Aksal Yavuz

Bünyamin Kahriman (24), Serhat Kırkayak (23) Mesut Keleş (19), Trabzonspor-Fenerbahçe maçını izlemek için Trabzon’a gitmeye karar vermişti, 2009 yılının aralık ayında.
Arkadaşları Fenerbahçeli Ahmet Muhammed Demirel’i de (21) davet etmişlerdi.
Fidan gibi delikanlılar Ankara’da öğrenciydiler. ** Trabzon ve Trabzonspor aşkıyla yanıp tutuşan Serhat, yıllardır Ankara’da ikamet ediyordu. Kendine ait internet sitesinde, canı kadar çok sevdiği takımına olan aşkını şu sözlerle dile getirmişti:
‘Bordo-mavi kefenim olsun, Trabzonspor’um bu sene şampiyon olsun!’ Bünyamin, Akçaabatlı, bıyıkları yeni terlemeye başlayan Mesut, Manisa idi.
Belki de o Mesut, yıllar sonra Trabzonspor’un efsane başkanlarından Kırşehirli Şamil Ekinci gibi olacaktı; Trabzonspor’a başkan olacaktı…
**
Fenerbahçeli Ahmet Muhammed, Trabzonsporlu Bünyamin, Serhat ve Mesut, güle oynaya, bayrak sallayarak, şarkılar ve türküler söyleyerek vardılar Trabzon’a.

Takımların milli arayı nasıl geçirdikleri zamanla belli olacak, ancak Milli Takımın aldığı sonuçlar Türk halkını keyiften dört köşe ettiğini net bir şekilde söyleyebiliriz. O anlamda Montella ve ekibi başta olmak üzere oyuncular alkışı, övgüyü hak ediyor.
Lige dönecek olursak…
Gündüz yerine gecenin ayazında EMS Yapı Sivasspor, Trabzonspor maçını oynatmak? Oyunculara, tribünde izleyenlere, gecenin bir yarısında evlerine döneceklere yazık, günah değil mi?
O soğuğa rağmen izleyenlerin içini ısıtan futbol oynayan, harika goller izleten iki takım oyuncularını ayrıca kutlamak gerekir.
Açık konuşmak gerekirse, ilk yarım saat Trabzonsporlu oyuncular neye uğradığını şaşırdılar. Kaşla göz arasında yenilen goller sonrası her Trabzonsporlu kendini deyim yerindeyse derin dondurucuya atılmış gibi hissetti, Sivas ellerinin soğuğu ne ki!
Tabi ki goller birçok maçta olduğu gibi; defans hatası. Hadi Muhammet Taha, tecrübesiz diyelim, ya stoperlerin adam paylaşımlarına ne demeli? Elli metre top sürerek kırmızı-beyazlı takımın ilk golünü atan Saiz’in

Kelime bulamayız, yazamayız o golü! Zira sahalarda ender görülen hareketlerden, enfes gollerden birine imza attı Onuachu, yıllarca anlatılacak, bıkmadan usanmadan defalarca izlenecek…
Bakasetas’ın uzaklardan savurduğu füze de golle sonuçlanmış olsaydı, bir başka ifadeyle sakız gibi uzayan Bernardoni, engel olmasaydı, o gol de çok konuşulurdu.
Tabi ki Trabzonsporlu dev adamın attığı ikinci gol başka bir şey… İlk golü ikinci golün amortisidir desek!
Derbi galibiyetlerinin anlamlı olması için bir sonraki maçın kazanılması gerekir. Açık konuşmak gerekirse, bilhassa ilk yarı ne yaptığını bilen taraf Konyaspor’du. Trabzonspor’un topla oynamasına müsaade ettiler ancak ceza sahalarına girilmesine müsaade etmedi Hakan Keleş’in öğrencileri… İnanılmaz pres ve kademeli savunma anlayışından kesitler sundular…
Bordo-mavililerin bu denli etkisiz oynamasının nedeni, ileri uçta Onuachu’dan başka hareketli oyuncusu yoktu, kısaca bekleyerek oynadılar. E, orta sahada top dağıtacak, kanatlarda adam eksikten oyuncu olmayınca…
Trabzonsporlu oyuncular temaslı

Her maçın hikayesi farklıdır, derbilerin hikayesi de, havası da başkadır ama… Hele de Fenerbahçe, Trabzonspor maçları olunca…
Dünkü derbinin hikayesine gelince…
Onuachu inanılmaz bir oyuncu, havadan, karadan fark etmiyor, karşısında kim oynarsa oynasın sonuç değişmiyor. Allah, Onuachu’yu durdurmaya çalışanların, karşısında oynayanların yardımcısı olsun! İşte o Onuachu, 10’ncu dakikada öyle bir gole imza attı ki, kafasına meşin yuvarlağı paraşütle indirir gibi gönderen Vişça’nın da hakkını teslim edelim. Bosnalı oyuncu topu kısa mesafede vites artırdıktan sonra Onuachu’ya postaladı…
Anlayacağınız Viçca ile Onuachu, Fenerbahçe defansını yerle bir etti! Bu arada Onuachu’nun bir golü de sayılmadı. Sahi o gol niye verilmedi?
İkinci yarının başlamasıyla Berat’ın uzaklardan savurduğu şutla, Pepe’nin topu havalandırarak attığı gollerle Trabzonsporlu oyuncular adeta yenilmeyen takım yoktur, Trabzonspor’la oynamayan takım vardır der gibiydiler!
Mendi’ye bir parantez açmak gerekirse, Berat ile lider

VavaCars Fatih Karagümrük’ün 60, Trabzonspor’un uzatmalar dahil 90 küsür dakika kaleye bulan isabetli şutu yoktu. Maçın mutlak favorisinin bir tane vardı, o da gümrüğe değil Ali Şansalan’a takıldı.
Bu ana dek böyle bir karşılaşma gördünüz mü, duydunuz mu? Üstelik bu maçı tribünde izlemenin bedeli Trabzonsporlulara 545 TL idi.
İki takım oyuncularına haksızlık etmeyelim, kaleyi bulan topları yoktu ancak ilk yarı Trabzonspor’un iki, F. Karagümrük’ün bir topu direkten döndü.
Bordo-mavili oyuncuların ikinci yarı futbol yerine yad elleri oynadığı bölümde ev sahibi takımın bir, iki atağına kaleci Uğurcan, dur demeseydi…
F. Karagümrük’ü anlarız, gücü belli, ya Trabzonsporlu oyunculara ne demeli? Koca ligde belki de en rahat galip gelebilecekleri, üç puanı cebe indirip Trabzon’a dönecekleri, taraftara moral verecekleri hafta önlerinde kapı gibi dururken, pozisyona dahi giremeden haftayı galibiyetsiz kapatmaları, hakikaten şaka gibi!
Şu iyi oynadı, bu iyi mücadele etti

Trabzonspor’un bir galibiyet serisi başlatması, diğer bir ifadeyle bir yerlerden başlaması gerekirdi. Öyle ya kaybet kaybet de nereye kadar! Doğrusunu söylemek gerekirse; Corendon Alanya karşılaşması o anlamda onlar için bir şanstı, avantajdı ama…
Gel gör ki koca ilk yarıyı boşa kürek sallayarak, zamanı boşa harcayarak geçirdi bordo-mavililer! Beklenen, arzulanan oyunun sahaya yansımaması sol tarafın hiç ama hiç çalışmamasından kaynaklı idi elbet. Örneğin Bardhı, oyunda kaldığı süre takımını bir eksik oynattı. Hal böyle olunca hem Onuachu, yalnızları oynadı hem de rakibin oynama iştahı artmış oldu.
İlk yarının son bölümlerinde pozisyona giren takım Ömer Erdoğan’ın öğrencileriydi. Trabzonsporlu oyuncuların çıkarken kaptırdığı toplar, hatalı paslar da çabası…
Açıkçası ikinci yarıya başlarken Bardhı, Fountas değişikliğini beklemedik değil. Avcı’nın Bardhı’yi sahada o kadar tutması; yukarıda da belirttiğimiz gibi Trabzonspor’un bir kişi eksik oynamasının yanı sıra, oyun planını alt üst etmekle, takım arkadaşlarını

O yıllar konuşmayı öğrenen minikler, gördüğü her uzun saçlıyı, karşılaştığı her uzun boylu esmer birini o’na benzetir, minik parmağıyla “Kadir abi” diyerek o’nu işaret ederdi.
70’li, 80’li yıllarda koşmaya, plastik topa ayak vurmaya başlayan, gördüğünü, duyduğunu hafızasına kaydeden çocuklar, bakkaldan aldığı çikletten o’nun fotoğrafının çıkmasını isterdi.
O yılların uzun saçlıları, yaman delikanlıları da o’na benzemeye çalışmıştır.
Toprak sahalarda çift kale, mahalle arasında kaleleri iki taşla belirleyerek tek kale maç yapanlar, kendini Kadir ağabeylerinin yerine koymak, o’nun adını almak için birbiriyle kıyası yarışmış, inat ederek kapışmışlardır.
Zamanın gençleri yavuklusunun gözüne girmek, gönlünü fed etmek için saçlarını ‘Kadir abileri’ gibi uzatır, o’nun gibi tarar, o’nun gibi yürümeye çalışmışlardır….
Giyimine-kuşamına, saçına-başına özen gösteren, bordo-mavi tarağı arka, horozlu aynayı ön cebinde taşıyan

Trabzonspor’un yediği gol, Hatayspor maçında rakip sahada gol ararken yedikleri üçüncü gole ne kadar da benziyor.
Anlaşılan Bjelica, ne Y. Adana Demirspor maçına çalışmış ne de Hataspor maçından ders çıkarmış. Dersini çalışmış, ders çıkarmış olsaydı Yusuf Sarı başta olmak üzere hızlı bir oyunculara o kadar geniş alan bırakılmazdı, defans hazırlıksız yakalanmazdı. Evinde etkili oynayan takıma, bilmem kaç konutun inşa edileceği kadar alan bırakılırsa olacağı odur!
Fauntas’la başlaması bir yana, Hırvat hocanın Bardhi sevdasını da anlayabilmiş değiliz?
O tip maçlarda buldunuz mu atacaksınız. Bordo-mavililer maçın başında o fırsatı yakaladılar yakalamasına da, Bardhi’nin topu Fauntas’a verme yerine kaleye şut atması Trabzonspor’u golden etti. Ayrıca ilk yarı ev sahibi takımın girdiği birkaç pozisyonun, çıkarken kaptırdığı toplarda baş aktör Bardhi’den başkası değildi.
İnsan ister istemez merak ediyor, soruyor; Ömür nerede Ömür? Bardhi’den, Fauntas’tan daha mı formsuz bu çocuk? Tanımasak, bilmesek