Zeynep İşman

Tüm dünyada virüsün yayılımını önlemek için #evdekal, #evdehayatvar gibi pek çok kampanya yapılıyor. Kamu spotları ve ünlüler farkındalık yaratmak için hepimize ‘evde kalın’ diyorlar. Doğru, şu an için evde kalmak en mantıklı ve doğru seçenek. Peki ama herkes için evde kalmak güvenli mi? Şiddet gören kadınlar, istismara uğrayan çocuklar için evde hayat var mı? Ve evde kalmak bir kurtuluş mu, tehlike mi?

Şunu biliyoruz ki, çocuğa cinsel istismar yüzde 75 tanıdıktan geliyor. Hele ki aile içinden ise, bu çocuklar evlerde ne yapacaklar? Seslerini nasıl çıkaracaklar? Ya da eşi tarafından şiddete maruz kalan kadınlar ne yapacaklar? Yine yapılan araştırmalar, Türkiye’de şiddet sonucu hayatını kaybeden kadınların yüzde 75’inin evlerinde öldürüldüğünü gösteriyor. Hepimiz için ilişkilerimizi yürütmekte zorlandığımız şu günlerde, bu insanları düşünmeden edemiyorum. Bu konuda lütfen sesimizi çıkaralım. Güvenli evlerimizde, dört duvar arasına

Geçen gün Fransa’da yaşayan bir Türk arkadaşımızla konuştuk. Yaşadıkları bölgede uzun zamandır sokağa çıkma kısıtlaması uygulandığını ve sadece acil ihtiyaçlar için eczane, market gibi yerlere yazılı izin ile dönüşümlü olarak çıkabildiklerini söyledi. 17 metrekare bir evde yalnız yaşıyor. Her sabah ve her akşam evin bir ucundan diğer ucuna volta atarak, 40’ar dakika yürüdüğünü söyledi.




Kimimiz geniş evlerde, kimimiz iki göz odalı evlerde yaşıyoruz. Kimimiz kalabalık aileleriz, kimimiz çekirdek. Ve kimimiz eve sığamamaktan şikayetçiyiz, kimimiz ise bu örnekte olduğu gibi kendi çözümlerimizi yaratıyoruz. İşte bu da bana şunu fark ettiriyor; önemli olan yaşadığımız olay değil, onu nasıl algılayıp, nasıl karşıladığımız. Belki başımıza gelenleri seçme şansımız yok. Ama olayları nasıl yorumlayacağımızı ve nasıl karşılayacağımızı seçmek bizim özgürlüğümüzde. 17 metrekare evde çaresizlikten depresyona girmek mi? Müziği açıp sabah akşam volta atmak mı?

Günlerdir sosyal medya paylaşımlarını okuyorum. Herkes duygularını öyle güzel dile getiriyor ki. Ekonomik ve sosyal olarak bambaşka hayatlardan gelmiş olsak da, hepimizin göğsünde koca bir taş var şu günlerde. Bir an geliyor öyle ağırlaşıyor ki nefes alamıyoruz, bir an geliyor biraz hafifliyor sanki… Ailemizi, sevdiklerimizi, ülkemizin ve dünyanın geleceğini, çocuklarımızı nelerin beklediğini düşünüyoruz.
Koca bir belirsizlik göğsümüzdeki taşı ağırlaştırıyor.

Dün şehirler arası yolculukların da valilik izni ile yapılması kararı çıkınca, Bodrum’da olan annem ve babamı düşündüm. Virüs haberleri ilk çıktığında, “gelmeyin sakın, orası daha güvenli” demiştik. Şimdi bir tarafım yanlış mı yaptık diyor, bir tarafım ise yine de İstanbul’dan iyidir diyor. Yılın büyük bir zamanı Bodrum’da kalmadıkları için söylendiğimizde annemin, “İnsan yaşı ilerledikçe sevdikleri yakınında olsun istiyor. Görüşemesek de yakın olalım istiyoruz” demesini şimdi çok iyi anlıyorum. Kim bilir

"Bir insanı tanımak için onunla yolculuğa çıkın" denir ya. İşte onu, “Bir insanı tanımak için onunla karantinaya girin” olarak değiştirebiliriz sanırım. Koronavirüsün bizi evlere kapamasıyla, eşlerimiz, sevgililerimiz, çocuklarımız ve aile büyüklerimizle ilişkilerimizi gözden geçirir olduk. Bu süreçten zaferle de çıkabiliriz, kaybederek de. Ancak hem kendi ihtiyaçlarımızı, davranışlarımızı fark etmek ve dile getirmek, hem de karşımızdakinin ihtiyaç ve davranışlarını görebilmek için fırsatımız var. Mutfak ya da giysi dolaplarımızı düzenler gibi, ilişkilerimizi de düzenleme, fazlalıkları atıp, eksikleri tamamlama zamanı şimdi.

Seçim şansımız var

Çocuklar iletişim kurabilmeyi/kuramamayı, çatışmaları çözümlemeyi, iyi bir insan olmayı, başkalarıyla ilişki kurmayı, olayları yorumlamayı ve birey olarak seçim yapıp, insiyatif alabilmeyi ebeveynlerinden öğrenir. Böylesi olağanüstü bir süreçte çocuklarımıza nasıl yol gösterici olacağımızı seçmek bizim elimizde.

Okullara verilen aranın 30 Nisan’a kadar uzatıldığı haberi ile bir kez daha sarsıldık. Elbette önceliğimiz çocuklarımızın sağlığı ve güvenliği. Ancak sürecin oldukça zorlayıcı geçeceğini her gün biraz daha anlıyorum. Asker gibi gün saymaya başlamıştık ama tezkere için daha çok beklememiz gerekecek anlaşılan. Bu hazırlıksız yakalandığımız, mecburi süreç, okulsuz eğitim ve eğitimin yeniden yapılandırılması gibi tartışmaları daha bilinçli bir şekilde gözden geçirmemize yarar umarım. Bizim de ebeveyn olarak önceliğimiz, çocuğumuzla ilişkimize öncelik vermek ve evin içinde kusursuz değil, yeterince iyi bir eğitim ortamı yaratmak olmalı.

Görüntülü oyun dönemi

Dün okulun açılışının biraz daha geç olacağını kızıma söylediğimde çok üzüldü ve hemen birkaç arkadaşı ile görüntülü konuşmak istediğini söyledi. Son 10 günde, 10 yılda yüklemediğim uygulamayı bilgisayarıma yüklediğim için, birini açtık ve arkadaşlarını aramaya başladı. Bir süre

Yeni nesil korona, genci yaşlısı, kadını erkeği, çalışanı çalışmayanı hepimizi aynı kaygı ve korkularda buluşturdu ve eve hapsetti. Hepimiz evde olunca da mutfak faaliyetleri tabii ki üç kat arttı

Bir sabah uyanacağız ve birisi çıkıp gülerek “şaka yaptım” diye bağıracak ve sonra tüm dünya kaldığı yerden devam edecekmiş gibi hissediyorum. Sanırım pek çoğumuz benzer hallerdeyiz. COVID-19 denilen bu virüs genci yaşlısı, kadını erkeği, çalışanı çalışmayanı, ünlüsü ünsüzü hepimizi aynı kaygı ve korkularda buluşturdu ve hepimizi evlerimize hapsetti. Hem kendimizin hem sevdiklerimizin sağlığı için endişelenirken, bir taraftan da ekonomik kaygılar var. Gelişmelerden habersiz kalmak istemiyoruz ama aşırı bilgi kirliliği kaygı seviyemizi arttırıyor.

Tüm bu zorlanmalar arasında belki de biz ebeveynleri en zorlayan şey; çocuğumuz için moralimizi yüksek tutmaya, kaygıyı, sıkıntıları, gözyaşlarını kontrol etmeye çalışmak zorunda olmak. Biz yetişkinler olayları bir miktar daha anlamlandırabiliriz ama çocukların tüm bu olan biteni

Koronavirüs salgını nedeniyle okullar tatil olunca ebeveynleri “Dışarı çıkmadan çocuklarla evde nasıl vakit geçireceğiz?” telaşı sardı. Sizler için evde yapabileceğiniz, basit ve keyifli oyun önerilerini derledik

Yoğun tempolu hayatlarımızda çocuklarımız da sürekli bir aktivite yapma gerekliliği ile büyüyor. Tüm zamanları, dersler ve kurslarla dolu. Hal böyle olunca çocuklarla evde vakit geçirmenin nasıl bir şey olduğunu unuttuk. Çocuklarımızın her anını doldurmamız, sürekli oyun oynamamız ve sıkılmamaları için aktivite bulmamız gerektiğini düşünüyoruz. Oysa ki ebeveyn olarak öncelikli görevimiz, çocukları oyalamak ya da canları sıkılmasın diye sürekli oyun oynamak değil.

Bu zamanı bir fırsat olarak değerlendirip, bazen de boş durmayı, yalnız kalmayı, sıkılabilmeyi, kendini oyalayabilmeyi hem kendimize hatırlatır, hem de çocuklarımıza model olabiliriz. Kendini oyalayabilme kapasitesi önemli bir beceridir ve çocuklukta gelişir. Bunun için de yalnız kalmak gerekir. Yalnız ve boş kalınca yaratıcı fikirler

Stan Tatkin “Ebeveynler arasındaki ilişkinin çocuk üzerindeki etkisi; ebeveynle çocuk arasındaki ilişkiden daha büyüktür” diyor

Dünyaca ünlü çift ve aile terapisti Stan Tatkin sağlıklı ilişkilerin formülünü 21 Mart’ta düzenlenecek online seminerle anlatacak. Seminerin ardından 22-23 Mart’ta ise uzmanlar için online eğitim verecek Tatkin “Çift Terapisinde PsikoBiyolojik Yaklaşım” olan PACT yaklaşımını geliştiren kişi. PACT Enstitüsü’nün de kurucusu olan Tatkin’le seminer öncesi sağlıklı  ebeveyn-çocuk ilişkisini konuştuk.

Mutlu çocuklar yetiştirebilmek için ideal aile ortamı nasıl olmalı?

İlişkileri güvenli işleyen çiftler sağlıklı bir aile ortamı yaratabilir. Bu da, partnerlerin adaletli ve hassas olma prensiplerine göre hareket etmeleri anlamına geliyor. Çiftlerin gücü paylaşırken iş birliği ve dayanışma konularına kendilerini adamaları; kendi özellerinde ve dışarıda birbirlerini korumaları, yanlış anlaşılmaları ve yaralanmaları hemen ya da