Aksal Yavuz

Son günlerde gündemi hayli meşgul eden Abdülkadir Parmak ile alakalı birkaç kelam etmek gerekirse:
Futbolcu kulübün memurudur, işçisidir ve kulüpten büyük değildir! Kim olursa olsun teknik adamın söylediklerine uymak zorundadır...
Yıllarca alt liglerde oynayan, yaşanan ekonomik krizden dolayı Trabzonspor’da forma şansı bulan Parmak’a, Galatasaray maçındaki disiplinsiz davranışları ve idmana çıkmaması hiç yakışmadı!
Maça gelince...
Trabzonspor ilk defa Bakasetassız çıktı sahaya, eksikliği de hissedilmedi değil. Bordo-mavili takımın Beratsız oynadığı haftaları da gördük; beraberlikler arka arkaya dizildi. O anlamda iki oyuncunun katkısını görmezden gelmemek gerekir.
Dün de ilk golü oynadığı her maçta oyuna büyük katkısı olan Berat’ın bereketli ayaklarının hüneri sayesinde buldular, Nwakaeme’nin kafa vuruşu, devamında hakeme itirazının katkılarıyla.
İlk yarı ikiyi hatta üçü de bulabilirdi Avcı’nın öğrencileri.

En sonda söyleyeceğimizi ilk başta söyleyelim:
Son dakikalar Trabzonspor’un kaderi oldu adeta. Dört gün evvel Hatay, dün gece Galatasaray…
**
Evet, Galatasaray’ın olmazsa olmazı; üç puandı…
Lider Beşiktaş, Sivas’ta takılmışken, şans kapıyı kırıp ayağınıza kadar gelmişken böyle bir fırsatı tepmek olmazdı.
**
Ununu sezon başında ( yanlış hoca ve yanlış kadro planlamasından dolayı) elemeye başlayan, eleğini ligin son çeyreğine girildiğinde duvara asan Trabzonspor daha rahattı.

Öncelikle; geçtiğimiz sezon şampiyonluğu kıl payı kaçıran Trabzonspor, iskelet kadro bozulmadan, ( Sorloth, gidecekti ) Abdullah Avcı gibi bir teknik adama teslim edilmiş olsaydı, birkaç takviyeyle bu ligde elini-kolunu sallaya sallaya şampiyonluğa oynayacağını..

Newton’la devam edilmiş, diğer bir ifadeyle Avcı, getirilmemiş, Berat ve de Bakasetas alınmamış olsaydı; koca sezon hiçbir Trabzonsporlunun ağzını bıçak açmayacağını, gelinen noktada her Trabzonsporlunun, elleriyle dizini döveceğini, söylemeden geçmeyelim…

Zira Trabzonspor, puan tablosunda çok daha aşağıları mesken edinen takımlarla komşu olabilirdi, peşinat ve depozito ödemeden!

**

Dememiz o ki, gelecek sezon şimdiden planlanmalı! Newton döneminde olduğu gibi, çok transfer yapan şampiyon olur, alınan her oyuncu direk katkı sağlar düşüncesiyle değil ama…

Temennimiz; Avcı’nın vereceği rapor doğrultusunda; az ve öz. Montaj değil nokta transferler…

**

Abdülkadir Ömür’ün yeniden, tahmin edilen süreden erken sahalara dönmesi hem kendi hem Trabzonspor hem de Milli Ta

Trabzon, Rize arası; bağırsanız duyulacak uzaklıkta.
Haftanın 7 günü Trabzonlular Rize’de, Rizeliler de Trabzon’dadır…
Bölgemin insanı kıvrak zekâya sahiptir, neşelidir, her daim hazır ve de düşündüren cevabı vardır!
Eğitimi için Karadeniz’e ilk kez giden öğrencilerden biri, esnafın biriyle dertleşir “ Bey amca, bölgeye haftanın 7 günü yağmur yağıyormuş, alışmamız bayağı zor olacak… ” der.
Mahkeme kâtibi gibi ciddileşip kaşlarını çatan bakkal “ Evladım, ne her günü, haftada iki kere yağar, biri 3, diğeri 4 gün sürer!” cevabını verir…
**
Yardımlaşmayı da, paylaşmayı da sever bölgemin insanı.

Ligin yukarısı şekeri, aşağısı tansiyonu aşırı yükseltir! Anlayacağınız dibi de, tepesi de ateş hattı!
“Her takım her takımı yenebilir” sözünden esinlenerek, lige dair bir film yapılabilse izlenme rekoru kırar! Kaçışı, kovalamacası, yakalayışı, korku ve kaygının olacağı filmin sonunu kestirmek, takımların hangi sürprizlerle karşılaşacağını tahmin etmek için kâhin olmak gerek!

Geçtiğimiz sezon hemen her maçta ilk yardım çantasını yanında bulunduran Trabzonsporlular, bu yıl biraz daha rahatlar! Zira puan tablosu, kadrosu her şeyi özetliyor, 4’lüğe demir atan Trabzonspor, daha da yukarılarda olursa; Allah bin bereket versin, 4’lükten iyisi Şam’da kayısı!

O anlamda karşılaşma öncesi Avcı, “Lige nasıl başladığımız değil, nasıl bitireceğimiz önemli. Daha 9 maç var. İlk 3 için iştahımız kabarık…” dese de…
Maçın hemen başında Henrique, bordo-mavili takımın en zayıf yerinden öyle bir geldi ki, Hüseyin Türkmen’e attığı çalım, attırdığı gol keskin tıraş bıçağı kıvamında idi! Muğdat, bu kadar rahat gol

Yüz otuz futbolcudan sadece bir oyuncu profesyonel olabiliyormuş. Bir yıldızın kaç kişiden çıkabileceğini ve kaç yılda bir gelebileceğini siz düşünün?
Hal böyleyken…
Futbola başladığında, önce Çarşıbaşılıların, sonra Trabzonspor altyapı hocalarının, daha sonra da Avrupalıların dikkatini çeken..
Adından sürekli söz ettiren Abdülkadir Ömür, son günlerde mevzu Trabzonspor ve de yetenekli gençler olunca, duygusal zekâdan mahrum bazı futbol adamları tarafından konu bir şekilde Abdüş’e bağlanıp, masaya yatırılıp acımasızca eleştiriliyor.
Sahalara ne zaman döneceği, dönerse eski formunu yakalayıp-yakalayamayacağı merak edilmesi, moral verilmesi, nasihat edilmesi gerekirken, farklı konulardan dem vuruluyor; boyu kısaymış, gücü yokmuş, ayakta duramazmış, Avrupa’da oynayamazmış…
**
İşimiz- gücümüz bitti, her şeyimiz tamam da, tek eksiğimiz Trabzonspor’un genç oyuncusu, ülkemin parlayan yıldızı Abdülkadir Ömür’ün gücü, kilosu ve boyu, öyle mi?

İlk 15 dakika; bordo-mavili oyuncular, dersler bitmiş, notlar karnelere yazılmış, okulların kapanmasını bekleyen lise son sınıf öğrencileri gibi; un elenmiş, elek duvara asılmış!
Futbolu yazanlar ve de Trabzonspor’un temelini atanlar, sözünü ettiğimiz dakikaları izlemiş olsalardı, DG Sivasspor, hiç değilse dakikada bir korner atıyor tamam da, Trabzonspor ne yapıyor, ne oynuyor?
Ta ki Abdülkadir Parmak, Nwakaeme ve Bakasetas devreye girene dek. Bordo-mavililer oyunu 15’ten sonra dengeleyebildiler, rakip kaleye gitmeye, pozisyona girmeye başladılar.
Trabzonspor’un eksiklerini sağır sultanlar biliyor iyi de, eksik bölgelerde görev verilen oyuncuların da iyi olması gerekir hani.
Hüseyin Türkmen ve Yunus Mallı’nın varlığı ile yokluğu belli değildi mesela. Yusuf’u da ekleyebiliriz bu ikilinin yanına.
Avcı’nın, Yunus Mallı’da neden bu kadar ısrar ettiğini de anlamak zor. Bir tane olumlu pası yoktu, oynaması, hazır duruma gelmesi için daha çok zamana ihtiyacı olan Yusuf’un. Dün bordo-mavili ekibin en zayıf halkasıydı. İlk yarıyı kabul ettik, en azından ikinci devre yerine

Şenol Güneş ile Uğurcan Çakır’ın kaleciliğe başlama hikâyesi birbirine çok benzer.

Şenol Güneş, Trabzon-Beşikdüzü’nde köyler arası oynanan bir maçta sakatlanan kalecinin yerine dayısının zorlamasıyla geçer. Zira efsane kalecinin kaderinin değiştiği ana dek sol açık oynuyordu.

Uğurcan da halı sahalarda futbola sağ bek başlamış, futbol okulunda kaleye geçmesine kimse ikna edememiş, eski bir kaleci hocasının yönlendirmesiyle kaleciliğe başladı.

Güneş, maden işçilerinin eldivenlerini giyerek devam etmiş…

Baba inşaat mühendisi olduğundan olsa gerek, Uğurcan da eldivenle çalışan inşaat işçilerine özendiğinden eldiven giymeyi çok sevmiş, demiştik.

 **

Okurlarımızdan, Şenol Güneş’in kaleciliğe başlama hikâyesini merak edenler, tekrar yayımlamamızı isteyenler oldu. Okurumuzun ricası bizim için emirdir. Keyif alarak okuyacağınızı umuyoruz…

 **