Abbas Güçlü

Eleştiri ile hakareti birbirine karıştıranımız çoktur.

Eleştiri ve hakaret konusunda kendilerinde her türü hakkı görenler, söz konusu kendileri olduğunda kıyameti kopartırlar.

İşte bu noktada, neyin doğru, neyin yanlış olduğu konusunda empati yapmak en doğru olanı.

Şu günlerde yine hemen herkes birbirini zehir zemberek eleştiriyor!

Yapıcı olsa amenna.

Saldırganlık, hakaret, aşağılama, tehdit, ne ararsanız var!

Sanki bunu kendileri için bir görev olarak görüyorlar!

Peki, kendilerinden böylesi bir misyonu üstlenmesini isteyenler mi var?

Eleştirinin sınırları nerede başlıyor, nerede bitiyor?

Daha da önemlisi, eleştiriye karşı ne kadar tahammüllüyüz?

Medya okur-yazarlığı konusunda uzman isimlerden biri olan Amerikalı Chris Sperry, bir dizi konferans vermek için ülkemizde bulunuyor.

Boğaziçi, Kadir Has ve İbn Haldun üniversitelerinde öğrencilerle sohbet edecekmiş!

Eleştiriyi seven, olması gerektiğine inanan ve yapıcı eleştirilerin, şakşakçılıktan çok daha yararlı olduğunu savunan biri olarak, kendisiyle keyifli bir yemek yedik.

Sperry, yaptığı işin zorluğunu anlatırken, özellikle şu örneği verdi.

Arap-İsrail sorununa yönelik bir müzakere açtım ve 7 sayfalık bir metin hazırladım.

Bir öğrencim geldi, 19 noktada İsrail karşıtı olduğumu düşündüğünü söyledi. İyice araştırıp, bir kez daha okumasını söyledim. Bu kez 26 noktada Arap karşıtı olduğuma yönelik tespitlerde bulunmuş!..

Milli Eğitim Bakanı İsmet Yılmaz, eğitim sistemini eleştirenleri Solomon Adaları yerlilerine benzeterek, iyi niyetlerinden şüphe duyduğunu dile getirmiş.

Daha da önemlisi, dünyanın ve özellikle de Avrupalıların gıpta duyacağı bir eğitim sistemimiz varmış da haberimiz yokmuş!

Koskoca Bakan yanılıyor olamaz! Demek ki biz farkında değiliz. Ama eğitimde işlerin yolunda gitmediğini söyleyen tek biz değiliz. Cumhurbaşkanı’ndan Başbakan’a, bakanlardan velilere, öğretmenlerden öğrencilere, şikâyetçi olmayan yok gibi.

Demek ki hepimize Solomon Adaları yolu göründü!..

Kolej ücretleri

Özel okul ücretleri aldı başını gidiyor.

Yıllık öğrenim ücreti 100 bin lirayı aşanlar var.

Velilerden pek çoğu yıllardır sıfır zam alırken, okul ücretlerine yapılan bu fiyat ayarlamaları ürkütücü.

Turizm deyince, hep dışarıdan gelen turistler akla geliyor. Oysa asıl potansiyel, yerli turistlerde.

Sayıları hızla artıyor ve pek çoğunun gözü dışarıda. Çünkü ülkemizi yeterince gezdiklerine inanıyorlar!

Oysa ülkemizi tümüyle gezmek için bir ömür bile az gelir!..

İç turizmdeki hareketlilik bir yana yurt dışına giden vatandaşlarımızın sayısı, hemen her yıl katlanarak artıyor. Çünkü turizm yapanların yelpazesi, akıl almaz bir şekilde genişliyor.

Muhafazakâr kesim, eskiden sadece umreye giderken, şimdi dünyanın dört bir yanında yeni arayışlar içerisinde.

Milyoner sayısı da dünya ortalamasının çok üzerinde ve onlar da artık turizmi keşfettiler!

Eskiden daha çok yatırım yapan kesimlerin, artık dünya nimetlerinden daha çok yararlanma noktasına gelmesi, önümüzdeki yıllarda iç ve dış turizmi büyütmeye devam edecek.

İşte bu noktada, ürkütülmemeleri gerekiyor. Yoksa, tekrar bu noktaya gelmeleri, çok uzun zaman alabilir!..

Üniversite başvu- ruları önceki gün sona erdi. Bir önceki yıla göre, başvuran aday sayısı 57 bin arttı.

Muhtemelen üniversite sayısı ve kontenjanlar da artacak!

Peki, kayıt yaptıran öğrenci sayısı da artar mı? İşte o çok zor!

Çünkü kontenjan artışları gençlerin istedikleri mesleklerden daha çok, on binlerce, hatta yüz binlerce diplomalı işsizin biriktiği mesleklere yönelik!

Milli Eğitim Bakanı Yılmaz, üniversitelerdeki öğrenci sayısı açısından Avrupa’da ikinci sıradayız diye hava atıyor ama ne kadarı açık öğretimde, ne kadarı iki yıllık meslek yüksekokullarında ve çok daha önemlisi, mezunları ne kadar iş bulabiliyor, ondan hiç bahsetmiyor!

Devletin istatistikleri ortada. İşsizlik sıralamasının en tepesinde üniversite mezunları geliyor!

Başvuran aday sayısının artması ise tıpkı piyango bileti alanların sayısının artması gibi. Tümüyle şansını denemeye yönelik!..

Nereden nereye?

İnovasyon Çağı’nı yaşıyoruz.

Ne kadar yaratıcı ve yenilikçiyseniz, hemen her alanda ama özelikle de ekonomide o kadar güçlüsünüz.

Patent sayıları da bu konudaki önemli göstergelerden biri.

Ulusal patentler, her ne kadar önemli olsalar da uluslararası yani dünya genelinde kabul görenler kadar değer taşımıyor.

Bu yüzden küresel patent sayıları her zaman dikkat çekiyor.

Bu çerçeveden baktığımızda, dünya bilimine katkı sıralaması, dünyanın en iyi üniversiteleri, dünyanın en çok patent üreten firmaları ve küresel patent sayıları çok fazla önem taşıyor.

İlk 10’da, ilk 100’de, ilk 300’de, ilk 500’de üniversite sayımız nasıl ki yok denecek kadar az ise firma sayımız da bir o kadar az.

ABD ile Japonya arasındaki patent yarışında, araya giren Çin, şu an için ABD için büyük bir risk oluşturmasa da gelecekte, tıpkı Japonya’ya olduğu gibi ABD’ye de nal toplatırsa, hiç şaşırtıcı olmaz!..

Son günlerde öyle geziler yaptım, öyle toplantılara katıldım ki bir insan olarak kendimden utandım desem yalan olmaz!

Birileriyle sanki aynı dünyada, aynı coğrafyada yaşamıyoruz.

Kimi ille de ekonomi ve teknoloji diyor, kimi de ille de güç istiyor!

Peki, insana ve doğaya saygı bunun neresinde?

Eğer her şey insan için ve yaşadığımız topraklar için ise bu yağmalama ve bu aşağılama niye?..

İnsan odaklı olmayan eğitimin, bilimin, teknolojinin, ekonominin, siyasetin, hukukun, medyanın, yani kısacası hiçbir şeyin hiçbir anlamı yok!

Yine aynı şekilde binlerce yıldır kuşaktan kuşağa miras kalan denize, ormana, tarlaya, çiçeğe, böceğe, havaya yani kısacası doğaya saygı yoksa gerisi teferruattır.

Peki ya insani ve ahlaki değerler?

Milli Eğitim bakan-larından Hasan Celal Güzel’in ölüm haberini aldığımda yüreğim cız etti.

Eğitime gönül veren ve bu konuya büyük katkıları olan biri miydi? Hayır! Ama iyi bir insandı. Gönül adamıydı. Siyaseti güç için değil, hizmet için seçenlerdendi. Özal’ın joker isimlerindendi!

O kadar çok yer değiştirdi ki gün geldi ne bakanı olduğunu unutur olduk.

O bir duygu insanıydı. Yeri gelir sizi göklere çıkartır, yeri gelir neden her gün haber yapıyorsun diye sizi patrona şikâyet ederdi. Ama yine de biz gazeteciler kendisini çok severdik!

Kiloluydu ama kendisiyle barışıktı, kilosu nedeniyle kendisine Tank Hasan denir, önüne geleni ezer geçer denilirdi ama o, bir karıncayı bile incitmeyecek kadar zarifti.

Seçim gezilerinden birinde, kendisiyle el sıkışmak için sıraya girenlerle tek tek el sıkışıp öpme huyu vardı. Bir gün araya, muziplik olsun diye vitrin mankeni konulmuş ve onu da öpmüştü. Başkası olsa küplere binerdi ama o şamataya vurdu...

Ankara’da ya da eğitimde, gazetecilik yapıp da keyifli anekdotu olmayan yoktur.

Özal’