Mehmet Tez

Yılın son yazısında ustalara saygımızı ifade etmeden geçmeyelim. İşte geçen yıl yeniden yayınlanan compilation ve box set’lerden bazıları (Siz bunlara müziksevere hediye gözüyle de bakabilirsiniz)

- Fela KutI Box Set #4
Afrobeat üstadı ikonik sanatçının eserlerini derleyip topayan seçmelerden bu yıl içinde yayınlanan dördüncü box set Erykah Badu’nun yaptığı seçkiyi içeriyor. Neo soul ikonu Badu’nun Afrobeat ikonu Kuti’den seçtikleri gayet ilgi çekici yapıyor bu derlemeyi.

- Early Years 1965-1972 / PInk Floyd
Pink Floyd’un 1965-1972 tarihleri arasındaki kayıtlarına odaklanan bu box set 27 CD’lik bir arşiv sunuyor ki bu kadarı Roger Waters’ın evinde bile yoktur. Syd Barrett’lı yıllardan yayınlanmamış kayıtları da içeren uçsuz bucaksız bir hayal alemi.

Bu başlığı, 2017’de dinleyip keyif aldığım, eğer gözden kaçırdıysanız siz de yıl sonunda hatırlayın diye not ettiğim albümler olarak da okuyabilirsiniz

- “Escher ChronIcals” - Şevket Akıncı: Bu çok özel çalışma açıkçası eğitimli kulaklara, biraz da müziği kalıplardan, klişelerden uzak algılayabilen açık fikirli zihinlere hitap ediyor. A.K. Müzik tarafından yayınlandı. Adından anlaşılacağı gibi Hollandalı ressam M.C. Escher’in görsel kurgusundan ve eserlerinden esinleniyor. Buradaki imkansız matematiksel yapıların müzikal matematikteki karşılığını arıyor. Besteci, icracı, çok yönlü müzik adamı Şevket Akıncı’nın 18 eseri var bu albümde. Berklee Müzik Okulu’ndan 1994’te mezun olan Akıncı’nın o dönemden bugüne cazdan elektronik müziğe, klasik müziğe sınır tanımayan müzikal düşüncesinin geldiği son aşamaya dair bir fikir veriyor. (A.K. Müzik)

- “Boyutlar” - Bubituzak: 2017 başında yayınlandığından yıl sonu listelerinde biraz gözden kaçmış gibi geliyor bana “Boyutlar”. Unutmak haksızlık olur. 2017’ye dönüp baktığımda lansman konserindeki performanslarıyla hatırlıyorum ben bu albümü. Eski usul power trio’lar gibi güçlü rock temellere oturtulmuş şarkılara kişliğini veren Görkem Karabudak’ın

Hani bir sahil kasabasında balıkçılık yapmak diye eski bir düş vardır bu ülkede.

Hani gitmesek de görmesek de orada olduğunu bilmek yeter de artar. Zaten pek kimsenin gerçekten gittiği de yoktur.

Hani dedim ya bu hayal gelişti, serpildi, yıllar içinde güneyde bir sahil şehrine yerleşip “internette bir şeyler yapma”ya dönüştü. Gözler İzmir’e
çevrildi diye...

İşte bu kaçış planları bitmek bilmiyor değerli okurlar. Güney, kuzey, doğu fark etmiyor. Yeter ki bu kargaşadan uzakta, bu siyasi itiş kakışın üzerimizden silindir gibi geçmediği bir yerlerde olmanın hayali kurulsun. Daha doğrusu kurulmaya görsün.

Yeni moda Doğu Ekspresi’ne binip Kars’a gitmek. Birkaç günlüğüne de olsa epik manzaralar arasından geçip bambaşka bir yere adım atmak ihtiyacı.

Şehirden, hatta güneydeki sahil kasabasından bile uzağa uzanmak.

Bırakın kasabayı sahil şehrini kendini dağlara ıssız ovalara vurmak.

2017 yılında keyif alarak dinlediğim albümleri paylaşmaya devam. İşte geçen yıl yayınlanan 10 albüm daha

- “Soul Of a Woman” - Sharon Jones and the Dap KIngs: Sharon Jones’un kanserle mücadele ettiği son yılında kaydettiği yeni şarkılardan oluşan albüm. Klasik funk ve soul’un en güzel ve canlı örneklerinden biri. 2017 model orijinal soul albümü.

- “Somersault” - Beach FossIls: Indie ekolün en yeteneklilerinden Beach Fossils. Dört yıldan bu yana ilk uzunçalarlarında ne yaptıklarını çok iyi biliyorlar. Real Estate / DIIV tarzı shogaze - surf rock dalgasını bir adım öteye götümeyi, hayret verici müzikal buluşlarla başarırken klasikleşmeye hayli yakınlar.

- “The Ooz” - KIng Krule: Bu köşede ilk kez 2013’te yayınladığı ilk uzunçalar “6 feet Beneath The Moon” vesilesiyle bahsetmiştim kendisinden. 19 yaşındaydı sesi çok farklıydı, çıplak gitar tonunu etkileyici kullanıyordu, şiiri, sözleri sağlam bir genç ozandı. Bugün çok daha başarılı ve giderek daha fazla tanınıyor. (7 Şubat’ta Garanti Caz Yeşili kapsamında Salon’da izleyeceğiz.) “The Ooz”, caz, rap, rock sacayağı üzerine kurulu 18 şarkıdan oluşuyor. Bu sacayağının ortasında King Krule’un kendine has, zaman zaman bir genç Tom Waits

En iyi albüm ne demek? Bunu tartışmak ve nesnel bir kriter bulmakla zaman harcamak yerine kişisel listemi paylaşmayı tercih ediyorum. Bu albümler benim geçen yıl büyük bir keyifle, en fazla dinlediğim albümler

“Take Me Apart” Kelela: Yeni nesil R&B ve popun en iyi sentezlerinden
biri Kelela’nın “Take Me Apart”ıydı şüphesiz. Rap’in siyah müziği ve popu tek başına domine ettiği bir dönemde farklı bir kanal açan önemli, her şeyden önce dinlemesi zevkli vokal odaklı bir albüm.

“ThIs Old Dog” Mac DeMarco: Mac DeMarco’nun her albümünü her şarkısını sevenler bile kariyerinin en iyi şarkılarının bu albümde olduğunu kabul edecektir. “On the Level” dinlemeye doyamadığım şarkılardan biri oldu geçen yıl. DeMarco’nun “Benim için çok özel anlamı var, ailemle ilgili dediği” albümü.

“La Vem a Morte” BoogarIns: Brezilyalı psychedelic rock ekibi ülkelerinin 60’lardaki Tropicalia dalgasını bugüne şahane şekilde taşıyor. Kendilerine has vokaller, Portekizcenin büyüsü, keyboard’larla destekli şahane garaj sound’larıyla hayran bıraktılar. “Onda Negra” unutulmaz şarkılardan.

Sene sonu yaklaştığında her müzik yayını, kendi meşrebince yılın öne çıkan albümlerini dizmeye çalışır. Bu çok normal. Anormal

Evin önünde park yeri bulunca sevinçten bir hafta işe otobüsle, metroyla giden milletiz. “O kadar güzel yer buldum ki kıyamadım sabah arabayı çıkaramadım. Biraz daha dursun.” Size hiç olmadı mı? Bana oluyor.

Sabahları yanından geçip, “Nasıl da güzel park ettim” diye bakarsın şöyle sağından solundan arabanın. Onun tadı hiçbir şeyde yok. Tam o sırada bir münasebetsiz mütecaviz gelir. Bu tatlı hayal âlemini yıkmaya ant içmiştir:

“Pardon çıkıyor musunuz?”

Seni çakal seni. Bu güzel yeri bırakır mıyım ben sana hiç? “Hayır” dersin keyifle. Yorgun ama muzaffer savaşçının gururlu sesidir o.

Ha bire aç kapa bagajı, bir şey alacakmış gibi arka koltuğa uzan, sileceklerle oyna, torpidoyu yokla, orasını burasını kurcala. Gelip sorarlar: “Çıkacak mısınız?”. “Hayır.” Bir keyif, bir tatlı sıcaklık: “Bugün de metrobüsle geçeyim ben. Buna değer.”

“Çıkıyor musunuz?” sanıldığından karmaşık bir soru. Sizi ikilemlere, zor kararlara, önemli süreçlere, dönemeçlere sevk edecek bir soru. Verilen yanıtın hayatınızda sonuçları olacak. Telaşa sürükleyecek, iki ayağınızı bir pabuca sokacak, çıldırtıcı bir soru.

Arabanın yanına daha varmadan sizi bulur. Yürüyüşünüz, her haliniz sizi ele verir, az sonra çıkacaksınız

Ayben’in, “baskı ve şiddetle susturulan bütün kadınlara” adadığı yeni albümü “Başkan”, rap müzik dinlemeyenleri de kendine çekebilecek müzikal özelliklere, zehir gibi sözlere sahip

Ayben’in, Basemode Records imzalı yeni albümü “Başkan”ın ilk single’ı, aynı adlı açılış şarkısıydı. Bu şarkının bir de videosu var. Ayben bu videoda temsili siyaset, medya figürleri ve popüler kültürü temsil eden imgeler üzerinden hakim toplumsal kalıplara yönelik bir eleştiri yapıyor.

Şarkılarda aşktan başka söz olmamasını, etrafta olan bitenin görülmemesini, televizyonların beyin yıkayan yayıncılığını, hırsızlığı ve pek çok başka genel sorunu eleştiriyor ve meydan okuyor.

Ayben’in kafası bozuk çünkü etrafta hoşuna gitmeyen şey çok fazla. Her makul vicdan sahibi insanı isyan ettirecek olaylara nasıl sessiz kalınabilir ki?
Kadınlara uygulanan şiddet (Ayben albümünü baskı ve şiddetle susturulan tüm kadınlara adamıştı), en alttakilerin hayat mücadelesi, müzik sektörünün kodamanları, pop müzik, rap müzik... Ayben’in ters giden her şeyle problemi dizelerine yansıyor.

“Başkan”ın sonunda “Tüm eski defterleri sildim, yenisine başlıyorum şimdi” diyor. Ben bu sözü içerik değil müzikal açıdan yorumlayayım. Ayben

U2’nun yeni albümü “Songs of Experience” nerede kaydedilmiş, nasıl süreçlerden geçmiş, kimler katkıda bulunmuş, şarkılar ne diyor, tema ne? Bunları anlatmak isterdim ama yapamıyorum

Elimizde kalan sadece sevgi” diyor Bono, açılış şarkısında. Günün moda efektlerinden geçirilmiş, trendlere uygun vokaliyle. Bizim elimizde ne kaldı ayrı konu onu tartışırız. Ama vergi cennetlerinde kurulan şirketlere yatırım yaptığı Paradise belgelerinde kayıtlı olan birinin elinde sevgiden fazlasının kaldığı kesin.* Vergi ödemeyince bayağı bir şey kalıyor olmalı.

Eğlence dünyasının yıldızları, tıpkı politikacılar gibi anonim insanlar değil. Bu işe girerken her adımlarının takip edileceğini bilmeliler. Bilirler. Özel hayat ihlali özel hayatı olanlar için bir mesele. Bütün hayatınızı ve varlığınızı kamuoyu önünde oynadığınız rollere borçluysanız sizi her adımınızda izlerler, eleştirirler, yargılarlar. Hele hele kimliğinizi sosyal sorumluluk projelerinde ön sıralara koşmaya, global vicdan yönetimine borçluysanız, söyleminizle eyleminiz tutarlı olmadığında eleştirilmeniz de normaldir.

Bono’nun dokunaklı sesi kalbime ulaşmıyor

Bugün U2 dinlerken karmaşık duygular içindeyim. Kendini topluma sevdirmeye çalışan