Uzay Gökerman

Yaklaşık olarak geçen yılı andıran sezon Fenerbahçe adına dün itibarıyla tamamlandı.
Fenerbahçe için geçen sezon neler konuştuysak üç aşağı beş yukarı belki farklı kişilerin özelinde benzer konuları tartıştık, sorunlara çözümler üretmek üzere kafa yorduk.
Önümüzdeki sezon girdiler aynı olursa çıktılar değişir mi?
Hiç sanmıyorum.
Fenerbahçe zaten düğmeyi en başından yanlış iliklemiş bir yönetim anlayışı, organizması, planı ve programıyla her sezon neredeyse aynı sonucu alacağını bilerek yarışa başlıyor ve tamamlıyor.
Önceki gün Tadic ve Dzeko’nun Samandıra mutfağında vedası vardı. Ayaktaki fotoğrafta futbolcularla birlikte Mourinho, Acun Ilıcalı ve Ali Koç vardı.
Bu ekibin arka fonunda bir gaz tüpü, birkaç tencere tava, ocak, davlumbaz, çaydanlık duruyordu. Yerler de seramik kaplıydı haliyle…

Fenerbahçe giderek yönetilmesi mümkün olmayan sorunların içinde boğuşur hale gelirken Ali Koç da artık başlı başına bir sorun olarak Camia içinde tanımlanmaya başladı.

Bu sürecin nasıl geliştiğini şimdi küçük bir tarihçe ile hatırlayalım.

Fenerbahçe’nin içinden çıkamadığı yönetimsel sorunlarının temelinde Ali Koç ve arkadaşlarının en baştan soyundukları işin ne olduğunu hiç bilmemeleri, anlamamış olmaları, bunun için herhangi bir hazırlık, plan ve programlarının bulunmamalarıydı.

Ali Koç, Aziz Yıldırım’ın yapamadığını gerçekleştirmek, daha fazlasını ortaya koymak için aday olmuş ve bir kurtarıcı gibi karşılanmıştı.

2018 Kongresi’ne kadarki süreçte Aziz Yıldırım’a yöneltilen en önemli eleştirileri şu başlıklarda sıralayabiliriz;

-Futbolda istikrarsızlık, başarısızlık, giderek rakiplerinin gerisinde kalma riski

- Bununla bağlantılı Aziz Yıldırım’ın özellikle Fenerbahçe’nin iç muhalefetine karşı sert söylemlerde bulunması, stadyumda blok halinde bazı taraftar gruplarının

Geçen hafta Beşiktaş karşısında alınan yenilgi sonrasında Fenerbahçe’de zaten iğreti duran taşlar yerinden öyle oynadı ki bu ortamda futbola ve oyuna odaklanmak giderek çok daha güç bir hal aldı.

Bir tarafta olağanüstü kongre için imza toplama telaşı sürerken diğer yanda Başkan’ın kendini anlatma uğraşı ve bunlar olurken tüm eleştirileri oklarının yöneldiği Mourinho ve oyuncuların ayakta kalma mücadelesi…

Otlu peynir kokulu beslenme çantalarıyla büyümüş, sportif anlayışı ve futbola bakışı lime lime olmuş bir anonimlikle bezenen spor medyamızın pek muhterem kişilerine göre Fenerbahçe’nin en temel sorunu Mourinho!

Oynattığı futboldan oyuncu seçimlerine, taktik yapıdan oyun biçimine ve aklına; dahası tüm bunlara bakmaksızın ülkede futbola dair gerçeklerle dalga geçtiği için Mourinho esaslı bir “tekdiri” hak ediyor.

Bu da yetmez kuşkusuz, “bizi anonimliğimizle baş başa bırakıp, bir an önce ülkesinin yolunu tutması da hem kendisi hem de Fenerbahçe için en hayırlısı

Fenerbahçe kaybetmek için elinden geleni yaptı, diye özetleyebiliriz derbi karşılaşmasını.
Uzun yıllardan bu yana bu kadar pasif bir Beşiktaş ile karşılaşmak aslında Fenerbahçe adına bir şanstı. Ancak kullanamadı.
Neden?
Bu sefer saha içinden başlayalım.
Mourinho bu sezon üst seviyedeki birçok karşılaşmayı benzer hatalı kadro ve taktiksel kurgu ile çıktı. Sonrasında toparlamak isterken daha da bozdu ve her seferinde çimlerden başı eğik bir durumda ayrıldı.
Diğer taraftan Fenerbahçe’de “saha içi sakarlık” diyeceğimiz bir lanet var; takımın peşini hiç bırakmadığı gibi sezon boyunca neredeyse tüm maçlarda devreye girdi.
Bu karşılamada da önce Talisca’nın sebep olduğu penaltı ki takım o andan itibaren kendine gelemedi, sonrasında da Mert Müldür’ün hatalı pası sonrasında Beşiktaş’a hediye edilen gol, sakarlığın bariz örneği olarak ortaya çıktı.

Mourinho teknik direktörlük kariyerinin en zor zamanını yaşıyor olmalı. Çok daha güçlü liglerde ve mücadelelerde muhtemelen buradaki kadar üzerinde psikolojik baskı hissetmemiştir.

Dışarıdan herkes ahkam kesmeye bayılıyor ülkemizde; ancak özellikle sporda, siyasette, bilimde, sanatta olsun o ahkam kesenlerin hayatlarına bakıldığında en az risk alan, hiçbir tamamlanmış bir projenin içinde bulunmayan, ağzı iyi laf üretme dışında pek de başarısı olmayan kişiler olduğunu da görüyoruz.

Diğer tarafta özellikle yorumculuğa soyunmuş eski hakem ve futbolcuların insafsızlığın ve merhametsizliğin en keskin tarafında durmayı tercih etmelerini anlamak çok da kolay değil.

Mourinho’yu daha çok Premier Lig’deki serüveninden takip ettim. Orada hiç bu kadar savrulduğunu hatırlamıyorum.

“Savrulmak” tabirini bir eleştiri olarak yazmıyorum; bir durum tespiti olarak not düşüyorum.

Fenerbahçe’nin sezonun ikinci yarısında Galatasaray ile oynadığı Kupa çeyrek finaline kadar yerli yerine oturmuş bir sistemi, dizilişi ve kadrosu vardı.

Ranger

2017/18…

Fenerbahçe sezona şampiyonluk heyecanı ile başlamıştı. Ama bu heyecana başka bir yarış, gerilim de eklenmişti; Fenerbahçe Kongresi!

Daha önce görülmemiş bir şekilde Ali Koç Eylül ayında adaylığını açıklayarak Fenerbahçe’nin o sezonu büyük kırılganlıklarla yaşamasına neden olacak fitilini de ateşlemişti.

Kadıköy’de hiç unutamadığım maçlardan bir tanesi dün akşamki gibi 3-3 sonuçlanan Kayserispor karşılaşmasıydı.

3-1 öne geçmesine rağmen 90+5’te yediği şok golle maç 3-3 sona ermiş ve tribünlerden çok farklı sesler ve tepkiler yükselmişti.

Belki de Ali Koç Başkanlığı o sezon Fenerbahçe’nin 3-3 berabere kaldığı Kayserispor karşılaşmasında kazanmıştı.

Dejavu gibi…

Birçok kararsız Fenerbahçe Kongre üyesi belki o akşam oyunu ne yönde kullanacağına kararını vermişti.

Son yıllarda, biraz da kardeşimin ve onun oğlu, yeğenimin verdiği ilhamla Temmuz aylarında (tavsiye ederim) “Tour de France” izliyorum.
Bisiklet yarışlarının kendi içinde ne kadar stratejik olduğunu her sene biraz daha yakından takip ederek şaşırıyorum.
Her ne kadar bireysel bir yarış gibi görünse de takımın önemine izlerken şahit oluyorsunuz.
Takım, belli bir plan ve program halinde hareket ettiğinde nihayetinde zorluk derecesi farklı her etaplardan puanlar alarak yaklaşık bir ay süren turnuvadan zaferle çıkmayı başarıyor.
İki haftadan beri Mourinho’nun taktiksel dizilimleri ve farklı maç kadroları konu olmaya başladı.
Akla gelen ilk soru veya tartışma; haftalardır Fenerbahçe’yi taşıyan Kostic ve Oğuz Aydın’ın takımda olmaması.
Veya,

Fenerbahçe’de yılların travmaları üst üste binmiş durumda Camia’yı sarsmaya devam ediyor.
Gerçekten hiç kolay değil böyle bir ortamda şampiyonluk mücadelesi vermek.
Hafta içinde Galatasaray’a kaybedilen Kupa randevusu son yıllarda Kadıköy’de derbi kazanamama halinin yeni bir temsili şeklindeydi.
O maçta birçok psikolojik eşiğin gerisinde kalındı.
Bir tarafta saha içi sorunlar diğer yanda dışında taraftar kırılganlıkları…
Neredeyse geçen sezonun karbon kopyası tekrar yaşanıyordu sanki?
Tüm hatıraların gözler önünde canlanmasıyla sezona havlu atma noktasına mı gelinmişti?