U2 bizim rock’çıları geçmişe götürdü

Sağımda Emre Aydın, solumda Badem grubunun solisti Mustafa, arka sırada sıkı bir U2 hayranı olan Teoman, ön sırada patlamış mısırını yerken bir yandan da kolasını yudumlayan Hayko Cepkin. “Kola içiyorum. Yoksa sapıtabilirim” diyor bira dağıtan çocuğa.
İstanbul G-Mall’daki Cinebonus sinemasındayız. Etrafımızı bu isimlerin yanı sıra, Gökçe, Pamela ve Manga’nın solisti Ferman Akgül gibi Türkiye’nin önde gelen rock’çıları sarmış durumda. Hepsi üç boyutlu gözlüklerini takmış, U2’nun üç boyutlu konser filmi “U2 3D”yi seyretmek için sabırsızlanıyor.

“Bono’nun bitmek bilmeyen enerjisine hayranım”
“En sevdiğim grup” diyor Teoman. Yeni albümleri “No Line on the Horizon”u ısmarladığını, albümün eline geçmesine ise tam dokuz gün kaldığını anlatıyor bize: “New York’taki Madison Square Garden’da ve Londra’daki konserlerine gittim. Normalde başkalarının konserlerinde çok sıkılırım, sonuna kadar dayanamam. Ama U2’da sonuna kadar duruyorum çünkü bütün şarkılarını biliyorum. Bildiğim şarkıları dinlemeyi seviyorum.”
Teoman özellikle “Achtung Baby” albümünden bahsediyor: “1991’den itibaren yıllarca bu albümü dinledim. Türkiye’ye gelmiyorlar. Gelmesinler de. Nasıl olsa ben seyrettim” diyor.
Bu arada Pamela lafa atlıyor. Türkiye’deki insan hakları ihlalleri son bulana kadar U2’nun burada konser vermek istememesine tepki gösteriyor: “Politik nedenlerden dolayı gelmiyorlar. Bence onlar biraz da kendi ülkelerine baksın!”
Pamela’nın gençliği U2 şarkılarıyla geçmiş. 14 yaşındayken Frankfurt’ta grubun konserine gitmiş. “En sevdiğim şarkı ‘Sunday Bloody Sunday’. Bu şarkı beni hemen gaza getiriyor” diyor...
Biraz da Emre Aydın’ın yanına gidiyoruz. Grubun başarı öyküsüne hayran olduğunu söylüyor: “U2 ile ilgilenmek için U2 hayranı olmanız gerekmiyor. U2 tek başına bir istikrar hikayesi. Bono’nun bitmek tükenmek bilmeyen enerjisine hayranım. Çok hırslı. İşin her tarafını, sosyal sorumluluk tarafını da medya tarafını da seviyor. Fotoğraf çekildiğinde benim ayaklarım geri geri gider mesela. Bu konuda çok büyük bir profesyonellik seziyorum bütün grupta, özellikle de solistleri Bono’da.”
Aydın “Sunday Bloody Sunday”, “One” ve Bono’nun karısının doğum günü için yazdığı “The Sweetest Thing” adlı şarkılardan çok etkilendiğini söylüyor.
“Peki bizden neden U2 gibi gruplar pek çıkmıyor?” sorusuna ise “Bizde dil meselesi dünyaya açılmamızı biraz engelliyor. Ancak Türkiye’de de çok kaliteli işler yapan müzisyenler var. Bana göre mesela Manga ya da Duman’ın, Amerika’da başarılı olmuş herhangi bir gruptan müzikalite açısından bir farkı yok” demesiyle birlikte kendisini Hayko Cepkin’in kollarında buluyor.
Herhalde uzun zamandır görüşmüyor olmalılar ki Hayko bir anda “Arkadaşımmm!” diye o sessiz sakin yerinde oturan Emre Aydın’a sıkı sıkı sarılıveriyor. Bu arada bize görüş vermeyi de ihmal etmiyor: “U2’nun müziğe politikayı karıştırmasından hoşlanmıyorum. Politik bir mesajı şarkılarla insanların gözünün içine sokarak sunmak bana göre değil. ‘Anlayan anlar’ mesajı vermeyi seviyorum. Ancak sevdiğim şarkıları da var. Mesela Batman filminin soundtrack’i ‘Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me”...
Gökçe de U2 dendiğinde çocukluğunu hatırlayanlardan. “15-16 yaşlarındayken Marmaris’te barlar sokağında U2 şarkıları çalardı. ‘One’da hâlâ çok duygulanıyorum” diyen Gökçe bizde maalesef bu tür grupların pek çıkmadığını söylüyor. Çünkü ona göre bizde herkes tek başına ön planda olma derdinde...
Ve yanımıza Mustafa Kemal Öztürk geliyor. Yani Badem grubunun solisti. O da heyecanla filmin başlamasını bekleyenlerden: “Üniversitenin rock korosunda ‘I Still Haven’t Found What I’m Looking For’ şarkısını söylerdik. ‘In The Name of Love’ı da çok severim.”
Nihayet beyazperdede üç boyutlu U2 konseri başlıyor. 2006’da U2’nun “Vertigo” konser turu kapsamında Güney Amerika’da gerçekleştirdiği birkaç stadyum konserinden görüntülerini izliyoruz. Taktığımız gözlükler bir sinema salonunda değil de sanki o kalabalığın içinde, hatta sahnenin üstündeymişiz hissi veriyor. Bono burnumuzun dibinde dans ediyor. 85 dakikanın sonunda ise herkes kulaklarının pası silinmiş vaziyette, memnun ayrılıyor “konserden”...