Eskiden ergenken pop dinlenir, daha sonra rock, caz ve klasiğe terfi edilirdi. Peki ya şimdi?
Biz Michael Jackson dinlerken abilerimiz Dual pikaplarına koydukları The Police, Led Zeppelin albümlerinin çıtırtıları arasında kaybolurdu. Bize eski gelirdi. Büyüdükçe geriye dönüp baktık. Anladık. Müzik zevkimiz ilerledi. Poptan caza, klasiğe, elektroniğin çeşitli türlerine kendimizce terfi ettik. Ancak şimdi bu sistem ne kadar geçerli emin değilim. Geçenlerde bir dostum bu konuda Sunday Times’ta çıkan yazıyı paylaştı. Başlıktaki sorunun yanıtı tartışılıyor. Bilimsel kanıtım yok ama gördüğüm kadarıyla çoğu genç yetişkin daha çok pop dinliyor.
Belki insan ömrü uzadığından, belki “50’ler yeni 30’lar” falan gibi laflardan dolayı oluyor bunlar. Yaşlananlar genç zevkine, gençler yaşlı zevkine sahip.
Türkiye’ye hangi dünya çapında star popçu gelse gidin bakın içerisi ünlülerle, cemiyet hayatının ileri gelenleriyle, yani yetişkinlerle dolu.
Pop müziği gençler değil, yetişkinler finanse ediyor
Sting, Lady Gaga, Justin Timberlake, Madonna, Lenny Kravitz... Liste uzar gider. Ama mesela Mulatu Astatke konserinde yoktur o kitle. Neil Young konserinde yaşlıdan fazla 20’lerinde genç hazır bulunuyordu. Bob Dylan keza. Metronomy ya da Faith No More dinlemeye konsere gidenler hep genç. Belle & Sebastian’ı seven yetişkin pek görmedim. Ama “Katy Perry çok iyi ya” diyen var. Taylor Swift’e bayılıyor, Beyonce’ye, Rihanna’ya hasta ama Marcus Miller gelince “O kim?” diyor. Teoride durum böyle olmamalıydı.
Önümüz yaz; açık havalarda, sahillerde telefoncuların katkılarıyla onlarca pop konseri verilecek. Gidip bakın bakalım gençler mi daha fazla yoksa yetişkinler mi ön sıralarda çığlık atıyor?
Ama mesela caz festivallerinde hep 20’li yaşlarında genç müzikseverler en ön sıralarda. Buzzcocks ya da Blondie’ye en fazla gençler heyecanlanıyor.
Pop yaşlı müziği mi oldu bilemiyorum. Ama bugün pop müziği genç değil, yetişkin dinleyici finanse ediyor ve bu durum bir kuşak sonra değişeceğe benzer. Her zamankine oranla giderek daha fazla sofistike ve alternatif müziklere ilgi duyan bir kuşak oluştuğu gerçek. Gelecek pop starlarının değil, yerel kahramanların.
Diktatörlerin müzik zevki
Kaddafi 2006’da, Libya’nın Amerikan uçakları tarafından bombalanmasının 20’nci yılında Lionel Richie’ye barış konseri verdirmişti. Richie yeteri kadar milyon dolar karşılığında, Kaddafi’nin bombalama esnasında hayatını kaybettiği iddia edilen üvey kızı Hanna’yı da anarak bu “barışçı” ülkeyi selamlamıştı.
Kaddafi’nin oğullarının Mariah Carey’yi St. Barths Adası’ndaki yatlarına çağırıp
10 dakikalığına birkaç milyon dolar karşılığında şarkı söylettiği biliniyor.
Kuzey Kore lideri Kim Yong-Un’un iki yaş büyük abisi Kim Yong-Chul geçenlerde Royal Albert Hall’da Eric Clapton konseri izlemiş.
Ayağına çağırmamış, kendi gitmiş. Üstelik 2006 ve 2011’de de izlemiş Clapton’ı. Bazen diktatörler pop yıldızlarından daha düşünceli oluyor.
PAZAR ALBÜMÜ
“In Colour” - Jamie xx
Four Tet sever misiniz? Fridge diye bir şey hiç duydunuz mu? Peki 2000’lerin başında çıkan
DJ Kicks albümlerini beğenir miydiniz?
DJ Shadow’un müziğine muhabbetiniz var mı? Dört evet, bu albümü derhal edinin demek. Üç evet, mutlaka beğenirsiniz demek. İki evet, bekle demek. Bir evete mesajım, illa kendine göre bir şeyler bulacaksın. Sıfır evete sözüm şu: Tarza marza, isimlere çok takılma, bu albümü önyargısız dinle, beğeneceksin.
The xx prodüktörünün ilk solo albümünü klasik müzik dinler gibi dinleyebilirsiniz.
