Şubat ataması ellerinden alınan öğretmenlerden Başbakan Erdoğan’a mektup yağıyor. Daha önce de bu karara imza atan Milli Eğitim Bakanı Çubukçu’ya on binlerce mail attılar, imza topladılar. Ama bir sonuç alamadılar. Şimdi tek umutları Başbakan Erdoğan. Umutları bir kez daha kırılsın istemiyorlar, istemiyoruz. Çünkü moralleri zaten yeterince bozuk ve yeni hüsranı kaldıramazlar.
İşte Başbakan’a yazılan açık mektuplardan biri daha:
Ne olur sesimizi duyun
Sayın Başbakanım,
2004’te Dokuz Eylül Üniversitesi Fen Bilgisi Öğretmenliği’nden mezun oldum. KPSS’den sırasıyla 75, 76, 79, 82, 85, 84 aldım ve hâlâ atanamadım. Şimdi tam bana sıra gelmişken, şubat ataması kaldırıldı. Ben yine sınava mı hazırlanacağım? Değil KPSS kitabına, otobüse bilet alacak kuruşum yok cebimde. Her zaman olan şubat ataması, nasıl olur da son dakikada yok denilir? Bu hangi akla ve ADALETE sığar! MEB’e göre, şubat ataması sistemi bozuyormuş. O zaman soruyorum size, bugüne kadar sistem aksıyordu da niye düzeltilmedi? Hadi onu öyle kabul ettik. Peki, bu açıklama, atamaya bir ay kala mı yapılır? Eğer ille de böyle bir düzenleme yapılacaksa, kimseyi mağdur etmeden yapılamaz mıydı? Bu uygulama, daha sonraki şubatta uygulanamaz mıydı? Uygulanabilirdi ama Sayın Bakan bir kez ben şubatta atama yapmayacağım dedi ve her zaman yaptığı şeyi, yani sözünden vazgeçmeyi bu sefer yapmıyor ve kendini ispatlamaya çalışıyor. Bu arada, olan, benim gibi öğretmen adaylarına oluyor. KPSS öyle bir sınav ki herkes aynı sınava girmiş olmasına rağmen 45 alan atanıyor ama benim gibi 85 alan atanamıyor. Soruyorum: Adalet bunun neresinde? Kaç puan alıp atanacağın belli olmayan sınava hazırlanmak için harcadığım 5 yıla mı yanayım yoksa daha harcayacağım yıllara mı?
Çok mağdur durumdayız Sayın Başbakanım, ne olur bu konuya bir el atın. Son kez bu atama yapılsın ve kimse mağdur olmasın. Yoksa biz tek seferde atama yapılmasına karşı değiliz. Sadece bunun bir geçiş dönemi olmamasına karşıyız.
Kısaca şubatta yeni bir atama yapılmasını ben ve benim gibi 250 bin öğretmen adayı istiyor ve bekliyoruz. Ne olur sesimizi duyun. Bu konuyla ilgileneceğinizi umuyor ve saygılarımı iletiyorum.
Dershaneler okul olacakmış
Milli Eğitim Bakanlığı gerçekten bir âlem. Yaptıkları stratejik planda, dershanelerin yüzde 70’nin 4 yıl içerisinde özel okula dönüştürülmesi planlanıyormuş. Üstelik arsa tahsisi ve vergi muafiyeti de düşünülüyormuş.
Bir yandan yeterli kaynağımız yok deyip, öte yandan böylesine bir savurganlık içerisine girmelerini anlamak mümkün değil. Daha da vahimi, şu anki özel okullar zaten yüzde 50 kapasiteyle çalışırken, yeni açılacak dershaneden bozma okullara nasıl ve nereden öğrenci bulunacak?
Bakanlık madem özel okulları bu kadar çok seviyor, neden aynı kolaylıkları mevcut özel okullara sağlamıyor?
Bu köşede bu konuyu defalarca dile getirdik. Özel okulların çoğu batma noktasına geldi, en azından kriz dönemi için vergi muafiyeti olmasa bile vergi indirimi getirin dedik ama MEB’in kılı kıpırdamadı.
Bu kararın arkasında başka iş var diyenler çoğunlukta. Projenin hayata geçebileceğine inanan ise neredeyse hiç yok. Peki, buna rağmen böylesine stratejik bir karar nasıl alınıyor?
Devlet eliyle yandaşlara kaynak aktarımı yapılacak diyenlere karşı çok daha ciddi argümanların ortaya konması gerekir. Yoksa MEB’in üzerinde şaibe bulutları dolaşır.
Özel okulların sayısını ve genel eğitim içerisindeki payını artırarak, devlet üzerindeki eğitim yükünün hafifletilmesine karşı çıkan fazla olmaz. Ama bunun yolu da bu değil!
Yapılması gereken, dershane sahiplerini devlet eliyle okul sahip yapmak değil, özel okul ücretlerini makul düzeye çekecek önlemler almaktır. Kolejlere göre, öğrenciden alınan her 100 liranın 50 lirası vergi olarak devlete gitmektedir. Bu yüzden de ücretler dünya ortalamasının çok üzerinde. Ve maalesef bunu verecek olan da fazla yok.
Daha önemlisi, ille de teşvik olacaksa, bu teşvik isteyen herkese değil, başarıya dayalı olmalıdır. Yoksa devletin kaynakları, Başbakan’ın söylemiyle, tüyü bitmemiş yetimlerin hakları kurda kuşa yem edilir.
Özetin özeti: MEB doğru olanı ne zaman vaktinde yapacak?..
