Abbas Güçlü

Liselere Giriş Sınavı (LGS) sonuçları açıklandı. Zaten karışık olan kafalar daha da karıştı. Devlet liselerine yönelik hayalleri sona erenler, arayışlarını özel okullara yöneltti ama yıllık öğrenim ücretlerini incelediklerinde adeta şoke oldular.

4-5 yıllık lise öğreniminin bedeli en az bir milyon lira!

Böylesi yüksek bir meblağı bulsalar da “Buna değer mi?” sorusunu soranların sayısı bir hayli fazla.

Sınavda 193 öğrenci tam puan aldı, Matematik ve Fen’de ortalamalar yükseldi. Puanların yanı sıra yüzdeki dilimler de açıklandı ama keşke il ve Türkiye sıraları da paylaşılsaydı. İşte o zaman çok daha sağlıklı tercih yapılabilirdi.

Başvuruların tüm 8. sınıf öğrencileri için otomatik olarak alındığı sınava 1 milyon 236 bin ortaokul mezunundan, 1 milyon 31 bin 799’u sınava girdi. Katılım oranı yüzde 83 olarak gerçekleşti.

Bu durumda her yüzdelik dilimde 10 bin civarı öğrenci bulunuyor. Yani yüzde 10’luk dilimdeyseniz ilk 100 bindesiniz demektir.

Peki, aynı puanda yığılmalar ne kadar? İşte o belli değil.

İl ve Türkiye sıraları a&cc

Enflasyon sadece bizi değil dünyayı kasıp kavuruyor. Önce korona, sonra da Putin’in savaş inadı ekonomik dengeleri altüst etti.
Enflasyon ve cari açık nedir bilmeyen ülkeler bile şu anda bu krizden nasıl çıkarız arayışı içinde. Ekonomik istikrarsızlıktan az ya da çok etkilenmeyen ülke, sektör, vatandaş yok gibi. Rusya ve Ukrayna dünyanın buğday ambarı ülkelerinden. Yine aynı şekilde başta doğal gaz olmak üzere önemli enerji tedarikçilerinden. İşte bu yüzden savaş bir an önce bitmeli ki kıtlık ve kışa soğukta girme kâbusu sona ersin.
Üretim artsın, ekonomik dengeler yerli yerine otursun. Küresel istikrarsızlık ülkeleri daha derinden etkilemesin.

VELİ DE ZORDA, KURUMLAR DA
Ekonomik gidişattan etkilenmeyen sektör yok gibi ama sanki en can alıcı olan eğitim. Kolejler gibi vakıf üniversitelerinin öğrenim ücretleri adeta uçuyor. Bugünkü kurlarla yurt dışında öğrenci okutmak da artık hayal ötesi hale geldi.Velilerin tek başına bu yükün altından kalkması ise mümkün değil. Çocuklarını okuldan alsalar

Bugün dünden farklı ama gelecek bugünden çok daha farklı olacak.

Çocuklarımızı geleceğe hazırlamanın yolu ise eğitimden geçiyor.

Peki, eğitim kurumlarımız ve özellikle de üniversitelerimiz buna hazır mı?

Örneğin önümüzdeki 20 yıl içerisinde bugünkü mesleklerin yüzde 70’inin önemini yitireceği, yerine başka mesleklerin geleceği öngörülüyor. Bu konuda yeterli hazırlığımız var mı?

Zorunlu eğitim süresi, içeriği ve yönlendirme konusuna yeterince kafa yoruyor muyuz?

Diploma odaklı eğitim yerine bölgesel üretim odaklı eğitim modelleri geliştiriyor muyuz?..

Bu konu, sadece devletin, siyasetin ya da ilgili kurumların değil hepimizin ortak sorunu.

Çocuklarımızı ve ülkemizi, geleceğe çok daha güçlü bir şekilde hazırlamak istiyorsak, hep birlikte kafa yormalı ve taşın altına yine hep birlikte elimizi koymalıyız...

Her kentte üniversite, pek çok ilçemizde de fakülte ve yüksekokullar var.

Kent ileri gelenleri bu konuda yoğun çaba gösterdiler. İstedikleri de oldu.

Peki, on binlerce öğrencinin akın ettiği bu kentlerimiz üniversite öğrencilerine yeterince kucak açtı mı?

Barınma, yeme içme, yaşam kültürü ve en önemlisi de staj ve istihdam konusunda onlara yardımcı oldu mu?

Onları ev sahibi, öğrenciler de misafir olarak kabul edersek, misafirlere gerekli konukseverlik gösterildi mi?

Bu yönde çok farklı tespit ve değerlendirmeler söz konusu.

Öğrenciyi baş tacı eden kentlerimiz var, onları bir kambur olarak gören de.

Devletin ve kamusal kurumların yaklaşımı genelde pozitif olsa da öğrenciye sağlanan olanaklar aynı değil. İmkânlar doğrultusunda kesenin ağzını sonuna kadar açan da var, sıkı sıkıya kapatan da…

12 Eylül ürünü kurumların çoğu yok oldu ama YÖK güçlenerek yoluna devam ediyor.

40 yıl öncesi tartışmaları bugün gibi hatırlıyorum.

Başta İTÜ Rektörü Prof. Dr. Kemal Kafalı olmak üzere muhalif akademisyenler YÖK’ü zehir zemberek eleştiriyor, 12 Eylül yönetimini arkasına alan Doğramacı ise sanki hiçbir şey yokmuşçasına yoluna devam ediyordu.

Zaman zaman dünyadan örnekler veriyor, zaman zaman da rakamlar ve tablolarla adeta göz boyuyordu.

Ankara ondan memnundu ama üniversiteler kaynamaya devam ediyordu.

Kendinden sonraki YÖK başkanlarını, arada büyük pişmanlıklar yaşasa da uzun süre o önerdi, cumhurbaşkanları atadı.

Evren’den sonra gelen cumhurbaşkanlarının çoğuyla arası çok iyiydi, bir dediği iki olmuyordu.

Onu en çok üzen de kendi elinden tutup o makamlara oturttuğu isimler oldu.

Milyonlarca aday ve yakınları için dün zor bir gündü ama geçen yıllarla kıyaslandığında en azından “moral bozucu” değildi. 

Sorular sanki öğrencilerin motivasyonunu bozmamak için düzenlenmiş. 

Seçici ve zorlayıcı soru yok gibiydi. Bu da aynı puanla yığılmalar getirirse hiç şaşırtıcı olmaz! 

Bugün, muhtemelen, dünden biraz zor olabilir ama öğleden sonra, yılların yorgunluğu bir anda sona erecek. Tüm adaylara ve özellikle ailelerine geçmiş olsun diyoruz. Bundan sonrası daha kolay ve daha az stresli olacaktır. 

Barajların kalkmasıyla üniversiteye girmek bu yıl çok daha kolay olacak. 

Puanların hesaplanması için ilgili puan türlerinde yarım net yetecek. Puan hesaplandığında ise üniversite kapısı aralandı demektir. 

YKS ve benzeri sınavlar, bir başarı sınavı değil, sıralama sınavı. Yani kontenjan açığı olduğu sürece puanı hesaplanan her adayın üniversiteli olma şansı var. 

Önceki yıllarda yüz binlerce kontenjanın boş kaldığını da özellikle hatırlatmak isteriz. 

Pandemi dönemi ve sonrasında çok zor günler geçirildi ama işte bir öğretim yıl daha sona eriyor.

Nasıl geçeceği, nasıl altından kalkılacağı çok tartışıldı. Bu öğretim yılı zor biter diyen de oldu, güçlenerek çıkacağız diyen de.

Geriye dönüp baktığımızda, artılarıyla eksileriyle önceki yıllardan bir farkı yoktu.

Eğitimin zirvesinde köklü değişiklikler oldu. Hem MEB’de hem de YÖK’te değişen sadece Bakan ve Başkan değil alt kadrolar da adeta yenilendi. Bu değişimin etkileri ise ancak gelecek öğretim yılında kendini göstermeye başlar.

Peki, gelecek öğretim yılına yönelik beklentiler neler?

Benim birinci önceliğim, sınav odaklı eğitimden üretim odaklı bir eğitime yönelmek.

Türk Eğitim-Sen’in bu yöndeki talepleri ise oldukça kapsamlı. Genel Başkan Talip Geylan’ın 2021-2022 eğitim-öğretim yılı değerlendirmesi bir anlamda tüm eğitim camiasın duygularına tercüman oluyor. İşte önemli satır başları:

Neler bekleniyor?

Napolyon “Para, para, para” demiş. Günümüzün söylemi ise üretim, üretim, üretim…

Ama katma değeri yüksek üretim. Üretimin olmadığı yerde sıkıntı vardır. Panzehri de üretimdir. Günümüz dünyasının yaşadığı tüm sıkıntıların kökeninde üretimin azalması, tüketimin artması yatmaktadır.

Dizilerle lükse, şatafata, tüketime öylesine alıştırıldık ki, “Ayağını yorganına göre uzat” atasözünü hatırlayanımız kalmadı. Bankalar önüne gelene peynir ekmek gibi kredi kartı dağıttı. Gelirlerine göre limit koymak akıllarına gelen en son şey oldu.

Bırakın bizi, dünya genelinde borçlu olmayan yok gibi. Nedeni de çok açık: Az üretiyor, çok tüketiyoruz.

Köyler bile ekmeğini, yumurtasını, yoğurdunu, sebzesini dışarıdan gelen seyyar manavlardan alıyorsa, kasaba pazarlarında yöre köylerden gelen tek ürün yoksa, başkalarına kızmadan önce kendimizi sorgulamalıyız. “Ülke üretimine katkımız ne?” sorusuna herkesten önce kendimiz cevap