Üç kuşağın kulağında: Metallica

İTÜ Stadyumu’ndaki konserlere gitmek için en uygun ulaşım aracı metro ve metrodaki kitleden konserin içriğini anlamaksa hiçbir zaman zor olmuyor. Bu kez Metallica kitlesi metroyu tişörtleriyle siyaha boyamış, heyecan en üst noktada. İTÜ’nün önündeyse diğer konserlerden farklı olarak inanılmaz bir karaborsa izdihamı yaşanıyor. Ayağaza’daki İTÜ’nün gördüğü görebeleceği en yoğun köfte ekmekçi, sucu, tişörtçü ve(ya) bandanacı akını da diyebiliriz.

Unutulmaz ‘çirkin’ Eli Wallach
Metallica’nın ‘By Request’ turnesi kapsamında geldiği İstanbul konseri; Sergio Leone imzalı efsanevi ‘spagetti western’ filmi ‘İyi, Kötü, Çirkin’in Ennio Morricone imzalı soundtrack’iyle (Ecstasy of Gold) başladı. Grup, bu soundtrack’i cover’lamış ve konserlerinde girizgâh olarak zaten kullanıyordu. Bu kez bu girizgahın çok başka bir önemi vardı. Daha grup elemanları sahneye çıkmadan İTÜ Stadyumu’ndaki dev ekranlara, yakın zamanda hayatını kaybeden, filmin ‘çirkin’ karakteri Eli Wallach yansıtıldı. Bu giriş bu nedenle çok daha etkileyici oldu.
Garanti Bankası ana sponsorluğunda Pozitif Live organizasyonuyla İstanbul’da sahneye çıkan Metallica konserinin en önemli noktası ise yine, yeniden üç kuşaktan dinleyiciyi bir araya getirmesiydi. Dede, anneanne, kız, oğul, torun siyah tişörtlerini çekmiş konser alanını dolduran 40 bin kişiye karışmıştı. Metallica’nın bir ‘dönem grubu’ ve moda olmadığını en iyi temsil eden görüntülerden biriydi seyirci içindeki bu ‘aile fotoğrafları.’
Önceki akşamki konseri grubun diğer konserlerinden ayıran diğer bir ayrıntı ise metallicabyrequest sitesinden grubun konserde hangi şarkıyı çalacağına dinleyicinin karar vermesi ve iki dinleyicinin sahneye çıkarak şarkıları anons etmesiydi. Hatta konser süresinde sahnenin sağ ve solunda şanslı bir izleyici grubu vardı. Eşşiz deneyim yaşayan dinleyicilerden biri de Nilüfer adlı gençti. James Hetfield’ın ‘Nereden geliyorsun?’ sorusuna “Soma” yanıtı vermesi ya güzel bir rastlantıydı ya da konserin Soma hatırlatmasıydı. Nilüfer seyirciye “Hazır mısınız?” diye bağırarak ‘Sad But True’ şarkısını anonsladı. Anons için ikinci olarak sahneye çıkan Alper bir ince MC görünümündeydi. Kuzeninin ona bu fırsatı sağladığını anlatan Alper, Lars Ulrich davula dokunana dek konuştu. Uzun anonsun üzerine ‘For Whom the Bell Tolls’ çalındı.

Pena ve baget yağmuru
Metallica’yı ilk kez izleyenler için heyecan verici ama grubu birden fazla canlı izlemiş kişiler içinse sönük bir konserdi denilebilir. Bunun nedeninin seyircinin seçtiği şarkılar olduğunu anlamaksa zor değil. Özel olarak hazırlanmış, tempolu, klasik Metallica konser akışı yerine herkesi memnun edecek bir playlist oluşturulmuş. Bu da konserin ‘gerçek’ ritmini bozan detaylardan biriydi.
Heavy metali dünyada kitlelere ulaştıran en büyük gruplardan Metallica; ‘Fade To Black’, ‘Enter Sadman’, ‘Seek and Destroy’, ‘Creeping Death’, ‘The Memory Remains’, ‘One’, ‘Master of Puppets’, ‘Sanitarium’, ‘Wherever I May Roam’, ‘Orion’ gibi klasikleşmiş şarkılarını çaldı.
Gitarı eline alan herkesin ilk çalmaya çalıştığı ‘Unforgiven’da çakmağın yerini alan telefon ışıkları açıldı. Düğün salonunda da çalsa stadyumda da çalsa aynı etkiyi yaratan şarkı, baladın her türlü işe yaradığını yine göstermiş oldu.
Ekranlara yansıtılan görsellerle asker temasının işlendiği gece (özellikle ‘One’ şarkısında tabii), bir The Wall etkisi yaratmadı. Konserin sonuna doğru cılız bir ‘Her yer Taksim, her yer direniş’ sloganı atıldı. Klasikleşen bir şekilde grup elemanları konser sonunda sahnenin ortasına gelip her biri mikrofonda ‘son cümlelerini’ söyledi ve ellerindeki, yedekteki penaları, bagetleri seyircinin üzerine boca etti. Bu fasıl o kadar sürdü ki elde avuçta ne varsa seyirciye attı grup elemanları. Sıra artık rodilere gelmişti ki James Hetfield son cümleyi söyledi ve grup gitti: “Metallica loves İstanbul”...