Klişe gelebilir ama olgunluk albümü diye bir şey var hayatta. Rashit’in yeni albümü “İnsan Neslinin Sonu” için bunu söylemek mümkün. Grup kendini baştan yaratmış görünüyor
Sex Pistols’ın dağılmasının üzerinden 35, Rashit’in kendi imal ettiği kasetlerini sağda solda dağıtmaya başlamasının üzerinen
20 yıl geçti. Müzik değişti, sektör değişti, dünya değişti ve ortalık pek çok anlamda albümün de bahsettiği gibi cehennemden beter oldu. Ama bazı şeyler iyiye gidiyor gene de. Mesela Rashit...
Ben bu albümü dinlerken Sex Pistols ve döneminin punk ruhuna meyleden Rashit’in sona erdiğini fark ettim. Karakterini müziğine yansıtan, kendini yenilemiş ve geliştirmiş bir ekip var karşımızda.
Sex Pistols, zamanında şahane bir damar bulmuş ve ses getirmiş olabilir. Ama yıllar içinde darmadağın oldular. Birkaç yıl önce yeniden birleşip turneye çıkmalarından da geriye pek bir şey kalmadı. Bir iki “yeaaaaah” çığlığı, sahnede bir iki popo gösterme hareketi... Maalesef.
Rashit’in yıllar içinde geçirdiği dönüşüm ve yürüdüğü yol ise onları şahane bir yere getirmiş gibi duruyor.
“Hep Yokluğa” gibi bir şarkıyla albümü açmak bile söylediklerimi özetliyor aslında. Spaghetti Western gibi tınlayan bir Anadolu pop türküsü tadında bu şarkı ve
çok yakışmış. “Büyük Yarış” ve Nazan Öncel’li “Kancalar’ı müzikal açıdan çok başarılı ve özgün buldum. Özellikle “Büyük Yarış” ve “Kişisel Cehennemim” eski
usul Rashit şarkılarının yeni nesil versiyonları gibi.
Şu sıralar dinlediğim en iyi Türkçe albüm Rashit’inki olabilir
Albüm dinledikçe sizi daha güzel yerlere götürüyor. Mesela “Savaş Boyaları”nı çok beğeneceksiniz.
“Biz her şeyi yok ederken bir tek sen eksik kalma, zamanın ruhu bugün bu zaten. Gel sen de bi’şeyleri katlet, yok et rahatla. İçinizdeki barbarı keşfedin!” pek güzel.
“Basit Bir Dokunuş” albümdeki favorilerimden. İntro’suna bayıldım özellikle. Ve bu şarkıda söylendiği gibi hakikaten basit bir dokunuş, altına çevirebiliyor her şeyi. Rashit müziğine basit bir dokunuş, biraz vizyonla çok şey katmış.
Göksel’li “İki Gölge”deki uyum etkileyici. “Zor Gerçek”teki gitarlar harika. Rashit’in çoğu şarkıda elde ettiği tertemiz bas ve gitar sound’unda bir Violent Femmes diriliği ve enerjisi var. Bu enerjiyi biraz kontrol edince muhteşem bir seviyeye yükseltmiş kendini Rashit.
“Lunatik Sanrılar” bir tür alternatif “A Acayipsin” sanki. O tip bir ritim ve altyapıya bu sözleri yazınca bienal eseri gibi şarkı çıkmış ortaya. Hep beraber oynaya oynaya kafayı yedik tadında...
“Gecenin Günahı” epik bir kapanış şarkısı, bir yerlerde aklım
ve kulağım Pink Floydvari arpejlere kapıldı gitti. Sabredin ‘hidden track’i de dinleyin mutlaka.
“İnsan Neslinin Sonu” şu aralar dinlediğim en iyi Türkçe albüm olabilir. Belli bir fikir üzerine konumlanmış, birbiriyle bağlantılı şarkılardan oluşan bir tür konsept albüm bu. Rashit mevcut dünyaya ve düzene dair günlük söylenmelerimizi “İnsan Neslinin Sonu”nda klas bir isyana çevirmiş, kendine yeni bir başlangıç yapmayı ihmal etmeden. Neslimiz sona eriyor mu bilmem, ama Rashit daha yeni başlıyor, orası kesin.
(Not: Ben bu yazıyı yazarken Gezi’deki nöbet devam ediyor. Orada ağaçların altında bu şarkıları akustik çalmak kim bilir ne kadar güzel olur.)
Yeni Jay Jay Johanson’lar
Jay Jay Johanson Türkiye’de en fazla konser veren yabancı sanatçı rekorunun sahibi olabilir. Ama yeni Jay Jay’ler de var.
l Pitbull: Adam sevdi Türk seyircisini. Gene geliyor.
l David Guetta: Sezon kaçırmayanlardan. Seyircisi çok: Bkz. “Komple kopuyoruz amir”...
l Placebo: Albüm çıkınca sektirmiyor. Turneye hemen Türkiye’yi koyuyor.
l Depeche Mode: Onlar da her turnede banko. Bu defa talihsizlik oldu ama telafisi olacak.
l Kings of Convenience: Gerçekten kaçıncı gelişleri sayamıyorum. Ama başımızın üstünde yerleri var.
l Gilles Peterson: Muhtelif etkinliklere, gecelere festivallere gelir, çalar, sessiz sedasız gider. Şanslıysanız denk gelirsiniz.
l Iron Maiden: Hayaldi gerçek oldu. Gelmiyorlar, gelmiyorlar deniyordu bu yaz onlar bile üçüncüye yelken açtılar (Dickinson’lı kadroyla ikinci). Hayırlısı.
