Bilal Meşe

Yeni sezonun başlamasına çok az süre kaldı, doğrusu taraftarlar kadar biz de özledik futbolu. Belki tekrar olacak ama bizler uyarmadan geçmeyeceğiz. Artık kavgadan-gürültüden gına geldi, bilesiniz. Şu olumsuz tabloları artık yaşamak istemiyoruz, o güzelim oyunu farklı kulvarlara çekmeyelim ne dersiniz?
Sadece oyunu tartışalım, tribün ve saha içindeki kavgaları bir kenara bırakalım, fair-play ruhunu öne çıkaralım. Bu anlamda herkese görev düşüyor, öyle kaçmak yok! Sevgili başkanlar, teknik adamlar, futbolumuzdaki gerilimi önlemek sizlerin elinde. Lig öncesi özellikle 4 büyük kulübün başkanı bir araya gelseniz, birbirinize sarılıp, dostluk mesajları verseniz fena mı olur? Gönül ister ki tüm başkanlar kol-kola, omuz-omuza görüntü verseler... Ne de güzel olur. Hatta teknik adamlarımız, sizler de bir araya gelebilir, topluma güzel mesajlar verebilir, dostluk köprülerine büyük bir taş koyabilirsiniz.
Elbette bu oyunun saha içindeki aktörlerinin de bu anlamda sorumlulukları

Süper Lig için geri sayım sürerken, Beşiktaş’ta bir Orhan Ak krizi patladı! Sosyal medyada tepkilere bakıyorum, Kartal’ı yeni sezonda sıkıntılı günler bekliyor!
La Liga ekiplerinden Eibar ile oynanan maçta bir grup taraftar Orhan Ak’ı protesto etti, hadi orada elli kişi, ya Vodafone Park’ta 50 bin kişi olacak... Fotoğrafı görür gibiyim, bu kriz tatlıya bağlanır mı, bağlanmaz mı, çok zor... Gerçi Orhan Ak özür diledi, iyi de yaptı, ancak o tarihi statta bu gözler, bu kulaklar öyle protestolara tanıklık etti ki, hangisini anlatsam!

Hadi filmi biraz başa saralım, Burak Yılmaz’ı anımsatalım sevgili taraftarlara! Burak Yılmaz’ı da istemediniz, sosyal medyadaki tepkileriniz hâlâ hafızalarda kazılı! Artı maçlar sırasında da yüksek sesle protesto ettiniz, ortada imza bile yokken! Sonra mı? Burak Yılmaz geldi, ne oldu? Golleriyle Kartal’ı sırtladı, alkışladınız, bağrınıza bastınız, takımın kaptanı oldu, doğru da yaptınız... Kaldı ki Burak Yılmaz’ın Beşiktaşlı olduğunu da bilenlerdenim... Kulaklarını tepkilere kapadı, işini

Beşiktaş Teknik Direktörü Abdullah Avcı’nın geçtiğimiz haftalarda yaptığı basın toplantısında, “Doğru oyuncu, akıllı para” şeklinde bir cümlesi vardı, çok hoşuma gitti.

Bu cümlenin altını doldurmak gerekirse, geçmişe dönük transferlerle ilgili mesajlar içeriyor. Yani, transferde izlenen ‘onu da alalım, bunu da alalım’ politikasının yanlış olduğuna işaret ediyor bence...Bu anlamda o kadar çok örnek var ki, hangisini yazsak? Örneğin Mitroviç, büyük umutlarla getirildi, üstelik ödenen para da az-buz değil, 6.5 milyon euro! Oynadığı maç sayısı, bir elin parmaklarını geçmez!
Eee önüne geleni alırsanız, olacağı da budur. Hocanın dediği gibi, ‘doğru oyuncuyu’ bulacaksınız arkadaş! Beşiktaş, transferde sessizliğini koruyor, bırakın almayı, elindeki oyuncular da başka ülkelere yelken açıyor.
Adriano, tecrübeli ve de klas bir oyuncuydu, o da gitti, Kartal’da solda sıkıntı arttı. Efendim, Vida’nın partneri şu an yok ama takımda var. Roco, ne güne duruyor arkadaş? Biliyorum ki, Abdullah Avcı ile

Çocukluk yıllarımızda yaşadığımız kentte boş arsalar, parklar çoğunluktaydı. O dönemlerde öyle bugünün futbol topları yoktu, plastik topların peşinde koşuştururduk. Boş arsayı bulduğumuz anda, taşlardan kale yaparak, akşama kadar meşin yuvarlakla haşır-neşir olurduk.
Bizim dönemin insanları anımsar, futbolcular o irili-ufaklı boş arsalardan, ya da parklardan çıkardı. Dönüyoruz bugüne, malumunuz İstanbul mega kent... Öyle boş arsa bulmak ne mümkün? O arsalar yerini devasa gökdelenlere bıraktı. Çocuklarımızın meşin yuvarlağa olan tutkuları hiç değişmedi, onlar da fırsat buldukça caddelere taşıyorlar, trafiği yoğun olmayan yerlerde top oynamaya çalışıyorlar.
Bizler şanslı bir jenerasyonduk... Elbette nüfusun giderek artması, doğal olarak yapılaşmayı da beraberinde getirdi. Efendim, Nazım Paksoy iş adamı... Kendisi Galatasaray Divan Kurulu üyesi... Öyle ki, divanın en kıdemli üyesi... Yıllardır tanırım, Beyoğlusporlular Derneği’nde ne zaman karşılaşsak futbol üzerine hoş sohbetler yaparız. Nazım Ağabey’e takılmadan duramam. Hiç kızmaz,

Bizim kulvarın üç büyükleri, yeni sezon için start alırken, kamp çalışmalarını iç hatlarda gerçekleştirmelerine ilk kez tanıklık ettik.
Anımsayın, geçtiğimiz yıllarda sadece üç büyükler değil, diğer takımlarımız da sezon hazırlıkları için Avrupa ülkelerini tercih ediyorlardı. Dememiz o ki; ekonomik kriz, bu düşünceyi de şimdilik rafa kaldırdı. Eeee gün ‘kemer sıkma’ günüdür! Kişisel olarak, bu tercihin doğru olduğuna inanıyorum. Neticede Avrupa ülkelerinde yapılan kampların ekonomik boyutu da var. Rakamları bilemem ama kulüplerin kasasından para çıktığını biliyoruz, neticede iç hatlarda kamp yapmanın ekonomiye mutlaka katkısı olacaktır.
Örnek tesis Topuk Yaylası
Galatasaray Florya’da, Beşiktaş Riva’da, Fenerbahçe ise Topuk Yaylası’nda işbaşı yaptı. İklim şartları malum, hava sıcaklıkları mevsim normallerinin üzerinde seyrediyor. Buna bir de nem oranlarının yüksek olduğunu eklersek, Aslan ve Kartal’ın çalışma ortamının sıkıntılı olduğunu görürüz. Fenerbahçe ise iki rakibinden farklı bir ortamda... Topuk Yaylası’nda hava sıcaklığı 22 derece... Geceleri de ısı bir hayli düşüyor. Dememiz o ki Topuk Yaylası bu anlamda biçilmiş kaftan.
Eski başkan Aziz Yıldırım, Topuk Yaylası’ndaki

Oğuzhan Özyakup’daki bu inanılmaz düşüşü, anlamakta zorlanıyorum. Futbol kumaşını tartışmaya açacak halimiz yok. Biliç döneminde Kartal’ın vazgeçilmeziydi, bu performansı Şenol Güneş’le adeta ikiye katladı, iki şampiyonlukta katkıları asla unutulmaz...
Ne olduysa, şu son iki yılda oldu, gözden düştü, tartışılır hale geldi! Nedendir, niyedir, sosyal yaşamını da fazla bilemiyoruz. Artı, özel hayat kulvarı da ilgi alanıma hiç girmiyor.
Hani yaşlandı desek hiç değil, 26 yaşında... En olgun çağında performansını bir tık yukarı götürmesi gerekirken, o tersine gidiyor iki sezondur!
Beşiktaş’ta Güneş’ten bayrağı Abdullah Avcı teslim aldı. Dileriz bu değişim, Oğuzhan Özyakup’a pozitif yansımalar yapar, eski başarılı günlerine döner.
Kaldı ki Abdullah Avcı, hem iyi teknik direktördür hem de insan olarak pozitiftir, güzel adamdır. Avcı, performans düşüklüğü yaşayan oyuncuları, kazanma adına şans verir, kestirip atmaz. Dememiz o ki, Avcı, Oğuzhan için “son şans”tır, bunu da iyi kullanmak zorundadır. Her ne kadar üç yıllık sözleşmesi olsa da eski günlerine dönemediği taktirde, ayrılık kaçınılmazdır!
Tıpkı taraftar gibi bizler de o eski başarılı Oğuzhan Özyakup’u özlüyoruz, kulübede

Gökhan Keskin’i efsane kadrodan tanırım. Yıllarca top oynadı, üst üste şampiyon olan kadronun değişmeziydi.
Futbolu bıraktıktan sonra bağlarımızı hiç koparmadık, ya ben, ya o arar, sohbetler eder, zaman tüneline girer, eski günlerimizi anarız.
Efsane kadro dedik, o kadroda kim varsa, hepsiyle gönül bağımız var. Onlarla sıkı dostluklarımız hız kesmeden devam ediyor. Onlar bizim gençlik yıllarımızın oyuncuları, o dönemler bir başkaydı. Dostluk, samimiyet, güven, saygı, sevgi bizim önceliklerimiz idi. İster inanın, ister inanmayın, muhabirlik dönemimde pek ender kayıt cihazı kullandım dersem abartmış olmam.
Diyeceksiniz ki, peki gazetecilik? İşte burada durun... Bu dostluklar, asıl işimizi yapmamıza asla engel değildi. Doğru haber mi (-ki yalan yazmayı asla beceremem), kimsenin gözünün yaşına bakmam gazeteme yansıtırdım. Yani ‘iş başka, dostluk başka’ misali...
Lafı uzatmadan, asıl konumuz olan Gökhan Keskin kardeşimizin yeniden Kartal Yuvası’na dönüş yapmasına dümen kıralım.
Abdullah Avcı’dan sonra, yönetimin Gökhan Keskin kararı sabaha kadar doğrudur, bravo... Bu dönüş, bir dizi yetkililerle donatıldı. Avcı’nın eli-kolu, gözü-kulağı olacak. Maçlarda sahada yerini alacak,

Şu transfer sezonu yok mu, oldum olası, hep uykularımı kaçırmıştır! Bırakın kaçırmasını bir kenara, uykuya hasret kalmışımdır hep! Benzetme yerindeyse 7/24 çalıştığım dönemler çoğunluktadır. Yazılı ve görsel medyada sürekli ‘papatya’ falları açılır, yüzlerce isim gündeme gelir, bir bakmışsınız ki, elde var sıfır!
Benim tarzım farklıydı, gelmesi garanti ‘baba’ isimlere yelken açardım, yazılan-çizilenlere yan gözümle şöyle bakar, geçerdim! Yine de gazetecilik refleksiyle o hayali isimleri soruşturmayı ihmal etmezdim, ‘ne olur, ne olmaz’ misali! 46 yıllık mesleki yaşantımda, atladığım isimler oldu elbet, ne var ki 12’den vurduğum atlatma oyuncular çoğunluktaydı, arşivler yalan söylemez...
Şimdilerde farklı mı? Hayır... Öyle isimler geçiyor ki, ağzım bir karış açık kalıyor! Yahu arkadaş, kulüplerin kasası tam-takır, kıpırdayacak halleri yok! Hele üç büyükler aman Allah! Borç almış başını gidiyor, ödemeler 3-4 ay geriden geliyor, yönetimler sıcak para bulma adına çalmadık kapı bırakmıyorlar!
Böylesi bir tabloda öyle astronomik rakamlarla kaliteli yabancı almak, hayallerin en büyüğüdür. Artı yine bu ortamda satmadan alamazsanız, UEFA adamın tepesine biner, Edirne’den dışarı