Burcu Kapu

Turnuvanın ölüm grubunun ismi büyük maçı İspanya-Hırvatistan karşılaşması “grup maçından çok bir çeyrek ya da yarı final eşleşmesini hak ediyordu” desem itiraz eder misiniz? Her ne kadar kafa kafaya iki takım görüntüsü çizseler de maç öncesi bir çok soru işareti barındırıyorlardı. Morata koskoca İspanya takımının santrforu mudur? İspanya savunma hattı ve kaleci Unai güven veriyor mu? Luis Enrique’den bu yana gençleşmeye devam eden İspanya, yüz yıldır aynı kadroyla oynayan tecrübeli Hırvatistan karşısında ne yapabilir? Hücum zaafı olan Hırvatistan’ın bir de atletizm, koşu mesafesi gibi fizik güçte de acaba zaafları ortaya çıkacak mı?
Peki o zaman bu soruların cevaplarını maçta arayalım.
İspanya artık kimliği olan pas oyunuyla maça başladı. Doğru saha yerleşimi, doğru pas ile önce rakibini tartıp oyunu yönlendirmeye çalıştı. Bu esnada Hırvatlar ise ilk çeyrekte kontrolü ele alıp hızlıca bir gol arayışındaydı. Aslında topu yönlendirmeye başlamış, oyuna dengeyi de getirmişlerdi.

23-24 sezonunun şampiyonu Galatasaray isminin yanına 24. lig kupasını muhteşem geçirdiği bir sezonun ardından puan rekoru kırarak yazdırdı. Her şampiyonluğun bir hikayesi ve kahramanları olur. İleride bu sezonu çokça kaos ve kavgayla hatırlayacağız belki ama hepsi yöneticilerin sebep olduğu olaylardı. Yönetimler hep kendilerinin şampiyon yaptıklarını veya hakemler yüzünden kaybettiklerini iddia eder. Ama bu gerçek değildir ve tarih yöneticileri hep unutturur, oyunun gerçek kahramanı futbolcular ve teknik adamlar sadece hatırlanır. İşte bu şampiyonluğun kahramanı da başta Okan Buruk sonra da oyuncularıdır.
Okan Buruk’un Bayern maçı başta olmak üzere ortaya koyduğu taktik planları, yoklukta bulduğu çözümlerle yeni bir Barış Alper doğurması, itidalli açıklamaları ve sezon boyu oyuncularını da aynı şekilde sadece saha içine odaklamasıyla şampiyonluğu sonuna kadar hak etti. Sezonu formsuz geçirmesine rağmen gol kralı olan Icardi, yaşlı denen Mertens’in gencecik aklı, morali bozuk Kerem’in muazzam rakamları, Uruguay değil de Spartalıymış gibi savaşan Torreira,

Galatasaray’ın stresli, Fenerbahçe’nin agresif başladığı maç şampiyonluğu son haftaya taşıdı. Adeta bütün sezonun yorgunluğunu bu maça bırakmış Galatasaraylı futbolculara, tahriklere kapılan 50 bin taraftar da eklenince takım bir türlü oyuna giremedi. 10 kişi kalmış rakibi karşısında, pas kalitesi olmayan, doğru yerleşemeyen ve isabetli şut atamayan bir görüntü izletti. Tıpkı Kopenhag deplasmanının ilk yarısı gibi. Oyun kurulumunda sorun yaşayan Nelsson, sol tarafta ters ayakla kalan Davinson, iki haftadır sorumluluk almayan Kerem Demirbay ile rakibinin eksik merkezi karşısında bile pasif bir orta saha görüntüsü, önde çoğalamayan, sürekli kanattan merkeze oyunda ceza yayı çevresinde az adam bulunan bu oyunuyla ve formsuz Okan hocayla dün Galatasaray umutlarını bir hafta erteledi.
Öte yandan derbiye bir gurur maçı olarak bakan Fenerbahçe’nin maçın ritmini ve oyun gücünü elinde tutması, 10 kişi kalmasına rağmen iyi karşılaması, etkili ön alan baskısı ve topu alan her Galatasaraylının yanına baskıya gitmesiyle

Galatasaray maça bir eksikle başladı, o da “Konsantrasyon.” Sanki o kelime unutulmuş, şampiyonluk ilan edilmiş oyunuyla 40 dakikaya yakın bir süre taraftarının yüreğini ağzına getirdi.
Peki neler oldu o 40 dakikada? Karagümrük imkanlarını iyi muhakeme etmiş, en uca fizik gücünden faydalanmak için Marcao’yu koymuş, ben bu oyunda en fazla kanatları kapatabilirim demiş. Galatasaray ise merkeze oynasa belki bu kadar zorlanmayacağı dakikalarda, iki oyuncunun etkisiz oyunuyla merkez hattı işlemedi, Abdülkerim ve Kerem Demirbay. Papatya falı misali bir iyi bir kötü oynayan Kerem Demirbay’ın basit pas hataları ve geri dönememesi sadece ön alan baskısının sürekliliğini değil, takımın kontraya yakalanmasına da çoğu pozisyonda sebep oldu.
Rakibi geri ittiremeyen Galatasaray çok defa geniş alanda yakalandı. Biraz da Karagümrük’ün yönlendirmesiyle oyunu sol tarafa yığılan sarı kırmızılarda Abdülkerim-Köhn-Barış Alper pas trafiği de oturmayınca o bölgeden top kayıpları başladı. İşte o 40 dakikada hem sarı kırmızlılar bir gol yedi hem de

Kadro kalitesi bir Sivas olmasa da 5-4-1 dizilip kalabalık savunup kontra kovalayan görüntüsüyle Konyaspor, tahmin edilmesi kolay bir planla sahadaydı. İsmail Hoca ise Fred’i ön liberoya çekip, Mert Hakan ve Szymanski’den iki 8 numara beklentisiyle maça çıktı. Hücumda kilit paslarıyla meşhur Fred geriye gömülüp, Konya ise merkezde adam adama oynayınca, ilk yarı hücuma yerleşemeyen, durağan bir Fenerbahçe izledik. Sezonun ilk yarısı ve ikinci yarısı arasında Fenerbahçe’de değişen çok konu var. Bunlardan biri de stoperleri ileri çıkartıp oyunu daraltmaktan tedirginlik duyması. Halbuki ilk yarıdaki boğucu oyunun ana unsuru daha dar alanda, daha baskılı, tamamlanamayan her hücumu yeniden merkezde hücuma doğuran bir oyun anlayışının olmasıydı. Bir klişe olacak ama o günlerde hücum gerçekten savunma çizgisinden başlıyordu Fenerbahçe’de. Dün ise geride savunma, kanatlara deplase olan Mert Hakan ve Szymanski, uzun paslar ve 6 numaraya hapsedilen Fred’in gücünden mahrum kalma senaryosunda Dzeko da

Adana Demirspor, güçlü taraftarı önünde, onların coşkusuna yakışır bir başlangıç yaptı. Daha ilk dakikada Balotelli’nin kazandığı topu Mendoza ile buluşturması, Galatasaray’da yürekleri ağza getirdi. Ama maç boyu sık sık duyacağımız o cümle ile pozisyon sonlandı: “Son anda Muslera...”
Öyle bir ilk yarı geçti ki, pamuk helva tadındaki orta sahalar biraz nemden eridi, biraz geçiş oyununun altında ezildi. Rakibinin topla oynamasına müsaade eden Demirspor’da plan, orta sahayı kullanmadan doğrudan arkaya şiddetli koşularla sarkmaktı. Özellikle savunmadan Angelino’nun ruhunun geldiği sol bekte bu sarkmaları tehlikeli bir şekilde yaptılar. Barış-Atal eşleşmesinin kazananı Atal olurken, Barış’ın sol kanatta kaybettiği toplar geçiş oldu. Balotelli’nin peşini bırakmayan Abdülkerim’den ve Yusuf-Köhn eşleşmesinden fırsat bulan Mendoza, tehlikeli her pozisyonun içindeydi. Peki Demirspor bu fırsatları neden golle sonuçlandıramadı derseniz:
“Son anda Muslera...”
Toplam 26 şutun çekildiği ilk yarı, bu sezonun en

Sivas deplasmanında Fenerbahçe’nin alacağı sonuç kadar Konferans Ligi vedasının etkisi de büyük bir merak konusuydu.
Kadro tercihleri sorgulanan İsmail Kartal, ideal 11 ile maça başladı. Ama ilk yarım saatte 200’e yakın pas yapıp kaleye hiç isabetli şut çekemeyen sarı-lacivertlilerde sorun nedir diye de düşündürttü. 
Mesela derinde kalabalık bekleyen Sivas karşısında stoperlerini ileri çıkarıp, takım boyunu kısaltıp, pas şiddetini artırabilirdi. Ya da son haftalarda artan ön bölgede basit top kayıplarını engellemek için pas yerine şut talimatı verebilirdi.
Tam pas hatalarında muhtemel şüpheliler listesinde Tadic’in arkasına Fred’i de yazmalı diye düşünürken, Brezilyalı öyle bir gol attı ki, ilk yarıyı temize çekti. Peki siz de Olympiakos maçında Fred oyundan alınmasa 90+’da belki böyle bir gol atardı diye düşündünüz mü? Önemli olan sizin benim düşünmem değil ama acaba İsmail Hoca’nın aklından geçmiş midir sormak isterdim.
Antrenman maçı temposunda geçen

Düğüm derbiye kadar sürecekmiş gibi gözükse de, son haftalarda iki takımın da ilk yarı oyunları S.O.S veriyor. Buna ister kadro tercihi deyin, ister maç temposu veya temposuzluğu, ikisinin de oyun gücünde bir düşüş var. Ancak ligin çok üzerindeki kadro kaliteleri nasıl puan farkıyla onları zirveye taşıdıysa; maçların ikinci yarılarında rakiplerin kalitesi yetmezken, iki takımın bireysel yeteneği yüksek oyuncuları da skoru yakalıyor.
Puan farkı Galatasaray’ı öne çıkarıyor gibi durabilir. Ancak ibrenin sarı-kırmızılılardan yana olmasının asıl sebebi, yıllardır süregelen “Mayıslar bizimdir” sloganı. Galatasaray eğer final oynuyorsa, o periyoda girdiyse bambaşka bir kazanma ruhuna bürünüyor. Fenerbahçe ise şampiyonluğa hasret geçen yılların verdiği kırılganlıktan etkilenmeye daha müsait. Şampiyonu derbi belirler. Şampiyonu psikolojik üstünlük, zihinsel rahatlık belirler. Yani psikolojik olarak Galatasaray’ı bir adım daha yakın görüyorum.