Cengiz Hortoğlu

Japonca’da ‘Kotodama’ sözün ruhu, dilin ruhu, dilin gücü, sözcüklerin ruhu anlamına geliyor. Japonya’da eski çağlardan bu yana kelimelerin sihirli bir gücü olduğuna, bu nedenle kelimelerin fiziksel gerçekleri, ruhumuzu ve de bedenimizi etkilediğine inanılıyor.

Ben de buna inanıyorum. Hastanede olduğum dönemde ilaçların yanında beni en çok da olumlu etkileyen çok sayıda takipçimden gelen “Geçmiş olsun, acil şifalar diliyorum.” sözleriydi.

Hastalık yaşadığınız dönemler aynı zamanda etrafınızdaki insanları tanıma fırsatı da veriyor. Binlerce akrabam içerisinden bir elin parmakları kadar arayan varken, sadece merhabam olan hatta çoğunu hiç tanımadığım güzel insanlardan binlerce mesaj aldım.

Bu durum hayatı yeniden sorgulamama neden oldu. Akraba demek, tanıdık demek bir insana körü körüne değer vermek anlamına gelmemeli! diye düşünmeye başladım. O kadar iyilik yaptığım hayatını değiştirdiğim insanlar bir “Geçmiş olsun.” mesajını çok görmüştü.  Bu

Kibir abideleri, egonun tutsakları, size üzülerek belirtmeliyim ki; gerçekten mutlu olmanın yolu farkındalık, samimiyet, tevazu ve sevgiden geçer, Bunu bir düşünün.

Egosu her yanını sarmıştı bir sarmaşık gibi… Farkında değildi ne yaptığının… Mutluluğun, sosyal medyada daha çok beğeni daha çok yorum almakta olduğuna inanıyordu. Bütün hayatını beğeni ve yorum sayısına bağlamıştı. Onu öven insanları gördükçe daha da güçlendiğini hissediyordu egosunun…

Bu kibir abidelerine “Küçük dağları ben yarattım” dedirten biraz da hak etmedikleri ilgiyi gösterenlerdir. İki kez ekrana çıkıp “Ben artık oldum.” diyenler… Başkalarını küçük görenler, herkese tepeden bakanlar… Sadece kendinizle dolusunuz. Sosyal medyada da aynısını yapıyorsunuz. Sizi herkes beğenmeli, yorum yazmalı ve takdir etmeli. Buna karşın sizin için başkalarının mutlulukları, acıları önemli değil. “Ayna ayna söyle bana senden daha güzeli var mı?” diye sorup duruyorsunuz her an. Kimsenin ne hastalığı ne de mutluluğu umurunuzda değil.

Mutluysanız sorun yok, devam edin. Ama mutsuzsanız mutsuzluğunuzun asıl nedeni de işte bu ilgisizliğinizdir. Sadece kendinizi sevmeniz yeterli değil.

Odamdan ameliyathaneye doğru yol alırken o kısa sürede neler geçti aklımdan neler… İstanbul Hukuk Fakültesi’ne ilk adım attığım günden, arkadaşlarla Beyoğlu buluşmalarımıza, ilk aşk şiirimi yazmaya, imza günlerime, sevdiğim insanlara, dostlarıma, sevgilimle sahilde el ele dolaştığım günlere… Sanki bir film şeridi geçiyordu gözlerimin önünden… Endişem yoktu, doktorlarım ve tüm sağlık çalışanları muhteşemdi. Güleryüz, dikkat, deneyim… Ama ne bileyim yine de bir vedalaşma da olabilir diye düşünmedim değil. Ama bu dünyaya, insan haklarına duyarlı, hukukçu iki muhteşem kız evladı ve 14 kitap bırakıyorsan, artık kaygıların yok oluyor. “Nasıl yaşadım?” sorusunun yanıtı varsa hayat seni artık korkutamıyor. Acı, hüzün de dahil tüm duyguları dolu dolu yaşadıysan, o duyguları bir de romanlara düktüysen, kimseyi bilerek üzmediysen, kibir ve egonun esiri olmadıysan çok da abartmıyorsun artık. Ben bu dünyada konuk olduğumu ve zamanı geldiğinde ayrılacağımı biliyorum, Önemli olan iyi izler bırakmam.

Değerli dostlarımdan okurlarımdan, gelen binlerce mesaj, telefon ve yorum için minnettarım. Hayatı anlamlı kılan dostlarmış. Elbette yıllarca emek verdiğim birkaç güzel insan beni görmezden

Bir insan başka insanları küçümsüyor ve aynaya bakıp bakıp “Söyle söyle ayna bana benden daha güzeli, daha akıllısı, daha ünlüsü, var mı?” diye sorup duruyorsa hızla uzaklaşın ve yok sayın. Çünkü bu insanların bu hale gelmesinde takipçilerinin gösterdikleri hak etmedikleri ilginin de katkısı var. Aslında sosyal medya çok iyi oldu, kimin kim olduğunu daha kolay anlıyoruz, bazı insanların, kendilerini başkalarından üstün görmelerini, egonun esiri olmalarını şaşkınlıkla izliyorum.

Bu nasıl kendini beğenmişlik, bu nasıl kendini başkalarından üstün görme hali? Açıkçası ben anlayamıyorum. Her paylaştığı sözü sanki bir düşünür sözü, paylaştığı her resim sanki dünyanın en iyi resmi…

Takipçileri onun için sadece “like ve yorum,” için varlar. Ancak yorum yapan birisi olursa belki ona cevap verirler, yoksa sizin paylaştıklarınızın onun için hiç önemi yok. Kendince klasında gördükleri dışında kimsenin farkında değilmiş gibi bir hava içindeler. Bu ego sorunu yaşayan, “Küçük dağları ben yarattım,” havasındakiler beni hem üzüyor hem yoruyor. Bu hale nasıl geliyorlar, inanın anlayamıyorum. Onlar için yapılabilecek en iyi şey yok saymak. Bu onlar için de iyilik olacaktır. Çünkü

Ne söylersem söyleyeyim karşı çıkacaklarını biliyorum, “Bu olayın siyasi yönü yok, sadece mağdurlar var,” diyorum, buna bile karşı çıkıyorlar. Ancak "Kadın başarı öyküsünü yazmalı! Eski eşine muhtaç olmamalı!" dediğimde yanıt alamıyorum. Bir kadının her ay 500 TL için icraya gitmek zorunda kalması kadın haklarıymış.

Empati yapmak, kendimizi karşımızdaki insanın yerine koymak ve yaşadıklarını anlamaktır.

Bir an düşünün; bir ay evli kaldınız ve anlaşamayıp boşandınız, Mahkeme "Tarafların boşanmalarına," deyince bu iş bitti diye düşündünüz oysa o an ömür boyu ve her yıl artan bir borçlanma dönemi başlamıştır sizin için...

Geçmişi unutma hakkınızı kullanıp yeniden bir yuva kurdunuz ve bir de çocuğunuz oldu.

Geliriniz de sınırlı size ancak yetecek, ama ayrıldığınız eşe ödeyeceğiniz nafaka nedeniyle eşiniz de zor durumda kalıyor, çocuğunuz da… Sofraya zeytini taneyle koyuyorsunuz, eşiniz ilk eşin nafakasını ödemek için merdiven siliyor.

Süresiz nafakanın mağduru sadece boşanan eş değil, bu olayın tarafı olmayan, boşanan eşin evlendiği kadın ve çocuğudur.

Gerçekten bu duruma bir çözüm bulunması gerektiği kanaatindeyim.

Eş, evlilik çok kısa süreli olsa da hayat boyu nafaka

Bu anlatacaklarım gerçeğin ta kendisi... Yani bir hikayeden alıntı değil.

Günün birinde bir kadın ve bir erkek evlenir.

Hayat bu ya; o evlilik yürümez ve boşanmayla sonuçlanır. Buraya kadar her şey normal.

Taraflar boşandıklarında artık ilişkinin de bitmesi gerekmez mi? Gerekir ama bitmez.

Ne zamana kadar? İşte en zor soru da bu… Bunun yanıtını kimse bilemez. Belki bir ömür boyu devam eder. Nasıl yani?

Evlilik biter ama dram devam eder

*500 TL nafaka borcu için hapis yatanlar...

Sahte gülüşler bile değer kazandı sevgilim. Çünkü gerçeği yoksa sahtesi parlar... "Sahte gülüyor." diyorum, "Biliyorum." diyor. "Sevmiyor oynuyor." diyorum. "Olsun." diyor. ""Aşk bu değil" diyorum. "Aşk olsun." diyor. Sevgilim sevgiye hasret başladı. Gerçek olmasa da inanmak istiyor. Herkes çok yoğun, telefon yerini mesajlara bıraktı. Zaman önde biz arkasında koşuyor koşuyoruz... "Sevgimiz varsa bize yeter!" derdik ya... Öyle oldu ki bazı insanlarda ego tavan... Az "Like" aldığında çok üzülüyor. Öylesine kendisiyle dolu ki; kimsenin farkında bile değil, "BEN BEN BEN" diyor. Sevmeden sevecek birilerini arıyor. Oysa bu bir döngü... Sevdikçe sevilirsin. "Ayna ayna söyle bana..." diyenler mi dersin? En güzel, en iyi benim..." diyenler mi? Ben mi? Yorgunum, gerçek sevgiyi ve gerçek aşkı anlatmaya çalışmaktan.

Erkek: "Eşim, sabahtan akşama kadar çocuklarla uğraşıyor, yemek yapıyor. Sürekli ev işleri onu çok yoruyor. Minnettarım."

Kadın: "Eşim, soğuk, kar, kış demeden sabah erkenden kalkıyor, yoğun trafikte gidiyor. Bizi geçindirmek için gün boyu çalışıyor. İşi hiç de kolay değil. Minnettarım."

Hasta: "Doktor yıllarca eğitim almış, beni iyileştirmek için çalışıyor. Kolay değil, yoruluyorlar, hakları ödenmez, minnettarım."

Doktor: "Hasta da hasta yakını da olmak kolay değil. Belirsizlik endişe yaratıyor, tahliller, hastane koridorlarında beklemek çok yorucu onları anlıyorum. İşimin tüm zorluğuna ve tüm yorgunluğuma rağmen güler yüzlü olursam hastaya moral olur. İnsanları sağlığına kavuşturmayı seviyorum."

Empati kendinizi karşınızdakinin yerine koymak ve onu anlamaya çalışmaktır. Gözlerinizi kapayın ve bir an için herkesin karşısındakini anlamaya çalıştığını düşünün. Sizce dünya nasıl bir yer olurdu?