Atatürk'ün en büyük eseri

CUMHURİYETİMİZİN 75. yıldönümünde sorulacak pek çok soru var, bir o kadar da verilecek yanıt...
Bunların başında "Atatürk'ün en büyük eseri nedir?" sorusu geliyor... Atatürk'ün Türk ulusuna kazandırdığı nitelikler, eserler sayılamayacak kadar çok... Ama en önemlisi nedir?
Bu soruyu uzun yıllar önce, büyük yazarımız Hüseyin Rahmi Gürpınar'a sormuşlar. Verdiği yanıtı olduğu gibi okusak mı?
"Bu sorunuzun heybeti önünde sarsıldım! Acaba Gazi'nin hangi eseri küçüktür ki, içlerinden büyüğünü seçebilmek için bir ölçü hazırlamaya kadir olabilelim? O dünyayı hayran eden bir zafer kazandı. Bu zaferin halesiyle dünyanın bütün ufuklarında parladığı zaman, bu mucizeden gözleri kamaşan dost ve düşman, 'Acaba bu, bir insan mı?' Hayır, dediler, bu beşer fevkinde bir hilkattir... Harp, bir gaye değil bir vasıtadır. Tarih birçok harp dehaları sayar. Onların yaratmış olduğu mucizelerin önünde hayretle düşünürüz. Fakat kazanılan menfaatler ekseriya zevale mahkumdur. Gazi'nin ise, sönmez, tükenmez asıl hizmeti ve kudreti harpten sonradır."
Bugün bu ülkede herkes Mustafa Kemal Paşa'nın, Gazi'nin, Atatürk'ün, bu yurdu düşmandan kurtaran kişi olduğunu içtenlikle kabul eder. Sağcısı - solcusu - ortacısı, hatta şeriatçısı bile vatanı kurtaran, ülkeyi tam bağımsızlığa kavuşturan büyük komutanı yadsımaz... Ama kimileri, Atatürk'ün bundan sonraki eylemlerini, ilerici atılımlarını, uygarlık alanındaki reformlarını, Cumhuriyet devrimlerini yanlış bulur, gereksiz sayar. "Bizi geçmişimizden, tarihimizden kopardı, gelenek ve göreneklerimizi alt üst etti" diye düşünür.
Gazi'nin, yani Mustafa Kemal Atatürk'ün, en önemli yanı, en büyük, en kalıcı eseri hiç kuşkusuz Türk insanını, toplumunu, geriliklerden, ilkelliklerden kurtarmayı amaçlayan devrimleridir. Hepsi birbirinden önemli olan bu yürekli atılımların hangisi daha üstündür? Zor bir soru!.. Belki 75. yıl dolayısıyla TV'ler, gazeteler böyle bir soruşturma açacaklardır.
Hüseyin Rahmi, ülkenin düşmanlardan kurtuluşunu birinci mucize sayıyor, ikinci mucizeyi, Gazi'nin en büyük eserini ise şu satırlarla belirtiyor:
"Bu ikinci mucize birinciden üstündür. Bu da, taassup ejderiyle olan gazası ve büyük zaferidir. Kafes arkasında, peçe altında boğulan kadın, tabiata aykırı mahpesten yüzünü kurtardı, tabiatın bütün mahluklarına has olan açık havada nefes alma hakkına erdi. Kadın, boşluklarda yaşayan bir köstebek, anonim bir varlıktı. Batılılar ona 'muamma' diyorlardı. O, pek az muhterem nazarlara açılabilen kara örtülü bir Beytullahtı. Kadının bu mahpesten kurtuluşundan sonra bizde toplum olmaya başladı. Hayat uyandı."
Büyük yazar "Gazi"nin taassubu tepelemedeki kudretini en büyük görüyorum" derken sözlerini şöyle sürdürüyor:
"Niçin? Çünkü bu ejder hala kanlarını, canlarını emdirtmekte devam eden Afrika ve Asya Müslümanlarının altında inledikleri yabancı boyunduruklarını görerek ibret almak Gazi'nin bu eserindeki büyüklüğü takdir için yeterlidir."
Gazi Mustafa Kemal'in daha "Atatürk" adını almadığı 30'lu yıllarda büyük bir Türk yazarı böyle konuşuyor... Yaşasaydı da bugünleri görseydi, üniversite kapılarında başları sımsıkı örtülü, yerleri süpüren upuzun mantolarıyla başörtüsü özgürlüğü isteyen gencecik kızlarımızın, onları destekleyen birtakım politikacılarımızın çabalarını görseydi, ne derdi bilmem? Özgürlüğe kavuşmuş kadın, yetmiş yıl sonra nasıl oldu da kafes arkasındaki, peçe altındaki, kara çarşafla bir ucube haline gelmiş çağdışı birer yaratık olmaya heveslendi?
Cumhuriyetimizin 75. yılında çirkin politikacılar kadını toplum yaşamından uzaklaştırmak gerekliliğini savunurken hiç mi utanç, sıkıntı duymazlar? 21. yüzyıla mı giriyoruz, yoksa yeniden ortaçağa mı dönüyoruz? Nasıl oluyor da yüksek öğrenim yapmak isteyen genç kızlarımız, kafes arkasına saklanmak, erkeğin kulu, kölesi, seks aracı olmak isteği içinde yollara, sokaklara düşüyorlar? Hüseyin Rahmi'nin, kadını "boşlukta yaşayan birer köstebek" olmaktan kurtaran büyük eylemi, Atatürk'ün en büyük eseri sayması karanlık kafaların alması gereken bir ders olmamalı mı?