Mustafa Anıklı

Ligin ilk yarısındaki Sivasspor ile bugünkü arasındaki temel fark, eldeki malzemenin kıtlığı... Rıza Çalımbay için ideali yakalamak o kadar zor ki... Çaykur Rize maçında da böyleydi, Gaziantep karşısında da... Başakşehir’in maçındaki Yiğido ise çok daha eksikti.
Skuletic ameliyat oldu, Kone, Emre Kılınç, Erdoğan Yeşilyurt ve Goiano ise sakat... Gel de bunların yokluğundan bir takım çıkar...
Hele sağ bek... Rıza Hoca, neler neler yapıyor? Rize karşısında Goiano’nun yokluğunda Papp ile başlamıştı, Fatih Aksoy ile devam etti. Başakşehir karşısında da, “Elimde orijinal sağ bek varken onunla çıkayım” dedi ki, Barış Yardımcı sahadaydı. Kısmet ona 10 dakika izin verdi. Fatih yeniden sağ savunmaya geçti. Olmadı, ikinci yarıda Papp girdi, Fatih yeniden orta sahaya döndü.
İkinci kritik eksiklik Emre Kılınç’tı. Sakatlığı Sivasspor’un hücum gücünü önemli oranda etkiledi. Yiğido, eksi 12 derecede, özellikle golü yemesi sonrasında çok çalıştı, çabaladı. Ancak Mert Hakan dışında kalanlar, o kadar da istemedi.
Evet karşılarında Başakşehir vardı; evet ligin en etkili takımlarından biriyle oynadılar. Ancak Sivasspor, saha içi kurgusunda çok değişiklik yapmadı. Durdurmak için değil, oynamak için sahaya çıktı. Fakat takımların oyunu dengede tutma içgüdüsü bu skora zemin hazırladı.
Lider takipçisi Başakşehir’in ise diğer maçlarından farkı, böyle bir sahada, böyle bir ortamda oynamaya çok alışkın olunmamasıydı. Rakibe daha net pozisyonlar verdi ancak yakaladığı kontratakları daha verimli kullanabilse sonuç farklı olabilecekti.
İstanbul ekibindeki hücum gücü birçok takımda yok. Ancak her zaman hırsına alıştığımız Crivelli, sonuç değiştiren Edin Visca ve klas hareketlerini izlediğimiz İrfan Can da dün sahada pek yoktu.

Evdeki hesap çarşıya uymuyor. Gaziantep’ten üç puanla dönmeyi bekleyen lider, 5 golle evine geldi.
Goiano’su sağ beke, Uğur’u sol beke dönen Sivasspor, ideal savunmasıyla 5 yedi! Gaziantep FK attı desek daha mı doğru acaba?
Lider için Çaykur Rizespor karşısında “eksik” demiştik, halt etmişiz! Keşke o takım sahada olsaydı! Bir Maxim, Sivasspor’a yetti de arttı...
Ne Mert Hakan ayaktaydı ne de tek golün sahibi Hakan Arslan... “Maşallah” dediğimiz Fatih Aksoy, bizi tekzip etti. “Kedi kaleci” diye söylenen Samarra, Sivas’ı iki haftada yerle bir etti. Bulunan pozisyonları da hepsi birden iç etti! Emre Kılınç da kendisi hakkındaki tüm iyi düşüncelere bu maçlık bir çarpı çekti.
Keseden yeme konusunda Başakşehir hiç olmazsa son haftalara kadar idareciydi, Yiğido’ya sanki ligin ilk yarısı yetti. Ruhu vardı kayboldu, takım vardı yok oldu.
Gaziantep kalecisi Günay, 6 kritik kurtarışla kariyer rekoruna imza attı. Ama ev sahibinde kahraman, Alexandru Maxim idi. Herhangi bir tartışma olmaması için Rumen transferler konusunda hassas davranan Sumudica’nın garantisindeki Maxim, iki gol attı, diğer ikisinde de gollerin kahramanıydı. Sahada kalsa beşinciye de imza koyardı!
Bu yenilgi, daha doğrusu hezimet sanırım Sivasspor açısından iyi bir uyarı oldu. Gaziantep FK ise marka olma, Gaziantepspor’un yerini alma yolunda kocaman bir adım attı. Haddini bilen Sumudica, takımına da bunu iyice öğretmiş. Ama yakaladığında affetmemeleri gerektiğini de göstermiş.

Doğruya doğru; lider Sivasspor istediği kadar “sistem takımı” iddiasında bulunsun, sistemin dişlileri eksik olduğunda çalışmasında tutukluk olduğu bir kesin... Bu beraberliği onların yokluğuna bağlayamayız belki ama onların varlığı sahadan üç puanı çıkarabilirdi.
Rıza Çalımbay, Çaykur Rizespor karşısında olası bir erken golün kendilerini rahatlatacağı düşüncesiyle özellikle ilk 20 dakika içerisinde Sivasspor’u rakip yarı sahaya yıktı. Buna karşın konuk ekip de bunu kabul eder tarzdaydı. Hem de nasıl... “Etten duvar” demek ne kelime... Zırh gibiydiler.
Sivasspor kalecisi Samassa’nın eline 10. dakikada top değdi. Anlayın işte... Ev sahibinin 45 dakika boyunca oyunu yarı sahada karşılaması, buna karşın Çaykur Rize’nin topa ulaştığı anda hızlı hücuma kalkamaması, Karadeniz ekibinde pozisyon fakirliğini de beraberinde getirdi.
Kone’nin direkten dönen şutu dışında yürekleri hoplatan pozisyon pek olmazken, Demir Grup Sivas’ın amansız presi bir türlü karşılık bulmadı.
İkinci yarı ise çok farklı bir oyun oldu. Bu sezon ilk kez 11’de yer alan, stoper Papp, sağ bekte iyi niyetle çalışsa da, Çalımbay’ın istediğini yapamadığı için değişiklik burada gerçekleşti. 45’ten sonra Fatih Aksoy, sağa geçince durum da farklı oldu. Ofsayt nedeniyle sayılmayan golünün şaşkınlığını üzerinden atamayan Sivas, önce Boldrin’in direkten dönen topuyla afalladı, “süper” denilen kaleci Samassa’nın akıl almak hatasıyla bir anda mağlubiyetin korkusunu ensesinde hissetti.
Taktik değişiklikler meyvesini vermesi beklendi, verdi de... Traore ve Yasin oyunu hareketlendirdi. Ev sahibi, Rize kalesini öyle bir abluka altına aldı ki tek golde kalmaları biraz şans biraz da rakip savunmanın eseriydi. Stoper Talbi başarılı, kaleci Gökhan azimliydi. Sol savunmadaki Melnjak da bildiğimiz gibiydi.
Sivasspor’da Fatih’in sağla önüne alıp solla vurduğu ve direkle buluşturduğu top gol olsa, Sivas galibiyet için dakika da bulurdu. Ama bu Fatih Aksoy’u izleyen Beşiktaş, böyle bir elemanının neden kirada olduğunu da sorguluyor, hatta saçını başını yoluyordur.

3 Temmuz sürecinde en iyi hukukçular(!) spor servisinden çıktı, kulüplerin harcama limitleri ortaya çıktıktan sonra şimdi de herkes, yani spor servisi çalışanları muhasebe dersi almaya başladı!

Hele Fenerbahçe'nin rakamları sonrasında herkesin elinde hesap makinesi racon kesiyor. "Hayır efendim! 19 milyon lira çıkmıyor. Kalem oyunu var!", "Eeee, bunların zaten 40 milyon lira açığı vardı, 16 çıkarsa 24 olur" diyenler... Bazıları da twitter üzerinden piyasaya ayar vermeye başladı.

Bize de bu rakamların sağlamasını yapmak kaldı! Fenerbahçe'nin hesabına başlamadan önce, sarı-lacivertlilerin bildirdiği harcamanın ne olduğunu öğrenmek lazım... Bunu da şöyle hesaplayabiliriz;

31 Aralık'ta açıklanan 224 milyon 731 bin 66 lira, yüzde 30 sapmayla ne oldu? 292 milyon 150 bin 385 TL...

Fenerbahçe Başkanı Ali Koç, bu rakam sonrasında "82 milyon lira açığımız var" demedi mi? Koy bunu onun üzerine; demek ki sarı-lacivertlilerin yıllık harcaması 374 milyon lira...

Bir kere Tahkim'e gidip reddedilen, bunun üzerine Kulüp Lisans Kurulu'na itiraz eden ve yapılandırmayla bütçesi 257 milyon liraya çıkan Fenerbahçe, ikinci kez Tahkim'in yolunu tuttu. Buradan da bütçesine 16 milyon liralık ek sağladı mı?

Oldu mu sana bütçesi 257 milyon lira...

Bu rakamın yüzde 30'luk sapmasını aldığımızda yaptı 355 milyon lira...

Almanya Ligi lideri Borussia Mönchengladbach, İtalya Seri A’nın dişli takımı Roma, Avusturya’da üst sıralarda bulunan Wolfsberger ile eşleşen Başakşehir’in aldığı bu puanlara tek kelimeyle “Helal olsun” denir.
Aldığı bu galibiyetle turu geçmesine, bin kere “Helal olsun” denir.
Avrupa’da üç büyüklerle birlikte yola çıkan Başakşehir’in aldığı bu sonuçlara on bin kere “Helal olsun” denir.
***
Okan Buruk, meslektaşı Borussia Mönchengladbach Teknik Direktörü Marco Rose’nun “Tam kadroyuz” sözünü kıskandığını söylemişti.
Kıskanılması gereken sadece tam kadro olmaları mıydı?
O tribünlerdeki 54 bin kişi kıskanılmaz mıydı? En baba maçını 3-5 bin kişiye oynayan, taşıma taraftarla güç bulmaya çalışan bir Başakşehir, kentin dörtte birini tribüne çeken bir takımı kıskanmaz mıydı?

Önce şu gerçeği kabul etmemiz gerekir; Wolfsberger bugün Türkiye Süper Ligi’nde yer alsa, aynı Avusturya’da olduğu gibi ilk üç içerisinde yer alır. Takım disiplini, saha içi kurgusu, oyun becerisi ve pres üstünlüğüyle maalesef birçok takımımızdan daha iyi seviyede...
Ancak Başakşehir artık kabuğunu kırdı. Borussia Mönchengladbach maçındaki mücadelenin bir benzerini de dün yaşadı, seyredenlere yaşattı. Hele ki Azubuike’nin girişi takımın ofansif dinamiklerini bir tık daha ileriye taşıdı.
Mert yine kendinden emin, özellikle ilk yarıdaki kurtarışlarıyla güven verdi. Caicara ve Clichy, eski günlerine dönerek hem ileri çıkışlarda hem de savunmada kusursuz bir tutum sergiledi. Ponck ve Skrtel de defansta rakiplerine karşı iyi direnç gösterdi.
Top İrfan Can’ın ayağına o kadar yakışıyor ki, öylesine yetenekli ki, attığı golün çok daha fazlasını, güzellerini izlettirmeli bize... O denli yetenekli, o denli kaliteli... Ama bunu çoğu maçta saklıyor!
Forvet hattında Gulbrandsen vasatın ötesine gidemezken, Crivelli müthiş bir güç gösterisine girişti. An geldi, çakılı oynayan rakip savunmayla güreşti, an geldi duran toplarda defansına yardım etti.
Bu galibiyetin hem Başakşehir hem de Türkiye açısından ne kadar değerli olduğu önümüzdeki günlerde daha iyi anlaşılacak. Avrupa’da gruplar aşamasında bir ilki başaran turunculular, ligi de forse edecektir.

Değişimler, dönüşümler şüphesiz sancılı oluyor. Yıllardır İstanbul Başakşehir’e damgasını vuran Abdullah Avcı’nın yerine gelen Okan Buruk, kendi sistemini ancak oturtabildi.
Birçok ünlü teknik adamın tedrisinden geçen Buruk, şüphesiz en çok gördüğünü yapıyor. Ofansif bir takımla zaman zaman risk alıyor, ama sürekli gol arıyor. Nitekim ilk yarı boyunca pozisyon da buldu, pozisyon da verdi. İlk 45 dakikanın değerlendirmesi yapıldığında, Başakşehir’in Aleksic, Visca ve İrfan ile yakaladığı üç önemli şansını görmek gerek... Ve bir de Mert Günok’un başarısını...
Savunmada Skrtel ile Ponck ikilisi birbirlerine uyum konusunda ısınma turunda... Epureanu henüz üç günde bir maç oynamaya hazır olmayınca bu tür rotasyon da kaçınılmaz olacak. Geçmiş dönemin iki lokomotifinden Clichy değil ama Caicara oldukça gözle görünür bir şekilde oyundaydı. Bunda daha çok sağ kulvarı kullanma isteği rol oynadı.
İkinci 45 dakika mı? Takımlar birbirlerini yoklarken yine Edin Visca çıktı sahneye... Top ona geldiğinde en iyi yaptığı işi becerdi, Borussia Mönchengladbach’ın kalesine topu gönderiverdi. Zaten Süper Lig’de takımına bu kadar katkı veren bir isim az geldi.
Crivelli istekli ancak yetersiz, Gulbrandsen ise yerini yadırgayan görüntüdeydi. İrfan Can mı? Onca meziyet sahibi ama kaçak güreşti. Kaptan Mahmut ise görevini yerine getirdi. Galibiyet düdüğü beklenirken, sonradan oyuna giren Hermann’ın golü, bir çuval inciri berbat etti. Başakşehir’in galibiyeti de gitti, Türkiye’ye gelecek puanlar da...

Medipol Başakşehir’in Şampiyonlar Ligi’ne gidebilmesi için kazanma zorunluluğu vardı ancak gol yememek, amaca giden yolda önemli olduğu için ister istemez kontrollü oyun daha ağır bastı.
Maçın hemen başlarında her ne kadar Guilherme’nin direkten dönen şutu korkutsa da, şu bir gerçek ki, ilk 45’te turuncu-lacivertliler gole daha yakındı. Crivelli’nin topuk pasıyla yakaladığı fırsat neyse de, Robinho’nun kaçırdığının izahı mümkün değildi.
Zaten ilk yarı boyunca altışar şutu bulunan iki ekipten Başakşehir’in üç isabetinin olup, Olympiakos’un hepsini ıska geçmesi, ekibimizi üstün gösterse de, locada oturan teknik direktör Okan Buruk, takımındaki eksikleri çok iyi bir şekilde görmüştür şüphesiz...
Evet, Edin Visca vazgeçilmez... Evet, o topla buluştuğu anda hep tehlikeli... Ancak rakip bunun bilincinde değil mi? Sol kanadın yeteri şekilde kullanılamaması, hücum zenginliğinin, daha doğrusu skor yoksulluğunun etkenlerinden biriydi.
Caiçara ile Clichy’nin etkin rol üstlenememesi de Başakşehir açısından geçen sezona göre eksik yanıydı. Savunma dörtlüsünün ilk kez bir arada oynaması da ayrı bir handikap olarak görülebilir. Fakat ilk resmi maçına çıkan Ponck ile Viera çok da sırıtmadı. Fakat Viera’nın yaptırdığı penaltıyı nereye koyarız bilemiyorum.
İkinci yarının başlaması, aslında sonun başlangıcı gibi oldu. Başakşehir’i fare kapanına sokan Yunan takımı, Semedo ile aradığını buldu. Zaten Robinho-Arda değişikliğiyle yeni devreye başlayan teknik heyet, golün gelmesiyle yine kritik bir hamle yaparak Demba Ba’yı içeri aldı.
Başakşehir kurtuluş kapısını açmak için uğraşırken, esaret zincirini boynuna doladı ve idam fermanını imzaladı. Futbolun temel prensipleri arasında bulunan pres, ev sahibinin iyi kullandığı bir silah, Başakşehir’in unuttuğu bir gerçekti. Olympiakos’tan Jose Sa’nın kurtarışları da futbolun güzellikleri arasındaydı.