beklenmedik bir tezahürat yükseldi.

Penaltıyı kaçıran futbolcunun adı oyuncuya destek verilircesine dört bir yandan yankılandı.

Oysa sezonun ilk yarısındaki durum akıllara geldiğinde bambaşka senaryoların devreye girdiğini hemen hatırlıyoruz; bir tarafta penaltı kaçıran oyuncunun ıslıklanması, diğer yanda yönetimin istifaya davet edilmesi.

Taraftarının desteği ile moral bulan Serdar Dursun çok değil 5 dakika sonra takımını 2-0 öne geçiren golü attı.

Bu işin tüm sihiri, matematiksel denklemi de buralarda zaten; Fenerbahçe’nin taraftarı takımına kol kanat gerdiğinde neler olduğunu, yaşandığını biliyoruz.

Ta

Uzun yıllardır Fenerbahçe’yi bu kadar istekli, her karşılaşmada üzerine koyarak ve mücadele azmini yukarı çıkararak üst üste böylesine iyi oynadığı bir sezon hiç görmemiştik.

Haftalardır birçok futbolcuyu burada mercek altına alıp, övüyor; bir türlü İsmail Hocaya sıra vermiyor hatta geldiğinde de mutlaka eleştirel bir detay sıkıştırıp onu yazıyordum.

Bunun kendi içinde sebepleri vardı; öncelikle kuşkusuz teknik adamın yapmaya çalıştığını anlamaya çalışıyordum.

Diğer taraftan işe başladığı ilk dönem kadro tercihlerini Fenerbahçe’nin o günlerde bulunduğu duruma gelmesinde etkisi veya katkısı olan belli bir oyuncu grubundan yana kullanmasıydı.

Kayserispor Kupa, Slavia Prag Avrupa, Antalyaspor ve Başakşehir Süper Lig karşılaşmalarına çıkan kadroya bakılırsa ne demek istediğim çok iyi anlaşılacaktır.

İsmail Kartal, Türkiye’de yaşayan ve Fenerbahçeli bir teknik direktör olarak bu takımın başarısızlığının nelerden kaynaklandığını çok iyi takip ederek bu göreve geldiğini düşünmek istiyordum.

Zaten yukarıda saydığım karşılaşmalar Fenerbahçe’nin hem Kupa, hem Avrupa hem de Lig’de kaderini belirledi.

Bu coğrafyanın neredeyse insanların üzerine kader olarak yapışan gerçekliği

Fenerbahçe-Galatasaray derbilerinin en belirgin özelliği gerilim seviyesinin üst seviyelerde olmasıdır. Uzun yıllardır heyecan hiç bu kadar düşük düzeye inmemişti.

İki takımdan birinin lig yarışının uzağında olduğuna sıklıkla rastlamıştık; ancak yakın dönemde ikisinin birden şampiyonluk mücadelesinde olmadığı sezon hiç yaşanmamıştı.

Gerçi Fenerbahçe tribünleri de son yıllardaki en kalabalık seviyelerdeydi; üst üste alınan seri galibiyetler camiaya yeni bir hava getirmiş, taraftarı da Kadıköy’e çekmişti.

Heyecanı ne kadar düşük olsa da sonuçta mesele bir Galatasaray derbisiydi.

Birkaç saat önce kadınlar Euroleague finalinin kaybedilmesi basketbol sever taraftarın moral seviyesini yerle bir etse de geç saatte başlayan karşılaşma bunun da etkisini bir nebze olsun gidermiş görünüyordu.

Derbinin havası, takımların sezon ortalamasına uygun şekilde oynandı diye bir özet yapabiliriz.

İlk yarı Fenerbahçe çok iyi top çevirdi. Özellikle Osayi’nin oynadığı kanat tarafından atak organizasyonları denedi.

İlk iki pozisyonu Osayi doğru kullanamasa da üçüncüsünde boş durumdaki Zajc’a topu çıkararak Fenerbahçe’yi rahatlatan golün de asistini vermiş oldu.

Fenerbahçe, yine büyük demokrasi şölenine dönüşen bir yarışı tamamlamak üzere hafta sonu yapılacak Yüksek Divan Kurulu Başkanlığı seçimine hazırlanıyor.

Şu gerçeğin altını bir kere daha kalın ve fosforlu çizgilerle çizelim; Türkiye’de genel ve yerel seçimler dışında yapılan ve en geniş kapsamlı katılımın sağlandığı seçimleri Fenerbahçe Spor Kulübü gerçekleştiriyor; oy kullanan seçmen sayısına ne bir siyasi parti ne de başka bir spor kulübü yaklaşabiliyor.

Fenerbahçe’yi diğer tüm sivil toplum örgütlerinden ayıran temel fark burada ortaya çıkıyor.

Böylesi ayrıcalıklı durumun kuşkusuz camia tarafından ödenen bir de bedeli var; detaylarını Yönetilemeyen Büyüklük Fenerbahçe isimli eserimde geniş bir şekilde anlattım.

Büyüme olgusu yönetme sorunlarını da beraberinde getiriyor.

“Fenerbahçe neden bu kadar büyüdü” sorusunun cevabını, aralarında bugünkü yönetimin de bulunduğu, geçmiş dönemlerde yapılan kongrelere katılan üyeler gayet iyi şekilde biliyor; çünkü yapılan yatırımlara dair alınan her kararın arkasında bir çoğunluk ve fikir birliği bulunuyor.

Büyümek beraberinde bir dizi nedenselliklerin oluşmasına “fırsat” veriyor; farklı fikirler, yönetim anlayışları ve kuşkusuz