Burcu Kapu

Galatasaray’ın Şampiyonlar Ligi’ne veda etmesini sadece Okan Hoca’nın taktik anlayışıyla anlatamayız. Bu tablonun sebebi bazı cevapsız sorular.
Maça saatler kala yönetimin yaptığı açıklama, “Bizim için Şampiyonlar Ligi değil menfaatlerimiz önemlidir” mi demektir? Geçen sezondan beri devam eden karaborsa bilet skandalı iddiası neden açık ve net bir şekilde aydınlatılmıyor? 9 milyon euro verilen yeni transfer en kritik maçta hala hazır değilse neden oynayabilecek bir isim transfer edilmedi? Neden 3 sezondur bek sorunu var? Galatasaray alt yapısı ne halde? Kerem’in kaptanlığı konusunda yapılan anlamsız açıklama kimin fikriydi? Muslera dahil futbolcuların hepsinin gerginliğinin sebebi ne? 
Ve Okan Hoca, mottosu “Konsantrasyon” olan bir takımda sizin konsantrasyonunuzu dağıtan kim veya nedir?

Şampiyonluk kadrosu kuran Fenerbahçe için Göztepe’de tökezledikten sonra Rize’den kayıpsız dönmek önemliydi. Sezonun erken haftalarının en ideale yakın oyun görüntüsünü çizen sarı-lacivertliler bu zorlu deplasmandan sadece üç puanla değil bir de attığı gol sayısı kadar özgüvenle döndü.
Hocanız Mourinho olunca takım doğal olarak özgüvenli olur diye düşünebilirsiniz. Ama hem Lille hem de Göztepe maçında son dakikada yenen goller, hocanın tercihleri soru işaretleri doğurmuştu. Ama dün tek başına bir oyuncu çıktı ve takımın hem oyununu, hem temposunu, hem de moralini yukarı çekti. O oyuncu Fred. Geçen yıldan beri yokluğu bir yara, takımın hücuma çıkarken de savunmaya geçerken de omurgası. Varlığı ve yokluğu arasında sadece oyun değil arkadaşlarının bireysel performansı da değişiyor. İsmail’in oyununu yukarı çeken o, takım boyunu kısaltan o, merkez savunmasını güçlendiren o, hücumu başlatan o.
Dün Fenerbahçe geriden topla çıkarken iyi bir

Ligi şampiyon bitiren takımla son anda düşmekten kurtulan takım, dün maça çıkarken kadro tercihleriyle bol gollü bir karşılaşmaya işaret ediyordu. Bir yanda hücum hattını güçlendiren ama savunmadaki sıkıntıları devam eden Konya, diğer yanda hala transfer açıklarını çözememiş ama ligin en golcü oyuncularına sahip Galatasaray.
Geçen sezonun o son maçıyla bu maç arasında Galatasaray’da kimler farklıydı? Sol bekte sağlık sorunu olduğu söylenen ama muhtemelen valiz toplayan Köhn yerine Dubois, orta sahada Berkan yerine Sara ve stoperde Davinson yerine Nelsson.
O maçın üzerinden 82 gün geçti. Sarı kırmızılılar 8 numara sorununu Sara ile çözmeyi planladı. Eleştirmek için henüz erken. Dünkü kadrodan her ne kadar etkili pas alamasa da sürekli boşa çıkması, ver kaçlarda alamadığı paslara rağmen iç koridoru kullanma çabası artı özellikleri. Takımla uyumu artınca verim sağlayabilecek bir oyuncu.
82 gün önce bir başka sorun beklerdi. Jelert ile çözüme kavuştuğu

Seyircisi önünde sezonun ilk resmi maçına çıkan Fenerbahçe turu atlamasına rağmen oynadığı oyunla yüzleri güldürmedi. Yine kötü başlayıp yine erken bir gol yiyen takımda sorunlar ne?
Önce Krunic. Hani o yarışmadaki gibi 100 kişiye sorsak Krunic’i, 99’u “İlk 11’de gördüğümde moralim bozuluyor” der. Kalan bir kişi de fazla naiftir, kırıcı olmak istememiştir. İlk yarı pas hatası yapıyor ıslıklanıyor, topu alamıyor yine ıslık. Sezonun ilk iç saha maçında bir oyuncu daha ilk yarıda ıslıklanıyorsa artık tahammül yok demektir. Topsuz oyunda yok, ikili mücadelede yok, baskı neredeyse hiç yok. İsmail’in basıp aldığı toplarla takımı hücuma kaldırmasının yarısı Krunic’te yok. Belli ki Mourinho geriden çıkışta pas kalitesi konusunda ısrarıyla Krunic’i tercihi ediyor. Ama Krunic’te pas kalitesi dışında her şey ziyan.
İkinci sorun olarak rakibin %60’ı gören topla oynamasını ve o bayıltıcı pasları yaparken stoperlerini yarı sahaya kadar çıkarttıklarını yazmak lazım. Geçen yıldan farklı bu sene ön

Sezonun ilk maçları zordur. Takım fiziksel olarak zorlanır, zorlandıkça oyun ritmini bulamaz. Sarı-lacivertliler ilk yarı bu sorunlarla boğuştu. Maçın hemen başında pozisyon hatası sonucu kalesinde gördüğü erken gol, zaten konsantrasyon sağlamakta zorlanan takımda işleri daha da zorlaştırdı. 
İlk yarı boyunca Fenerbahçe topa tempo kazandırmakta sıkıntı yaşadı. Yumuşak her pas, suni çimde daha bir gitmedi, daha bir can çekişti, sonuçta merkezde yüksek top kaybıyla sonuçlandı. Buna bir de önde baskının işlememesi eklenince, Lugano geride çok rahat pas yaptı. Halbuki üçüncü golde de gördük ki, ön alanda baskı yapınca hata yapmaya çok müsait bir takım Lugano. Fiziksel olarak Fenerbahçe’den çok daha rahat bir görüntü çizdiler belki ama muhtemelen bunun da sebebi liglerinde maçlarının başlamış olması. 
Hemen burada bir soruyla devam edelim. İsmail Kartal sezonun ilk maçına Krunic ile başlasaydı neler konuşulurdu? Toplu oyunda yok, direnç yok, fizik kalite yok. Onun bu hali, partneri

Avrupa’nın en iyi 8 ekibinden biri olan A Milli Takımımız artık sonuç ne olursa olsun alkışlanmalıdır. Ama akıllı bir oyunla Avusturya’dan sonra Hollanda’yı elememiz de mümkün. Yetenekli oyunculara sahip Hollanda santrforsuz oynamamız gereken yegane rakip olabilir. Kenar oyuncularımızın savunma performansının önemli olacağı maçta Kenan Yıldız yerine Kerem Aktürkoğlu tercih olmalı.
Şimdiye kadar ceza sahası içinden şutlarda sorunluyduk. Başta Arda Güler’in ceza sahasına sızma koşular yapmak yerine yay çevresinde bekleyip topu ayağına isteyen profilde oyuncu olması sebebiyle... Ancak rakip onun top dağıtmasını önlemek için etrafını kalabalık sardığı sürece arkadaşlarına hem boş alan hem sayısal üstünlük imkanı sağlıyor. Bu demek ki Hakan Çalhanoğlu ve Barış Alper’in şut tercihleri çok önemli.
Hollanda’da Xavi Simons, Gakpo ve Depay gibi oyuncuların ön bölgedeki gezgin oyunu bizi dağıtabilir. Stoperlerimizin ekstra konsantrasyona ihtiyacı var. O zaman kafamda bir soru, Vincenzo Montella acaba Samet Akaydın ısrarını mı

İsmi büyük, yarattığı heyecan küçük Fransa-Belçika maçı kan şekerini yükselten bir akşam yemeği misali göz kapaklarımda bir ağırlık, bolca esneme ve bunlara karşı koymak için yarım demlik çay ile sonuçlandı. 
Belçika futbolu yıllardır bir klişenin arkasına saklanmış, altın jenerasyon... Ancak gelin görün ki, ismi janjanlı bu kuşak vadettiği topu hiç oynayamadı. Bugün artık bunun bir altın değil kayıp jenerasyon olduğunu kabul etmek lazım. Ha, diyebilirsiniz ki 2018 Dünya Kupası’nda yarı final oynadılar. Ama beklenti bu kuşağın illa bir turnuvadan kupayla ayrılacağı yönündeydi. 
Kader bu ya, o gün de onları eleyen bugün gibi Fransa olmuştu.
Maça beş hücumcuyla başlayan Belçika’da sorun, atak başlangıçlarında yaşandı. Zengin bir orta sahaya sahip Fransa karşısında sayısal olarak da oyun olarak da orta sahada yetersiz kaldılar. Hücumda 4-4-2, savunmada 5-3-2 karşılayan Belçika, 60 dakika bu şekilde oyunu dengede tutabildi. Ardından Tedesco planın ikinci aşamasına geçti ve forvetten Openda’yı

Turu garantilemiş Almanya, İsviçre karşısında son grup maçına da aynı 11 ile çıktı. Genç hoca Nagelsmann, yaşından dolayı “tecrübesiz” olsa gerek, İlkay yorulur, Muisala sakatlanır demedi, üç maçta da ideal 11 ile sahaya çıktı. Normal diyeceksiniz, adamların neticede bir ideal 11’i var, turnuva başlamadan karar vermiş, her maç dene-yanıl yapmamış.
O halde dünkü maçı konuşmaya Nagelsmann ile başlayalım. Aslında Alman Futbol Federasyonu Başkanı’yla başlamak da iyi bir fikir olabilirdi ancak kendisinin ismini bilmiyorum. Turnuva boyunca yabancı basını da takip etmeme rağmen Alman gazetelerinde de ismine rastlamadım. Değişik Alman işleri işte... “Federasyonun ön planda olmadığı bir turnuvada Almanya’dan başarı beklemek manasız.”
Almanya için turnuva dün İsviçre karşısında başladı. İsviçre enteresan bir takım. Etkili bir anlık pres, kazanılan bir top, nefis bir Freuler pası ve Ndoye bitiriciliğiyle ilk golü atan taraf oldular. Topa daha çok sahip olan taraf Almanya olsa da, İsviçre’nin kapadığı alanlar,