Şimdi tadımız kaçmasın diyorsanız, hiç okumayın

Bataclan’ın hedef seçilmesinin nedeni, mekâna girişin kolaylığı deniyor. Öyle dolambaçlı koridorlu bir yer değil Bataclan. Kapıdan girip iki adım atınca büyük salonun içindesin.

Girişte pek arama, kontrol yok, kapıda güvenlik ordusu yok. Bileti göster geç.

Konser başladıktan yaklaşık 35 dakika sonra grup “Kiss The Devil”i çalıyor. “Şeytanı Öp”. Tam o anda silah sesleri duyuluyor. Bu bir tesadüf mü, yoksa planlı mı? Bilinmiyor. Ama zaten önemi de yok.

Patlama sesleri her yanı sarıyor. Salonda 1500 kişi var, sahnede bir rock grubu çalmakta. Gürültülerin silah sesi olduğunun anlaşılması bu yüzden normalden uzun sürüyor. Etrafa rastgele ateş eden silahların namlusundan çıkan alevler flaş gibi patlamaya başlıyor. Her flaş kaçışan bağıran insanların
görüntülerini aydınlatıyor.

Her flaşta bir anlık dehşet tablosu donup kalıyor. Patlayan her silahın ateşinin ışığıyla dehşet tablosu plan plan hareket ediyor. İnsanlar artık bir saldırı olduğunu anlamıştır. Kalabalığın bir bölümü
yere yatıyor.

Bir diğer grup yakınında olduğu kapılara hücum ediyor. Ezilenler düşenler var ama dışarı çıkmayı başaranlar da var. Sahne boşalmış, grup sahne arkasına kaçmış, salonda kalanlar yerde. Grubun ifadesine göre sahne arkasında da bir cihatçı var. Durmadan ateş ediyor. İnsanlar patır patır ölüyor. Yine grubun ifadesine göre çoğu kız arkadaşını, karısını, kardeşini eşini dostunu korumak için üzerlerine kapanıyor öyle can veriyor. Vurulup düşenleri tekmeyle yana itip korumaya çalıştıkları çaresizleri ve korkmuş insanları da öldürüyorlar tek tek.

Derken silah sesleri kesiliyor. En fenası o sessizlik. Yerde cesetlerin arasında sağ olanlar çıt çıkarmadan beklemeye başlıyor. Cihatçılar dolaşıyor; savunmasız, yerde diz çökmüş, ağlayan, yalvaran insanlara rastgele ateş ediyorlar. Herkesi tek tek öldürüyorlar .

Bağırıp çağıran, ağlayan, yalvaran, sinir krizi geçirenleri, çok ses çıkaranları önce vuruyorlar. O yüzden sessizce yerde bekliyorsun.

Her silah sesinde biri daha infaz ediliyor. İki silah sesi arasında beklemek en zoru. Sıra bende artık diyorsun. Pat bir silah daha patlıyor. Yanındakinin kafasına otomatik tüfekle ateş ediyorlar. Yer kan ve et parçalarıyla doluyor. Ağlamaya başlarsan sıradaki sen oluyorsun.

Cihatçılardan biri sahneye çıkıyor. Oradan salona hakim pozisyonda elinde tüfeğiyle karşısında duran ağlayan, yalvaran insanları bir bir öldürüyor.

Sağa döndürüyor namluyu, ateş ediyor, küt biri düşüyor. Ağlamalar, bağırışlar. Öbür tarafa doğru döndürüyor, bu sefer. Rastgele birine ateş ediyor. Küt biri daha düşüyor. Cihat şov böyle devam ediyor.

Bunlar olurken üç cihatçıdan biri de kalabalığın arasında dolaşıyor. Yerde hareketsiz yatanları ayağıyla dürtüyor. Yaralıları, inleyenleri ya da korkup titreyenleri vuruyor. Ses çıktığı anda, bir hareket geldiği anda kurşunu patlatıyor. Canlı kalmasın diye. Bu ölüler arasında hareketsiz durup ölü taklidi yaparak kurtulanlar var.

Sonra polis içeri giriyor. Önce sahnedeki cihatçıyı vuruyor. Cihatçı düşerken üzerindeki pimi çekiyor, kendini patlatıyor. Sonrası malum. Sadece Bataclan’da o akşam 89 masum savunmasız, silahsız insan öldü. Orası
ne bir cephe, ne bir savaş alanıydı. Ne de öldürülenler asker ya da silahlı kuvvet.

İşte öfkeli gençler bunlar...

Tamam, “Ama Batı da şöyle yaptı böyle yaptı, ABD de Irak’a girdi, ama Ruslar da şu bu diye” analizlemeye devam edin, ben etmeyin demiyorum. Rasyonalize edin bu tabloyu, etmeyin demiyorum. Ölenler gâvurdu zaten diye ıslıklayın, göbek atın, sevinçten çıldırın. Yapın yapmayın demiyorum. Mağdur cihatçıyla empati kurun, kurmayın demiyorum. Ama cihatçıyı da anlamak lazım diye köşe yazıları yazın, ben yazmayın demiyorum.

Ama bunları da hatırlayın, aklınızın bir köşesinde
dursun, olur mu?

(Not:Fransız müzik dergisi Les Inrockuptibles’in web sitesinde yayımlanan “Deux rescapés du Bataclan racontent: ‘C’était un supplice interminable’” başlıklı haberde yer verilen tanık ifadelerinden ve Eagles of Death Metal grubunun Vice.com’a verdiği röportajda yer alan bilgilerden faydalandım.)