Uzay Gökerman

Fenerbahçe üst üste iki ciddi yenilgi alınca bütün gözler kuşkusuz Aykut Kocaman’ın üzerine çevrildi. Birçok kişi çiçeği burnunda teknik adamın kaç maçlık ömrünün olduğunun 'iddaasına' da çoktan girmişlerdir.

Yalnız bu sefer Aykut Kocaman’ın tek başına gitmeyeceği yanında “büyük bir kütleyi” de beraberinde götüreceğini de hesaba katmak gerekiyor.

Yönetim geçen sene iki alternatifli bir oyun kurdu. Daum demek en azından şampiyonluğa oynayan bir takım garantisiydi. Olmadı, Aykut Kocaman hemen devreye sokulacaktı. Bu kurgu kendisini sezon sonuna kadar götürdü. Fenerbahçe şampiyon olmuş olsaydı Aykut Kocaman hala sportif direktörlük yapıyor olacak mıydı, bu sonsuza kadar bilinemeyecek.

Aykut hem teknik adam hem de sportif direktörlük şapkasını takarak futbol takımının bütün sorumluluğunu üstlendi. Bir tarafta başarısızlığa tahammülü olmayan kredisi tükenmiş bir yönetim; diğer tarafta geçen sezon bir cadı kazanı gibi içten içe

Daum’un ilk dönemi ile Fenerbahçe’de kadro istikrarı veya devamlılığı diye bir anlayış oturmaya başladı. Yönetim az ama öz önemli isimlerden oluşan transferlerle her yıl bir tarafının eksiğini kapatarak şampiyonluğa oynayan bir takım yarattı. I. Daum döneminde yakalanılan iki şampiyonluk sonrasında üçüncü sene tarihin en iyi Fenerbahçe’sinin 81 puanla ligde ikinci olmasıyla başlayan travma bir sene sonra Zico’nun takımın başına getirilmesi ancak Daum taktiğinin sürekliliği ile atlatıldı.

İşte bu şampiyonluk Fenerbahçe yönetiminin bugüne kadar devam eden ataletinin de başlangıcı oldu. Son üç senede üç teknik adam değiştirilirken kadronun genel hatları korundu. Örneğin Fenerbahçe’de kim teknik adam olursa olsun takımı nasıl oynatacağını belirleyen Alex’in bir alternatifi yaratılamadı. Bu cümleden Alex’in takıma katkı yapmadığı şeklinde bir düşünce anlaşılmasın. Başka bir şey söylemeye çalışıyoruz.

Aurelio, Tuncay, Appiah ve hatta Ümit Özat’ın boşlukları gittikleri günden bu