Mehmet Tezkan

Kusura bakmayın bu pazar size güzel şeylerden söz edemeyeceğim..
Çok isterdim ama elimde değil..
Dibe doğru gidiyoruz.. Çakılmamıza ramak kaldı da diyebiliriz..
Hayır, hayır ekonomide değil..
Eğitimde!..
Lafın sonunu beklemeden; sekiz yıllık kesintisiz eğitimin sonucu bu.. 4+4+4 yasası bunun için çıktı diyen olacaktır..
Değil..

28 Şubat’ın kudretli generali Erol Özkasnak da gözaltına alınınca Mehmet Ali Birand ‘twitter’da bir anısını anlatmış..
Birand, dönemin Genelkurmay başkanı Karadayı’ya şikâyet mektubu yazıp faks çekince Özkasnak anında aramış..
Lafa; ‘sen kim oluyorsun ki...’ diye başlamış..
Buraya noktayı koyalım.. Bu söz bu bakış çok önemli.. Karşısındaki kim?
Vatandaş..
Gazeteci olup olmamasının, kamu adına soru sormasının bir önemi yok..
Sonunda vatandaş!..

Yaşayarak öğrendik.. Darbelerin bir öncesi var bir de sonrası..
Sonrası, adam ayıklama, işkence yapma, hapse atma, işten kovdurma, vatandaşlıktan çıkarma, okuldan atmadan başlıyor..
Siyasete müdahale etmeye, yönetmeye, parti kapatmaya kadar gidiyor..
Bir adım ötesi..
Anayasayı ortadan kaldırmak oluyor..
Paydos yani..
Türkiye her şeklini gördü, yaşadı..

Madem konu açıldı 28 Şubat’ın DYP kanadına da bakalım..
Daha doğrusu Çiller’e..
Önceki gün altını çizmeye çalıştım.. Postmodern darbe başka, Refahyol hükümetinin ülkeyi yönetme kabiliyeti başka..
İkisini ayıralım..
Ülke yönetilmiyordu.. Erbakan başka havadaydı Çiller başka..
Refahyol’un Refah kısmını masaya yatırmıştık bugün de Doğru Yol kısmına girelim..
*

Hemen söyleyeyim, Erbakan’ın günahlarından kurtuldu.. Geçmişin faturasının AKP’ye kesilmesinin önüne set çekti..
Şahane fikirdi, muhteşem karardı..
Bu sayede sadece Başbakan değil, sadece bakanları, kurmayları değil, tüm AKP kadroları rahat..
İlk başta Başbakan’ın iktidar olur olmaz; ‘Milli Görüş gömleğini çıkardık’ demesine biraz bozuldular ama şimdi sefasını sürüyorlar..
Bu sayede her biri 2002 yılında bu topraklara gökten zembille inmiş gibi davranıyor..
Milat, 18 Kasım 2002.. Gül’ün hükümeti kurduğu gün..
Çoğu milat olarak 14 Mart 2003’ü seçmiş.. Erdoğan’ın hükümeti kurduğu günü..

Şunu hemen söyleyeyim. Beşiktaş, Süper Finale iyi hazırlanmamış. İyi antrenman yapmışlardır, sıkı çalışmışlardır; bu ayrı...
Ruhen hazır değildiler.
Beyinleri Süper Final’den çıkmaya kilitlenmemişti. Bu hal 15 dakikada belli oldu.
Futbolun kuralı belli... İnanmazsan kazanamazsın, kazanamazsan şampiyon olamazsın.
Bu kadar, basit bu kadar, net bu kadar açık.
Beşiktaş yorgun, Beşiktaş iddiasız.
İlk 15 dakika yüklendi, 16. dakikada geriye yaslanmaya başladı.. Yaslandıkça, yaslandı.

İki şeyi birbirinden ayıralım.. Askerlerin siyasete müdahale etmesi başka, o dönemde Türkiye’nin iyi yönetilip yönetilmediği başka..

28 Şubat’a post-modern darbe suçu başka, Erbakan’ın dayattığı politika başka..

Asker müdahale etti diye..

Siyaseti vesayeti altına aldı diye..

Seçimle gelen siyasetçilere tehditle, baskıyla istediğini yaptırmaya çalıştı diye..

O günkü iktidarın dört dörtlük olduğunu söyleyemeyiz..

Söylersek ayıp ederiz

Demem şu..

M eğer İskender Pala’nın yazısı işaret fişeğiymiş.. Meğer kamuoyunu hazırlamak için atılan ilk adımmış.. Meğer eleştiri yazısının ötesinde başka bir misyonu varmış..
Meseleyi anlatalım..
*
İki ay kadar oluyor, İskender Pala İstanbul Belediyesi Şehir Tiyatroları’nda sergilenen oyunları yerden yere vurdu.. Günlük Müstehcen Sırlar oyununu ‘sanat diye bize bayağılık yutturuyorlar’ sözleriyle eleştirmesi tiyatro camiasını ayağa kaldırdı..
Pala’ya göre; oyunun yüzde 80’i cinsel sululuk ve müstehcendi..
Karşılıklı atışmalar sürdü..
‘Oyunu izlerken edep duygunuz mu incindi, şehvet duygunuz mu kabardı İskender Bey..’